Ο Roger Patterson (14-2-1933 – 15-1-1972) άρχισε από το 1959 ν’ ασχολείται με τον Bigfoot. To 1964 στο Laird Meadows παρατήρησε φρέσκα αποτυπώματα ενός Bigfoot, γεγονός που τον συγκλόνισε. Δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε το βιβλίο “Do Abominable Snowmen of America Really Exist?” («Υπάρχουν πραγματικά Χιονάνθρωποι των Ιμαλαϊων στην Αμερική»), που είναι βασικά μια συλλογή από αποκόμματα εφημερίδων. Παρόλα αυτά το βιβλίο περιέχει 20 σελίδες από προηγουμένως αδημοσίευτες συνεντεύξεις και γράμματα, 17 ζωγραφιές του Patterson από τις συναντήσεις που περιγράφονται στο κείμενο, 5 χειροποίητους χάρτες (σπάνιους στα επόμενα βιβλία για Bigfoot) και περίπου 20 φωτογραφίες και εικονογραφήσεις από άλλες πηγές.
Το φιλμ
Τον Μάιο/Ιούνιο του 1967 ο Patterson άρχισε να γυρίζει ένα docudrama ή ψευδο-ντοκιμαντέρ για καουμπόηδες που οδηγούνται από έναν παλιό ανθρακωρύχο και έναν σοφό Ινδιάνο ιχνηλάτη στο κυνήγι του Bigfoot. Σύμφωνα με την ιστορία του ο Patterson, ο Ινδιάνος οδηγός του (ο Gimlin με περούκα), και οι καουμπόηδες θυμούνται σε flashbacks τις ιστορίες του Fred Beck (από το συμβάν στο Cayon Apex το 1924) και άλλων, καθώς ψάχνουν τα ίχνη του θηρίου καβάλα σε άλογα. Για τις θέσεις των ηθοποιών και του cameraman, ο Patterson χρησιμοποίησε τουλάχιστον εννέα εθελοντές γνωστούς του, συμπεριλαμβανομένων των Gimlin και Bob Heironimus, για τρεις ημέρες γυρισμάτων. Χωρίς Bigfoot, ο Patterson θα χρειαζόταν μια στολή για να παρουσιάσει ένα, όταν έφτανε η ώρα να γυρίσει τέτοιες σημαντικές σκηνές.
Το 1967, ο Patterson και ο φίλος του Gimlin ξεκίνησαν για το Εθνικό Δρυμό στο Six Rivers στο άκρο της Βόρειας Καλιφόρνια. Οδηγούσαν το φορτηγό του Gimlin, μεταφέροντας τις προμήθειές τους και τρία άλογα, τοποθετημένα πλάγια. Ο Patterson επέλεξε την περιοχή λόγω των διακοπτόμενων αναφορών για τέτοια όντα στο παρελθόν και των τεράστιων αποτυπωμάτων τους από το 1958. (Η εξοικείωσή του με την περιοχή και τους κατοίκους της από προηγούμενες επισκέψεις μπορεί επίσης να ήταν ένας λόγος). Η πιο πρόσφατη από αυτές τις αναφορές ήταν το αποτύπωμα στο κοντινό Blue Creek Mountain, το οποίο ερευνήθηκε από τον δημοσιογράφο John Green, τον κυνηγό Bigfoot, René Dahinden και τον αρχαιολόγο Don Abbott στις 28 Αυγούστου 1967. Αυτό το εύρημα αναφέρθηκε στον Patterson (μέσω της συζύγου του) λίγο αργότερα από τον Al Hodgson, ιδιοκτήτη του τότε ψιλικατζίδικου Willow Creek Variety Store. Αν και ο Gimlin λέει ότι αμφέβαλε για την ύπαρξη όντων παρόμοιων με το Sasquatch, συμφώνησε στην επιμονή του Patterson να μην επιχειρήσουν να το πυροβολήσουν.
