O καρχαρίας έφαγε την Βάντα!

 

εφ.Ελευθερία, 18/08/1951

 Όλοι οι Κερκυραΐοι μιας κάποιας ηλικίας θα έχουν ακούσει για την Βάντα και την τραγωδία που συνέβει στο Μον Ρεπό στις αρχές του '50.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 1951 και ο δεκαοκτάχρονος τότε, Γιώργος Αθανάσαινας, από το Γαστούρι, μαθητής της στρατιωτικής Ιατρικής σχολής, πηγαίνει με τη δεκαεξάχρονη φίλη του Βάντα Πιέρρη για μπάνιο στο Μον Ρεπό. Η Βάντα ήταν μια γαλανομάτα μαθήτρια του Γαλλικού Ινστιτούτου, κόρη του διευθυντού του υποκαταστήματος της Εθνικής Τραπέζης στην Κέρκυρα. Κολυμπούν στην περιοχή Μον Ρεπό. Σε βάθος που δεν ξεπερνά τα 6 - 7 μέτρα, δέχονται επίθεση από λευκό καρχαρία που κομματιάζει τη Βάντα, ενώ τραυματίζει το Γιώργο.

Σιδηρούς Σταυρός - Ολη η Αληθεια

Μπροστινή όψη του σιδηρού σταυρού Β' Τάξης Έκδοση του 1914. Πίσω όψη του σιδερένιου σταυρού Β' Τάξης Έκδοση του 1914 με τα χαρακτηριστικά του 1813

Ο Σιδηρούς Σταυρός (γερμ. Eisernes Kreuz) ήταν το κατεξοχήν πρωσικό και μετέπειτα γερμανικό πολεμικό μετάλλιο έως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και σύμβολο του γερμανικού μιλιταρισμού.

Ιστορική αναδρομή

Το παράσημο ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1813 από τον βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄. Η όλη εμφάνιση του παράσημου ήταν εμπνευσμένη από το σύμβολο του τάγματος των Τευτόνων, έναν λιτό σταυρό μαύρου χρώματος, του οποίου τα άκρα διευρύνονταν ελαφρά. Τον σταυρό αυτό φορούσαν οι ιππότες επάνω σε άσπρο μανδύα από τον 14ο αιώνα.
Το σχέδιο προήλθε από το χέρι του ίδιου του βασιλιά, με την τελική προσαρμογή από τον Καρλ Φρίντριχ Σίνκελ, κατασκευάστηκε από τα Βασιλικά Χυτήρια (Königlich Preußische Eisengießerei) για πρώτη φορά με αναδρομική χρονολόγηση στις 10 Μαρτίου 1813. Αρχικά ήταν προορισμένο να απονεμηθεί μόνο μια φορά και για να τιμήσει αποκλειστικά και μόνο διάφορες δράσεις στους απελευθερωτικούς αγώνες των χρόνων 1813–1815 κατά του Ναπολέοντα. Αργότερα όμως ξαναχρησιμοποιήθηκε και σε άλλους πολέμους.
Σε αντίθεση με άλλα μετάλλια, ο Σιδηρούς Σταυρός δεν είχε σχεδόν κανένα πολύτιμο υλικό πάνω του. Ήταν κατασκευασμένος από απλό μαύρο χυτοσίδηρο σε απλό αργυρό φόντο. Η μορφή του αυτή ήταν σύμβολο ιπποτισμού, αληθινής εκπλήρωσης του καθήκοντος καθώς και μετριοφροσύνης του Γερμανού Πρώσου στρατιώτη.
Ο Μεγαλόσταυρος του Σιδηρού Σταυρού ήταν σχεδόν διπλάσιος σε μέγεθος από αυτό των σταυρών Α΄ και Β΄ Τάξης και φερόταν σε ταινία στον λαιμό. Μια παραλλαγή του μεγαλόσταυρου, με μικρότερες διαστάσεις, αποτέλεσε τη βαθμίδα του Σταυρού των Ιπποτών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Σιδηρούς Σταυρός είχε πάντα το έτος έκδοσής του (1813, 1870, 1914 και 1939) σκαλισμένο στο κάτω μέρος του κάτω σκέλους του σταυρού. Η έκδοση του 1813 είχε και το μονόγραμμα του ονόματος του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου Γ΄ (FW) στο άνω σκέλος του σταυρού, ενώ στο κέντρο είχε ένα φύλλο βελανιδιάς. Οι εκδόσεις του 1870 και του 1914 είχαν τα αντίστοιχα μονογράμματα των Γουλιέλμου Α΄ και Γουλιέλμου Β΄ (W) στο κέντρο και ένα βασιλικό στέμμα στο άνω άκρο. Το αρχικό μοτίβο πέρασε στην όπισθεν όψη. Η έκδοση του 1939 αντικατέστησε το βασιλικό μονόγραμμα και στέμμα με το σύμβολο του εθνικοσοσιαλισμού, τη σβάστικα.

