Η αφαίμαξη είναι μια διαδικασία κατά την οποία αφαιρείται μια μεγάλη ποσότητα αίματος, συχνά κάνοντας μια τομή στη φλέβα του χεριού- αλλά χρησιμοποιήθηκαν επίσης βδέλλες και βεντούζες. Οι γιατροί πίστευαν ότι προκαλούταν μια ανισορροπία των σωματικών υγρών, και η αφαίρεση αίματος θα αποκαθιστούσε αυτή την ισορροπία.
Η αφαίμαξη χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία των πάντων, από την πανούκλα, την ευλογιά και την επιληψία. Η πρακτική ξεκίνησε από τους αρχαίους Αιγυπτίους και παρέμεινε δημοφιλής θεραπεία και στον 19ο αιώνα, παρά τις σημαντικές επιστημονικές προόδους της ιατρικής. Δεν επικράτησε στον 20ο αιώνα, καθώς οι γιατροί συνειδητοποίησαν ότι η απώλεια αίματος εξασθενεί τον οργανισμό… ή τον σκ0τώνει. Είναι, επίσης, ίσως ο πραγματικός λόγος που πέθανε ο George Washington.
2. Τρυπανισμός
Κατά τον τρυπανισμό γίνεται μια μικρή τρύπα στο κρανίο για να εκτεθεί ο εγκέφαλος. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο τρυπανισμός ξεκίνησε περίπου από την νεολιθική εποχή και εφαρμοζόταν μέχρι τον 19ο αιώνα – συχνά χωρίς αναισθησία ή αναλγητικά φάρμακα.
Χρησιμοποιήθηκε τόσο από τη δυτική ιατρική όσο και από λαϊκούς θρησκευτικούς ασκούμενους για την αντιμετώπιση της υστερίας ή της ψύχωσης. Οι γιατροί τελικά συνειδητοποίησαν ότι αυτή η τραυματική διαδικασία δεν ήταν αποτελεσματική ψυχολογική θεραπεία, και σταμάτησε τη δεκαετία του 1900. Οι σύγχρονες μορφές τρυπανισμού εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, αλλά οι νευροχειρουργοί το εφαρμόζουν για να ανακουφίσουν προσωρινά την πίεση στον εγκέφαλο από οίδημα ή αιμορραγία.
3. Κοκαΐνη
Ξεκινώντας το 1860, η κοκαΐνη χρησιμοποιήθηκε ως αναισθητικό για τον πόνο, ειδικά για τον πονόδοντο και ασθένειες των ούλων, αλλά και για την θεραπεία της αλλεργικής ρινίτιδας, τον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. Ο Φρόιντ ήταν γνωστό ότι την συνταγογραφούσε στους ασθενείς του σαν τις καραμέλες. Ήταν ένα αρκετά δημοφιλές φάρμακο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1900, όταν οι γιατροί συνειδητοποίησαν ότι ήταν απίστευτα εθιστική και οδηγούσε στη χρήση κρακ, ένα φτηνότερο και λιγότερο καθαρό ναρκωτικό από τη κοκαΐνη – και γι “αυτό είχε απαγορευτεί ως παράνομο ναρκωτικό.
4. Ημιγλωσσεκτομή
Η ημιγλωσσεκτομή είναι η τομή της μισής ή μέρους της γλώσσας, πρακτική που γινόταν στη μεσαιωνική εποχή με τρομακτικά εργαλεία και χωρίς αναισθησία. Αυτή η τραυματική χειρουργική επέμβαση πιστεύεται ότι αντιμετώπιζε το τραύλισμα και άλλα ελαττώματα της ομιλίας.
Η χειρουργική επέμβαση έγινε λιγότερο δημοφιλής από τον 17ο αιώνα, επειδή ήταν τόσο αναποτελεσματική και απάνθρωπη, αλλά οι χειρουργικές επεμβάσεις της γλωσσεκτομής ακόμα μερικές φορές εφαρμόζονται και σήμερα για τη θεραπεία του καρκίνου του στόματος και άλλες ασθένειες του στόματος.
5. Ουροθεραπεία
Η θεραπεία με ούρα ή ουροθεραπεία προέρχεται από την αρχαία ινδική ιατρική, η οποία συστήνει τη κατανάλωση ούρων και την εφαρμογή μασάζ στο δέρμα για τη θεραπεία τσιμπήματων, δευτερεύουσες ασθένειες, ακόμη και ορισμένες μορφές καρκίνου.
Οι γιατροί πίστευαν ότι τα ούρα ήταν ένα φιλτραρισμένος και καθαρός «χρυσός του αίματος», και όχι ένα προϊόν αποβλήτων από το σώμα. Επικράτησε ως λαϊκή θεραπεία μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν οι άνθρωποι λίγο πολύ σταματήσαν τη χρήση των ούρων ως θεραπεία (εκτός από περιστασιακά για τσιμπήματα μεδουσών).