Συναντώντας το Bigfoot
Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους,νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής 20 Οκτωβρίου, οι Patterson και Gimlin καβάλα σε άλογα κατευθύνονταν γενικά βορειοανατολικά (κόντρα στο ρεύμα του ποταμού) κατά μήκος της ανατολικής όχθης του Bluff Creek. Κάποια χρονική στιγμή μεταξύ 1:15 και 1:40 μ.μ., «συνάντησαν ένα αναποδογυρισμένο δέντρο με μεγάλες ρίζες σε μια στροφή του ρυακιού, σχεδόν τόσο ψηλό όσο ένα δωμάτιο». Όταν το γύρισαν, «υπήρχε ένα εμπόδιο από κορμούς δέντρων-μια “κορακοφωλιά”- που ξέμεινε από την πλημμύρα του ’64» και έπειτα είδαν την φιγούρα πίσω από αυτό σχεδόν ταυτόχρονα. Είτε ήταν «σκυμμένη δίπλα στο ρυάκι στα αριστερά» είτε «όρθια» εκεί, στην απέναντι όχθη. Ο Gimlin αργότερα περιέγραψε ότι βρισκόταν σε ήπια κατάσταση σοκ αφού είδε για πρώτη φορά την φιγούρα.
Ο Patterson υπολόγισε αρχικά το ύψος του σε έξι και μισό έως επτά πόδια (1.98- 2.13) και αργότερα αύξησε την εκτίμησή του σε περίπου επτά και μισό πόδια (2.28). Κάποιοι μεταγενέστεροι αναλυτές, ανάμεσά σ’αυτούς ο ανθρωπολόγος Grover Krantz, πρότειναν ότι η μεταγενέστερη εκτίμηση του Patterson ήταν περίπου ένα πόδι ψηλότερη. Η εκτίμηση του Gimlin ήταν έξι πόδια ακριβώς.
Η ταινία δείχνει αυτό που οι Patterson και Gimlin ισχυρίστηκαν ότι ήταν μια μεγάλη, τριχωτή, δίποδη, πιθηκόμορφη φιγούρα με κοντές, «ασημοκάστανες» ή «σκούρες κοκκινό-κάστανες» ή «μαύρες» τρίχες που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του σώματός του συμπεριλαμβανομένου του προεξέχοντος στήθους. Η φιγούρα στο φιλμ των Patterson-Gimlin ταιριάζει γενικά στις περιγραφές του Bigfoot που δίδονται από άλλους που ισχυρίζονται ότι το έχουν δει.
Ο Patterson υπολόγισε ότι ήταν το πλησιέστερο περίπου 27.6 μ. μακριά από το πλάσμα. Ο Patterson είπε ότι το άλογό του σηκώθηκε στα πίσω πόδια αισθανόμενο την φιγούρα και πέρασε περίπου είκοσι δευτερόλεπτα κατεβαίνοντας από τη σέλα, ελέγχοντας τ’ άλογό του, κινούμενος στην άλλη πλευρά του, και βγάζοντας την κάμερά του από το σακίδιο της σέλας πριν μπορέσει να τρέξει προς την φιγούρα ενώ χειριζόταν την κάμερά του. Φώναξε «κάλυψέ με» στο Gimlin, «εννοώντας να βγάλει το όπλο». Πέρασε το ρυάκι πάνω στο άλογο αφού ο Patterson είχε τρέξει πολύ πέρα από αυτό, πηγαίνοντας με το άλογο σε ένα μονοπάτι κάπως στα αριστερά του Patterson και κάπως μακρύτερα από τη θέση του. Ο Perez εκτιμά ότι ήρθε σε απόσταση 18 ως 27 μέτρων από την «Patty» (τ’όνομα που αποκαλείται το ον που συνάντησαν). Στη συνέχεια, με το τουφέκι στο χέρι, κατέβηκε, αλλά δεν σημάδεψε με αυτό το ον.
Η φιγούρα είχε απομακρυνθεί από αυτούς σε απόσταση περίπου 36.5 μ. πριν ο Patterson αρχίσει να το κυνηγάει. Το υπάρχον φιλμ (διάρκειας περίπου 59,5 δευτερολέπτων σε 16 καρέ ανά δευτερόλεπτο) είναι αρχικά αρκετά ασταθές έως ότου ο Patterson πήγε περίπου στα 24.4 μ. από την φιγούρα. Σ’ αυτό το σημείο, η φιγούρα έστρεψε το βλέμμα της πάνω από τον δεξί της ώμο προς τους άντρες και ο Patterson έπεσε στα γόνατά του. Στον χάρτη του Krantz αυτό αντιστοιχεί στο καρέ 264. Στον ερευνητή John Green, ο Patterson θα χαρακτήριζε αργότερα την έκφραση του πλάσματος ως «περιφρόνηση και αηδία … ξέρεις πώς είναι όταν ο διαιτητής σου λέει “μία ακόμα λέξη και αποβάλλεσαι από το παιχνίδι”. Έτσι έμοιαζε».
