Το Ελληνικό Ιππικό, από τον Όθωνα ως το 1897

Το Ιππικό έχει μακραίωνη ιστορία. Στους νεότερους χρόνους η οργάνωσή του ξεκίνησε με την έναρξη της επανάστασης του 1821 και εξελίχθηκε σταδιακά.

Το ιππικό ήταν ένα «ακριβό» όπλο για τους Έλληνες επαναστάτες του 1821.Κατά τον αγώνα της Παλιγγενεσίας έδρασε μικρός αριθμός ιππέων, άτακτων, αλλά και δύο ίλες τακτικού ιππικού, που είχε οργανώσει ο Πορτογάλος φιλέλληνας Αλμέιδα.
Όλα άλλαξαν επί Όθωνα. Τότε το ιππικό διέθετε ένα σύνταγμα λογχοφόρων ιππέων των έξι ιλών.
Οι ιππείς ήταν οπλισμένοι με λόγχη, μήκους τριών σχεδόν μέτρων, κυρτή μακριά σπάθη και εμπροσθογεμές πιστόλι.
Φορούσαν πολωνικού τύπου στολή πράσινου χρώματος.
Το πηλίκιο τύπου Τσάπκα ήταν κόκκινου χρώματος με μαύρο γείσο και το ίδιο έμβλημα με αυτό του πεζικού γραμμής.

Το ιππικό πολεμούσε είτε σε γραμμή βάθους δύο ζυγών, είτε σε διάταξη ακροβολισμού, είτε σε φάλαγγα. Το Σύνταγμα Λογχιστών διέθετε συνολικά 681 άνδρες.
Το ιππικό υπέστη επίσης σειρά ανασυγκροτήσεων κατά τη διάρκεια της βασιλείας τους Όθωνα.
Το 1836 το Σύνταγμα Λογχιστών διαλύθηκε και στη θέση του συγκροτήθηκαν δύο ανεξάρτητες μοίρες ιππικού.
Κάθε μοίρα διέθετε αρχικά τρεις και αργότερα δύο ίλες.
Σε λίγο όμως οι δύο μοίρες συγχωνεύθηκαν σε μία των τριών ιλών, η οποία, από το 1860, ονομάστηκε ιππαρχία και απέκτησε και τέταρτη ίλη.
Ο ρόλος του ιππικού, σταδιακά, λόγω της βελτίωσης στον οπλισμό του πεζικού και λόγω της ορεινής διαμόρφωσης του ελληνικού εδάφους, υποβαθμίστηκε. Κύρια αποστολή του ιππικού, στη δεύτερη περίοδο της βασιλείας του Όθωνα, ήταν η εκτέλεση αναγνωρίσεων προς συλλογή πληροφοριών και η καταδίωξη του ηττημένου εχθρικού στρατού.
Η χρησιμότητά του, ως όπλου κρούσης, είχε και λόγω της μικρής του δύναμης (400 μόλις άνδρες, το 1863) περιοριστεί.
Το 1868 υπήρξε έτος ανασυγκρότησης και του ιππικού.
Πρώτα απ’ όλα εξαφανίστηκε η λόγχη από το οπλοστάσιο του ιππικού και η Ιππαρχία των Ακροβολιστών, όπως ονομάστηκε, απέκτησε και πέμπτη ίλη.
Την περίοδο αυτή η εκπαίδευση των ιππέων εντατικοποιήθηκε και δόθηκε έμφαση στην απόκτηση ικανότητας πεζομαχίας.
Το 1877 το ιππικό ανασυγκροτήθηκε σε σύνταγμα των δύο επιλαρχιών, χωρίς όμως να αυξηθεί η δύναμή του. Το 1880 ενισχύθηκε και αποτελείτο από τρεις ιππαρχίες και μία έμπεδη ίλη. Το 1882 συγκροτήθηκε και τέταρτη ιππαρχία.
Το 1883 όμως οι ιππαρχίες διαλύθηκαν και στη θέση τους συστήθηκαν τρία συντάγματα ιππικού, με τέσσερις ίλες ανά σύνταγμα.
Με αυτή την οργάνωση το ελληνικό ιππικό έδρασε στον ατυχή πόλεμο του 1897.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους το ιππικό διέθετε μια ταξιαρχία των δύο συνταγμάτων, με συνολική δύναμη περίπου 800 ανδρών, ενώ οι μεραρχίες πεζικού διέθεταν μια ημιλαρχία, δυνάμεως περίπου 60 ανδρών.
Την ίδια οργάνωση είχε το ελληνικό ιππικό στη Μικρά Ασία, όπου έγραψε άφθαστες σελίδες δόξας.
ΠΗΓΗ http://www.armynow.net/