Θησαυρός στο βυθό

 

Ναυάγιο διακοσίων χρόνων εντόπισαν οι επιστήμονες εξερευνώντας τη θαλάσσια ζωή στον Κόλπο του Μεξικού. Στο σημείο του ναυαγίου βρέθηκαν διάσπαρτα κανόνια, τουφέκια και άλλα αντικείμενα, σύμφωνα με την Υπηρεσία Διαχείρισης Ωκεάνιας Ενέργειας.

Το ναυάγιο βρέθηκε το 2011, όταν η Shell έκανε έρευνες στην περιοχή κι εντόπισε ένα άγνωστο αντικείμενο στο σόναρ, όπως ανακοίνωσε η Υπηρεσία.

Προϊστορική χελώνα είχε μέγεθος μικρού αυτοκινήτου

Το απολίθωμα της «καρβουνοχελώνας» έφερε στο φως ο Έντουιν Καντένα, ένας διδακτορικός φοιτητής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, σύμφωνα με τον οποίο το είδος ανήκει στην οικογένεια των πηλομεδουσιδών, χελώνων του γλυκού νερού με καταγωγή από την ανατολική και νότια Αφρική. (Πηγή: Liz Bradford)

Είναι αυτοκίνητο; Είναι βάρκα; Όχι, είναι το απολίθωμα μιας γιγαντιαίας χελώνας, το οποίο ανακαλύφθηκε το 2005 στην Κολομβία. Μόνο το καβούκι της είχε μήκος ένα μέτρο και 72 εκατοστά και το κρανίο της είχε περίπου το μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου. Οι επιστήμονες την ονόμασαν Carbonemys cofrinii ή «καρβουνοχελώνα», καθώς ανακαλύφθηκε στο ανθρακωρυχείο Κερεχόν, το μεγαλύτερο στην Κολομβία και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου, όπου έχουν ανακαλυφθεί και άλλα απολιθώματα.

Βακτήρια κρύβονταν κάτω από τον Ειρηνικό εδώ και 86 εκατ. χρόνια

 Δανοί ερευνητές «ξέθαψαν» από το υπέδαφος του Ειρηνικού Ωκεανού βακτήρια με τόσο αργούς μεταβολικούς ρυθμούς, ώστε να αποτελούν τον ορισμό του ορίου μεταξύ ζωής και θανάτου! Επιπροσθέτως, πρόκειται ίσως για τους αρχαιότερους ζωντανούς οργανισμούς του πλανήτη!


Τα ευρήματα των Δανών ερευνητών του Πανεπιστημίου Αarhus δημοσιεύονται στο τελευταίο τεύχος της επιθεώρησης Science. Σύμφωνα με το άρθρο, τα βακτήρια προήλθαν από το υπέδαφος του Ειρηνικού Ωκεανού στο σημείο που εντοπίζεται το κυκλοτερές ρεύμα του (ένα από τα πέντε μεγαλύτερα του πλανήτη μας). Η άμμος και η λάσπη από τις ηπείρους, δύσκολα φτάνει στο σημείο αυτό και ως εκ τούτου ο πυθμένας συγκεντρώνει ιζήματα με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα αργιλώδη ιζήματα που εντοπίζονται μόλις 30 μέτρα κάτω από τον πυθμένα έχουν ηλικία 86 εκατομμυρίων ετών, βρίσκονταν δηλαδή εκεί για 20 εκατομμύρια χρόνια πριν από την εμφάνιση του τυραννόσαυρου!

Αφιλόξενα ιζήματα

Αυτά τα ιζήματα περιέχουν τόσο λίγα θρεπτικά υλικά που είναι αδύνατον να υποστηρίξουν τη ζωή. Ωστόσο, λίγο πιο πάνω φαίνεται πως τα ιζήματα είναι κάπως πλουσιότερα καθώς σε αυτά εντόπισαν τα βακτήρια οι Δανοί ερευνητές.