Λίγο μετά από αυτό το σημείο αρχίζει το σταθερό, μεσαίο τμήμα του φιλμ, που περιέχει το διάσημο καρέ 352 που στρέφει το βλέμμα. Ο Patterson δήλωσε ότι «γύρισε πιστεύω συνολικά τρεις φορές», οπότε οι άλλες φορές ήταν πριν ξεκινήσει η κινηματογράφηση ή/και ενώ έτρεχε με το δάχτυλό του μακριά από τη σκανδάλη. Λίγο μετά τη ματιά πάνω από τον ώμο του στο φιλμ, το πλάσμα εξαφανίστηκε πίσω από ένα άλσος για 14 δευτερόλεπτα και στη συνέχεια επανεμφανίστηκε στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα του φιλμ αφού ο Patterson μετακινήθηκε 3 μέτρα προς ένα καλύτερο σημείο. Αυτό ξαναχάθηκε μέσα τα δέντρα και χάθηκε από την ορατότητα σε απόσταση 80 μέτρων, καθώς η μπομπίνα του φιλμ τελείωσε.
Ο Gimlin ξαναανέβηκε στο άλογο και το ακολούθησε, διατηρώντας την απόστασή του, μέχρι να εξαφανιστεί γύρω από μια στροφή του δρόμου, 270 μέτρα μακρύτερα. Ο Patterson του ξαναφώναξε εκείνη την στιγμή, αισθανόμενος ευάλωτος με τα πόδια και χωρίς τουφέκι, επειδή φοβόταν ότι ο σύντροφος του πλάσματος θα μπορούσε να πλησιάσει. Η όλη συνάντηση διήρκεσε λιγότερο από δύο λεπτά.
Στη συνέχεια, οι Gimlin και Patterson μάζεψαν τ’ άλογα του Patterson, τα οποία είχαν διαφύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση, στην φορά του ρεύματος, πριν ξεκινήσει η κινηματογράφηση. Ο Patterson πήρε το δεύτερο ρολό φιλμ από τον σάκο του και κινηματογράφησε τ’αποτυπώματα. Στη συνέχεια, οι άντρες ακολούθησαν τ’αποτυπώματα της «Patty» είτε για ένα μίλι είτε για τρία μίλια (5 χλμ.), αλλά «τα έχασαν μέσα στην πυκνή χαμηλή βλάστηση».Πήγαν στο σημείο που είχαν κατασκηνώσει τρία μίλια νοτιότερα, πήραν γύψο, επέστρεψαν στην αρχική θέση, μέτρησαν το βήμα του πλάσματος και έκαναν δύο γύψινα ομοιώματα, ένα για το καλύτερο δεξί και ένα για το καλύτερο αριστερό αποτύπωμα.
Μετά την κινηματογράφηση
Το φιλμ μεταδόθηκε από το CBS ανήμερα την αργία των Ευχαριστιών του 1974, με εκατομμύρια τηλεθεατές να το παρακολουθούν. Ενώ ο Patterson επιδίωξε δημοσιότητα, η απουσία του Gimlin ήταν εμφανής. Μόνο για λίγο βοήθησε στην προώθηση του φιλμ και απέφυγε δημοσίως να συζητήσει τη συνάντησή του με το Bigfoot για πολλά χρόνια, ενώ απέρριπτε συνεχώς και αιτήματα για συνεντεύξεις. Αργότερα ανέφερε ότι απέφευγε τη δημοσιότητα αφότου ο Patterson και ο promoter Al DeAtley είχαν παραβιάσει τη συμφωνία τους να του καταβάλουν το ένα τρίτο των κερδών που παρήγαγε το φιλμ. Ένας άλλος παράγοντας ήταν ότι η σύζυγός του ήταν ενάντιον της δημοσιότητας.
Ο Daegling έγραψε: «Οι υποστηρικτές του Bigfoot δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι ο Patterson παρέμεινε ενεργός κυνηγός Bigfoot μέχρι το θάνατό του». Για παράδειγμα, το 1969 προσέλαβε δυο αδέρφια για να ταξιδέψει με φορτηγό σε αναζήτηση μαρτύρων Bigfoot και για να τους πάρει συνέντευξη. Αργότερα, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ήταν ένας από τους παρευρισκόμενους στο Bossburg της Ουάσιγκτον, μετά από τ’αποτυπώματα ενός Cripplefoot που βρέθηκαν εκεί. Ο Krantz αναφέρει ότι «λίγα χρόνια μετά την παραγωγή της ταινίας, ο Patterson έλαβε μια επιστολή από έναν άνδρα [«έναν αμερικανό αεροπόρο με έδρα την Ταϊλάνδη», ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι ένα Sasquatch κρατείται σε ένα βουδιστικό μοναστήρι. Ο Patterson χάλασε τα περισσότερα από τα εναπομείναντα χρήματά του προετοιμάζοντας μια αποστολή για να ανακτήσουν αυτό το πλάσμα», για να μάθει τελικά ότι ήταν φάρσα. Το έμαθε αυτό μόνο αφού έστειλε άδικα τον Dennis Jenson στην Ταϊλάνδη (όπου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο αεροπόρος ήταν «διανοητικά ανισόρροπος») και στη συνέχεια, αφού έλαβε μια δεύτερη αναληθή επιστολή από αυτόν τον άνθρωπο, πηγαίνοντας ο ίδιος στην Ταϊλάνδη με τον Jenson.
Για να βρει χρήματα για να ταξιδέψει στην Ταϊλάνδη, «ο Patterson κάλεσε τον Ron, ο οποίος είχε επιστρέψει στην ANE, και πούλησε στην εταιρεία τα δικαιώματα προβολής του αποσπάσματος γι’αυτό που ο Olson περιέγραψε ως ένα αρκετά καλό χρηματικό ποσό».
Ο Patterson πέθανε από το λέμφωμα του Hodgkin το 1972. Σύμφωνα με τους Michael McLeod, Greg Long και Bill Munns, «Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο Roger, είπε στον [συγγραφέα βιβλίων για το Bigfoot, Peter] Byrne ότι εκ των υστέρων (εύχεται) να πυροβολούσε αυτό το πράγμα και θα έδειχνε ένα πτώμα αντί για ένα ρολό φιλμ». Σύμφωνα με τους Grover Krantz και τον Robert Pyle, χρόνια αργότερα, ο Patterson και ο Gimlin συμφώνησαν ότι θα έπρεπε να έχουν προσπαθήσει να πυροβολήσουν το πλάσμα, τόσο για οικονομικό κέρδος όσο και για να σιωπήσουν οι επικριτές.
Η γνώμη των ειδικών που εξέτασαν το φιλμ
Δύο χαρακτηριστικά ξεχωρίζουν στο πλάσμα που απεικονίζεται στο φιλμ των Patterson και Gimlin: Ούτε οι άνθρωποι ούτε οι χιμπαντζήδες έχουν τριχωτά στήθη, όπως η φιγούρα στο φιλμ, και ο Napier σημείωσε ότι το οβελιαίο λοφίο (οστέινο λοφίο στην κορυφή του κρανίου) «παρατηρείται μόνο σε μερικές περιπτώσεις, σε ασήμαντο βαθμό, σε θηλυκούς χιμπατζήδες».
Όπως γράφει ο ανθρωπολόγος David Daegling, «οι σκεπτικιστές δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να συνεισφέρουν ένα πολύ λεπτομερές επιχείρημα κατά της ταινίας · το βάρος της απόδειξης θα έπρεπε, δικαίως, να ανήκει στους υποστηρικτές». Ωστόσο, χωρίς ένα λεπτομερές επιχείρημα κατά της αυθεντικότητας, ο Daegling επισημαίνει ότι «η ταινία δεν έχει ξεχαστεί». Ομοίως, ο Krantz υποστηρίζει ότι από τις πολλές απόψεις που διατυπώθηκαν σχετικά με το φιλμ του Patterson, «λίγες από αυτές τις απόψεις βασίζονται στην τεχνογνωσία και προσεκτική μελέτη του ίδιου του φιλμ».
Οι Dimitri Bayanov, Igor Bourtsev και René Dahinden συνέγραψαν την «Ανάλυση του φιλμ των Patterson-Gimlin, γιατί το βρίσκουμε αυθεντικό». Πρόκειται για μια μελέτη με μέρη που εξετάζουν τα τεχνικά χαρακτηριστικά του κινηματογραφικού υλικού, την ταχύτητα κινηματογράφησης, τη μορφολογία του πλάσματος και τις κινήσεις του δείγματος. Καταλήγει με μια αξιολόγηση και ένα συμπέρασμα ευνοϊκό όσον αφορά την πραγματικότητα του υποκειμένου. Οι πιο αξιοσημείωτες προτάσεις είναι οι ακόλουθες: «[Ο γλύπτης Nikita Lavinsky υποστηρίζει ότι] όσο καλύτερη είναι μια στολή από ανατομική σκοπιά, τόσο χειρότερη θα ήταν από άποψη βιο-μηχανικής. Μια έξυπνη στολή σε έναν κινούμενο απατεώνα θα αποκαλύπτει, δεν θα κρύβει την απάτη». Αργότερα, ο Bayanov «αισθάνθηκε ότι οι υποστηρικτές του Βορειο-αμερικανικού τέρατος δεν επιδίωξαν τα ζητήματα του φιλμ με αρκετή ενέργεια».
Ο Jeff Meldrum έγραψε: «Ο Reuben Steindorf από το Vision Realm, animator και ειδικός εφέ σχεδιασμένων σε υπολογιστή, δημιούργησε στον υπολογιστή ένα μοντέλο της “Patty”. Ο Steindorf ανακατασκεύασε την σκελετική ανατομία της Patty από κάτω προς τα πάνω, χρησιμοποιώντας αντίστροφη Κινητική. Μεταξύ άλλων ευρημάτων, «ο Steindorf επιβεβαίωσε ότι το ανώ άκρο ήταν μάλλον μεγάλο σε σύγκριση με το κάτω και ότι ο λόγος αυτός μπορεί να εκφραστεί ως ένας δείκτης άκρων (IM –Intermembral index). Ο δείκτης άκρων για το υποκείμενο του φιλμ ήταν περίπου 88. Ο δείκτης άκρων ενός μέσου ανθρώπου είναι 71».
Ο ανθρωπολόγος Grover Krantz ήταν αρχικά επιφυλακτικός με το φιλμ του Patterson, βασισμένος στις φωτογραφίες του περιοδικού Argosy, αλλά άλλαξε γνώμη το 1969, αφού είδε το φιλμ επειδή «ο ρεαλισμός της κίνησης του πλάσματος τον εντυπωσίασε». Αργότερα έκανε μια διεξοδική ανάλυση του φιλμ του Patterson. Το συμπέρασμά του ήταν ότι το φιλμ απεικονίζει ένα πραγματικό, άγνωστο πλάσμα. Πρωταρχικά, το επιχείρημα του Krantz βασίζεται σε μια λεπτομερή ανάλυση του βηματισμού, του κέντρου βάρους και της βιο-μηχανικής. Ο Krantz υποστηρίζει ότι το πόδι του πλάσματος και οι κινήσεις των ποδιών του πλάσματος είναι αρκετά διαφορετικές από του ανθρώπου και δεν θα μπορούσαν να αναπαραχθούν από ένα άτομο που φορούσε στολή γορίλα. Ο Krantz έγραψε: «Το γόνατο (σ.σ: του πλάσματος) λυγίζει τακτικά περισσότερο από 90°, ενώ το ανθρώπινο πόδι λυγίζει λιγότερο από 70°». Ο Daniel Perez ανέφερε το συμπέρασμα αυτό, γράφοντας: «Τα δάκτυλα του υποκειμένου απομακρύνονται από το έδαφος τουλάχιστον 25 εκατοστά σε κάθε κύκλο περπατήματος . Ο René Dahinden κινηματογράφησε και μελέτησε πώς ο σύγχρονος άνθρωπος περπατά, έχοντας μέγιστη απόσταση 5-7,5 εκατοστών μεταξύ των δακτύλων του ποδιού και της επιφάνειας που περπατάει». Κανένας άνθρωπος δεν έχει ακόμη αντιγράψει αυτό το σήκωμα 25 εκατοστών του κάτω μέρους του ποδιού διατηρώντας παράλληλα την ομαλότητα, τη στάση , και μήκος βάδισης 1 μέτρου του πλάσματος.
Ο Krantz επεσήμανε το τεράστιο πλάτος των ώμων του πλάσματος, το οποίο (μετά την αφαίρεση 2,5 εκατοστών για τις τρίχες) εκτιμάται σε 71 εκατοστά ή 35,1% του συνολικού 1.98 ύψους του, ή ένα μεγαλύτερο ποσοστό του 1.82 ύψους βάδισης, το οποίο είναι λίγο καμπουριασμένο, σκυμμένο και βυθισμένο στην άμμο. Οι ώμοι του πλάσματος είναι σχεδόν 50% πλατύτεροι από του ανθρώπου (Ως μέτρο σύγκρισης, ο Μέγας André είχε μια τυπική ανθρώπινη αναλογία 24%. Ο Bob Heironimus που έχει πλατείς ώμους έχει 27,4%).
Οι Patterson, Gimlin και DeAtley προέβαλαν την ταινία στον Dale Sheets, επικεφαλής του Τμήματος Ταινιών Ντοκιμαντέρ και σε ανώνυμους τεχνικούς «στο τμήμα ειδικών εφέ των Universal Studios στο Hollywood.. Το συμπέρασμά τους ήταν: θα μπορούσαμε (να κάνουμε απάτη), αλλά θα έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα εντελώς νέο σύστημα τεχνητών μυών και να βρούμε έναν ηθοποιό που θα μπορούσε να εκπαιδευτεί να περπατάει έτσι. Θα μπορούσε να γίνει, αλλά θα έπρεπε να πούμε ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο». Μια πιο μετριοπαθής εκδοχή της άποψης τους ήταν ότι «εάν είναι [ένας άνθρωπος με στολή πίθηκου], είναι πολύ καλός – μια δουλειά που θα χρειαζόταν πολύ χρόνο και χρήμα για να παραχθεί.
Ο Krantz αναφέρει ότι το 1969 ο John Green (που κατείχε ένα αντίγραφο πρώτης γενιάς της αυθεντικού φιλμ του Patterson) πήρε συνέντευξη από το στέλεχος της Disney, Ken Peterson, ο οποίος, αφού είδε το φιλμ του Patterson, δήλωσε ότι «οι τεχνικοί τους δεν θα μπορούν να μιμηθούν το φιλμ». Ο Krantz υποστηρίζει ότι εάν το προσωπικό της Disney δεν μπόρεσε να μιμηθεί το φιλμ, είναι ελάχιστα πιθανό ο Patterson να μπόρεσε να το κάνει. Ο Greg Long γράφει: «Ο Byrne αναφέρθηκε στο ταξίδι του στα στούντιο της Walt Disney το 1972, όπου ο επικεφαλής των κινουμένων σχεδίων της Disney και τέσσερις βοηθοί είδαν το υλικό του Patterson και το επαίνεσαν σαν ένα όμορφο έργο, αν και, είπαν, πρέπει να έχει γυριστεί σε studio. Όταν ο Byrne τους είπε ότι είχε γυριστεί στο δάσος της Βόρειας California, «κούνισαν τα κεφάλια τους και αποχώρησαν».
Ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός τέρατος, John Chambers, είναι περισσότερο γνωστός για τις καινοτόμες ευέλικτες μάσκες του στον «Πλανήτη των Πιθήκων» (“Planet of the Apes”) του 1968. Σε μια συνέντευξη του 1997 στο γηροκομείο, με τον οπαδο του Bigfoot Bobbie Short να φοράει την στολή της νοσοκόμας του, αρνήθηκε τις φήμες ότι είχε δημιουργήσει την στολή για το υποκείμενο του Patterson λέγοντας: «Είμαι καλός, αλλά όχι τόσο καλός.» O Chambers ήταν τόσο καλός που είχε σχεδιάσει σετ μεταμφίεσης για προσωπικό της CIA στο εξωτερικό. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε πάλι από την CIA για την διάσωση έξι μελών του προσωπικού της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Τεχεράνη κατά την ομηρεία τους στην οικεία του Καναδού Πρέσβη.
Το γεγονός ότι εδώ και 50 χρόνια κανένας δεν έχει καταφέρει να αναπαράξει το βήμα του πλάσματος της ταινίας των Patterson και Gimlin και την στολή του, παρά την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας, κάτι λέει….
ΠΗΓΗ thetruth.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου