Ήταν 21 Αυγούστου του 1903 με το παλαιό εορτολόγιο που ακολουθεί το Άγιον Όρος, δηλαδή 3 Αυγούστου με το νέο.
Οι καμπάνες στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (το επωνομαζό μενο και ρωσικό) κτυπούσαν χαρμόσυνα για να καλέσουν μοναχούς και πιστούς. Ήταν τότε παραμονές των «εννιάμερων» της Παναγίας και σύμφωνα με τη συνήθεια που επικρατούσε στο μοναστήρι, έδιναν στους φτωχούς μοναχούς που έμεναν στα εξαρτηματικά κελιά, τους ονομαζόμενους «κελιώτες», λίγη βοήθεια. Μιά ελεημοσύνη.
Στριμώχνονταν οι κακόμοιροι, ταλαιπωρημένοι μα ευτυχισμένοι απ΄τη χαρά του Θεού, στη σειρά. Για να πάρουν την ελεημοσύνη απ΄τους άλλους μοναχούς του μοναστηριού. Θα ήταν όμως η τελευταία φορά αυτής της θεάρεστης πράξης. Τα οικονομικά της Μονής δεν επέτρεπαν να συνεχισθεί για άλλη χρονιά αυτό το έργο της ελεημοσύνης.