6. Χλωροφόρμιο
Το χλωροφόρμιο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για την αναισθησία το 1831, και έγινε το πιο δημοφιλές αναισθητικό για χειρουργικές επεμβάσεις και τον τοκετό. Οι ασθενείς μύριζαν ένα πανί εμποτισμένο με χλωροφόρμιο για να χάσουν τις αισθήσεις τους για τη χειρουργική επέμβαση και οι γιατροί αργότερα σχεδίασαν μια μάσκα που παρείχε μια σταθερή δόση χλωροφορμίου, έτσι ώστε οι ασθενείς παρέμειναν αναίσθητοι σε όλη τη χειρουργική επέμβαση.
Στη θεωρία, αυτό ήταν σπουδαίο, επειδή η χειρουργική επέμβαση πριν την αναισθησία ήταν κυριολεκτικά βασανιστήριο, αλλά είχε πολλές επιπλοκές και υψηλό ποσοστό θνησιμότητας. Οι γιατροί σταμάτησαν τη χρήση χλωροφορμίου στη δεκαετία του 1950, όταν ανακάλυψαν ασφαλέστερα αναισθητικά όπως το αέριο του υποξειδίου του αζώτου.
7. Εμετικά
Τα εμετικά χρησιμοποιήθηκαν για την πρόκληση εμετού, τα οποία θεωρούνταν εκείνη την εποχή ότι «εκκενώνουν» τις επιπλέον ουσίες που προκαλούν ασθένειες στον οργανισμό και «αποκαταστούν» μια εσωτερική ισορροπία. Στα εμετικά συμπεριλαμβάνονται χαμηλές δόσεις τοξικών στοιχείων όπως η αντιμονιούχος πέτρα, ο υδραργύρος, και ο θειικός χαλκός που λίγο πολύ απλά δηλητηρίαζαν τους ανθρώπους που έκαναν εμετό τα πάντα και άδειαζαν το πεπτικό σύστημα.
Τα εμετικά εφαρμόζονταν για την αντιμετώπιση των πάντων, από την κατάθλιψη, τους πονοκεφάλους και τις λοιμώξεις, αλλά σταμάτησε τον 20ο αιώνα, επειδή έκανε τους ανθρώπους ακόμη πιο άρρωστους ή απλά τους σκότωνε.
8. Βδέλλες
Ορισμένοι γιατροί έδεναν ένα σπάγκο σαν λουρί στη βδέλλα, έτσι ώστε να εισχωρήσει στο εσωτερικό του ορθού, στον κόλπο, ή το στόμα και να αποστραγγίσει το αίμα χωρίς να διαφύγει. Είχε τέτοια δημοτικότητά στην Ευρώπη τον 19ου αιώνα, που οι γιατροί είχαν λίμνες όπου εκτρέφανε χιλιάδες Hirudo medicinalis, ένα μοναδικό είδος μη επιθετικής βδέλλας που ήταν τέλεια για ιατρική χρήση. Μέχρι τον 20ο αιώνα, η χρήση της βδέλλας μειώθηκε σε δημοτικότητα όταν οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι η αφαίμαξη δεν έκανε πραγματικά κάτι και συχνά έκανε τα πράγματα χειρότερα.
9. Λοβοτομή
Μια μετωπική λοβοτομή περιλαμβάνει την κοπή ή την απόξεση του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου. Έγινε δημοφιλής πρακτική τη δεκαετία του 1940 και χρησιμοποιήθηκε ευρέως σε ψυχιατρικά νοσοκομεία και ιδρύματα για τη θεραπεία ασθενών με σχιζοφρένεια, ψύχωση, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, και άλλες διαταραχές. Είχε πραγματικά αποδειχθεί ότι βελτιώνει τα συμπτώματα στην πλειοψηφία των ασθενών, αλλά επίσης συνδέθηκε με επιπλοκές και ορισμένους θάνατους.
Η μανία με την λοβοτομή τελικά σταμάτησε τη δεκαετία του 1950, όταν οι γιατροί συνειδητοποίησαν ότι πολλοί ασθενείς που πίστευαν ότι είχαν θεραπευτεί, στην πραγματικότητα έγιναν φυτά και εξαρτώμενοι. Εκτός αυτού, ο ιατρικός κόσμος συνειδητοποίησε γρήγορα ότι υπήρχαν πιο αποτελεσματικές και ανθρώπινες θεραπείες για τις ψυχικές ασθένειές.
10. Καταπραϋντικά σιρόπια (ναρκωτικά κοκτέιλ)
Στα τέλη της δεκαετίας του 1800, οι φαρμακοποιοί πατεντάρισαν τα καταπραϋντικά σιρόπια για την οδοντοφυΐα και τα ανήσυχα παιδιά, που συμπεριλάμβαναν συστατικά όπως η μορφίνη, η κωδεΐνη, η κάνναβη, το χλωροφόρμιο, η μεθαμφεταμίνη, και το αλκοόλ. Οι δόσεις ήταν αρκετά χαμηλές για να σταματήσουν τον πόνο της οδοντοφυΐας και αρκετά υψηλές για να ηρεμήσουν τα παιδιά, έτσι ώστε οι μητέρες χρησιμοποιούσαν συχνά τα σιρόπια για να βάλουν τα ιδιότροπα μωρά τους για ύπνο.
Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι πολλά μωρά και νήπια που λάμβαναν υπερδοσολογία, έπεφταν σε κώμα ή πέθαναν. Έτσι, αυτά τα σιρόπια, όπως το πολύ δημοφιλές Mrs Winslows, σταμάτησε η κυκλοφορία τους τη δεκαετία του 1930.
11. Ηρωίνη
Το 1898, η Bayer κυκλοφόρησε καθαρή ηρωίνη ως αντιβηχικό. Σύντομα έγινε ένα «θαυματουργό φάρμακο» γιατί είχε καλύτερα αποτελέσματα από αυτά της κωδεΐνης στη θεραπεία αναπνευστικών ασθενειών όπως ο κοκκύτης, ο οποίος βρισκόταν σε επιδημία εκείνη την εποχή.
Ωστόσο, οι περισσότεροι ασθενείς γρήγορα εθίστηκαν και κατά το 1910, την ηρωίνη ανακάλυψαν οι τοξικομανείς της μορφίνης και κυκλοφόρησε στη μαύρη αγορά ως παράνομη ναρκωτική ουσία. Η Bayer τελικά σταμάτησε τη κυκλοφορία και το 1931 η ηρωίνη ήταν εντελώς παράνομη για χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες.
12. Υγρός υδράργυρος
Οι αρχαίοι Πέρσες, Έλληνες και Κινέζοι χρησιμοποιούσαν στην ιατρική τον υδράργυρο ως αλοιφή για τη θεραπεία ασθενειών του δέρματος, ακόμη και το κατάπιναν για να αυξήσει τη διάρκεια ζωής. Η μεγαλύτερη χρήση του υδράργυρου, όμως, ήταν για τη θεραπεία των δερματικών βλαβών από τη σύφιλη, που παρέμεινε θεραπεία από τον 15ο αιώνα και τον 20ο αιώνα.
Από τη δεκαετία του 1920, τα φαρμακεία πωλούσαν υγρό υδράργυρο σε ποικίλα χρωμάτα για τη θεραπεία των πάντων, από τον πονόδοντο έως τη κατάθλιψη. Η πρακτική σταμάτησε περίπου από το 1950, τόσο με την ανακάλυψη της πενικιλίνης για τη θεραπεία της σύφιλης και την ανακάλυψη της δηλητηρίασης από υδράργυρο, η οποία βλάπτει τα περισσότερα από τα ζωτικά όργανα και μπορεί να προκαλέσει θάνατο. Ωστόσο, ορισμένες ενώσεις υδραργύρου χρησιμοποιούνται ακόμα (με ασφάλεια) στην ιατρική σήμερα.
13. Αρσενικό
Το αρσενικό, ένα πολύ γνωστό δηλητήριο, ήταν μια δημοφιλής ιατρική θεραπεία που ξεκίνησε από την αρχαία κινεζική ιατρική και διήρκεσε μέχρι τον 20ο αιώνα. Το στοιχείο βρίσκεται φυσικά στα υπόγεια ύδατα, αλλά είναι εξαιρετικά τοξικό σε ανόργανη μορφή και μπορεί να προκαλέσει βλάβες, αναπτυξιακές ανωμαλίες, καρδιακές παθήσεις, ή ακόμα και θάνατο. Ακόμα, χρησιμοποιήθηκε σε χαμηλές ποσότητες για τη θεραπεία διαφόρων καρκίνων (όπως του προστάτη) και της σύφιλης, και οι γυναίκες κατά την Βικτωριανή περίοδο το χρησιμοποιούσαν ακόμα και ως καλλυντικό.
Ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποίησε ενώσεις του αρσενικού για να αναπτύξει χημικά όπλα και μόνο τότε το αρσενικό απομακρύνθηκε από τη δημόσια αγορά. Ωστόσο, το τριοξείδιο του αρσενικού (το λευκό αρσενικό) εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από τους ογκολόγους για τη θεραπεία ορισμένων μορφών λευχαιμίας.
14. Η ηλεκτρική ζώνη
Αν και η ηλεκτροθεραπεία είναι μια νόμιμη ιατρική θεραπεία, χρησιμοποιήθηκε από «κομπογιαννίτες» να πουλήσουν θεραπευτικές συσκευές όπως ο ηλεκτρικός ιμάντας ή η αλυσίδα Pulvermacher, που δημιουργήθηκε το 1850.
Η ζώνη είχε μια μπαταρία που παρήγαγε ηλεκτρικό ρεύμα και διέγειρε την κοιλιακή χώρα, για να προωθήσει την πέψη και την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1900, ήταν μια πολύ δημοφιλής θεραπεία για απώλεια βάρους στις γυναίκες στη μέση τους. Η ιατρική πρακτική της ζώνης σταμάτησε τη δεκαετία του 1950, αλλά σύγχρονες παραλλαγές εξακολουθούν να διατίθενται στην αγορά και σήμερα για απόκτηση κοιλιακών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου