Όταν η Δεύτερη Σελήνη έπεσε στη Γη

Στην Αργεντινή υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται “Campo del Cielo”, δηλαδή “Πεδιάδα του Ουρανού” και βρίσκεται 1.000 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες.
Η περιοχή του “Campo del Cielo” φαίνεται πως υπήρξε το σημείο πρόσκρουσης, 5.000 – 6.000 χρόνια πριν, με ένα αινιγματικό γιγαντιαίο ουράνιο βλήμα και είναι γεμάτη κρατήρες, περίπου 26. Ο μεγαλύτερος κρατήρας έχει διαστάσεις 115×91 μέτρα.
Σύμφωνα με τους αργεντινούς θρύλους, λέγεται ότι μια μέρα, πριν από χιλιάδες χρόνια, ένα κολοσσιαίο και συμπαγές κομμάτι σιδήρου έπεσε από τον ουρανό και όλα γύρω από το σημείο εκείνο, τυλίχθηκαν στις φλόγες.

Οι κρατήρες, οι οποίοι περιείχαν κομμάτια σιδήρου, αναφέρθηκαν επισήμως για πρώτη φορά το 1576, αλλά για τους ιθαγενείς κατοίκους της περιοχής ήταν ήδη γνωστό εδώ και αιώνες, καθώς η πτώση του πελώριου ουράνιου σώματος εμπεριεχόταν στην προφορική τους παράδοση και μυθολογία.
Οι κρατήρες, όπως και ολόκληρη “η Πεδιάδα του Ουρανού”, βρίθουν από πληθώρα θραυσμάτων σιδήρου. Μέχρι στιγμής, το συνολικό βάρος των θραυσμάτων που έχουν περισυλλεγεί, ξεπερνά τους 100 τόνους, κατατάσσοντας τον συγκεκριμένο μετεωρίτη, που κατέπεσε στο “Campo del Cielo”, τον βαρύτερο που βρέθηκε ποτέ στην επιφάνεια της Γης. Άλλωστε, το μεγαλύτερο θραύσμα του που ανακαλύφθηκε ακέραιο, αποτελούνταν από 37 τόνους σιδήρου.

Το μεγαλύτερο θραύσμα σιδήρου, που ανακαλύφθηκε ακέραιο, και ζύγιζε 37 τόνους

Μέχρι το 1783, ο γηγενής πληθυσμός γνώριζε ακριβώς το σημείο της πτώσης του τιτάνιου μετεωρίτη. Καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν, τα φυσικά φαινόμενα φρόντισαν να καλύψουν τα ίχνη των κρατήρων.
Έπειτα από μια ενδελεχή και σε βάθος έρευνα που διεξήχθη από τέσσερις Αμερικανούς επιστήμονες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται ο Ουίλλιαμ Κάσσιντυ, ονομαστός γεωλόγος του Πανεπιστημίου Κολούμπια, κι ένας Αργεντινός γεωλόγος, ο Λούζια Βίλλαρ, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτός ο όγκος του σιδήρου του “Campo del Cielo” ήταν μάλλον ένα τμήμα της Δεύτερης Σελήνης, που έπεσε στη Γη και διαλύθηκε.

Ο Ουίλλιαμ Κάσσιντυ με την αποστολή του στο “Campo del Cielo”, την δεκαετία του 1960

Τα επιχειρήματα των επιστημόνων βασίστηκαν στις αρχές της ουράνιας μηχανικής, δηλαδή στην τροχιά του μετεωρίτη, τον οποίο συνόδευαν κι άλλοι μικρότεροι, που τα ίχνη τους φαίνονταν σε μήκος 20 χιλιομέτρων. Η κατακερματισμένη από τα υπολείμματα ζώνη ήταν, επίσης, πολύ στενή.
Παρακινημένοι από την επιθυμία να εντοπίσουν θραύσματα από τη Δεύτερη Σελήνη της Γης, οι χωρικοί της Αργεντινής τέθηκαν επί το έργον. Ανακάλυψαν λοιπόν, πολλά από τα θραύσματα του γιγαντιαίου μετεωρίτη σε όλο το μήκος του άξονα της πρόσκρουσης.
Χρονολογώντας την ηλικία των απανθρακωμένων δέντρων από την καύση, η οποία προήλθε από την πτώση του μετεωρίτη, υπολογίστηκε ότι το γεγονός αυτό συνέβη πριν από 5.800 χρόνια περίπου.

Μετεωρίτης βάρους 10 τόνων

Κατά την εποχή εκείνη, οι επιστήμονες πιστεύουν πως ένας πιο μεγάλος μετεωρίτης, που περιφερόταν πολύ κοντά στη Γη, υπέστη την έλξη του πλανήτη μας και τελικά, έπεσε με καταστροφικό τρόπο.
Επρόκειτο για μια μικρή Σελήνη, την επονομαζόμενη Δεύτερη Σελήνη, που ήταν ένας ακόμη δορυφόρος του πλανήτη μας, όπως και η μεγάλη αδερφή της, η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση της και να δεσπόζει στο ουράνιο στερέωμα.
Οι έρευνες στην περιοχή συνεχίζονται ακόμα…
Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 17/10/1965…

Το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 17/10/1965