«Κότταβος»: Το αρχαίο ελληνικό παιχνίδι ερωτικής μαντείας

«Κότταβος»: Το αρχαίο ελληνικό παιχνίδι ερωτικής μαντείας και δεξιοτεχνίας που παιζόταν από άνδρες. Είχε ως έπαθλο ευνοϊκούς οιωνούς για τις υποψήφιες αγαπημένες και όχι μόνο.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνιας αναβίωσαν μέσα από τεχνολογία 3D τη διαδικασία του παιχνιδιού. Ο Κότταβος ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζαν οι αρχαίοι Έλληνες στα νυχτερινά συμπόσια της κλασικής Αθήνας. Έχει τις ρίζες του στη Σικελία τουλάχιστον δυο χιλιάδες χρόνια πριν.

Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να χτυπήσουν την πλάστιγγα, δηλαδή μια πιατέλα που ήταν στερεωμένη πάνω σε ένα ψηλό μεταλλικό ραβδί. Για τον σκοπό αυτό έφτυναν με το στόμα τους την τελευταία γουλιά του κρασιού ή πετούσαν το κρασί μαζί με το κύπελλο (κύλικα). Η πλάστιγγα έπρεπε να πέσει κάτω, να βυθιστεί ή να καλύψει το αγγείο που ήταν τοποθετημένο από κάτω.

Αλεξάνδρεια η ευθυγράμμιση της με τον Ήλιο την μέρα γέννησης του Μ. Αλεξάνδρου

Τόσο πρακτικός και όμορφος, ο 140 μέτρα φάρος στην είσοδο του λιμανιού της Αλεξανδρείας, ξεκίνησε να καθοδηγεί τους ναυτικούς απο το250 π.Χ.περίπου.
Μια πυρκαγιά έκανε το φάρο να φέγγει τη νύχτα και ένας καθρέφτης να αντανακλά τις ακτίνες του ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας, κάποιοι λένε μέχρι 35 μίλια μακριά.
Ο φάρος της Αλεξάνδρειας, είναι ένας αρχαίος φάρος, που απεικονίζεται σε αυτό το χρωματισμένο χαρακτικό του Martin Heemskerck.

Η αιγυπτιακή πόλη της Αλεξάνδρειας, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, μπορεί να έχει κατασκευαστεί για να ευθυγραμμιστεί με την ανατολή του ηλίου την ημέρα της γέννησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διαπιστώνει μια νέα μελέτη.

Το φαράγγι των Νεκρών βασιλέων

Μουσείο Ηρακλείου, κλειστό λόγω εργασιών ανακαίνισης από το 2006 έως το 2014!!!

Απίστευτο !!!

Το δεύτερο σημαντικότερο (κατ’ εμέ Το Σημαντικότερο !) μουσείο της Ελλάδας ήταν κλειστό από τον Νοέμβριο του 2006 λόγω εργασιών ανακαίνισης !!!

Μα τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι,.. σε τόσα χρόνια (8 τον αριθμό) θα σηκώναμε νέο πύργο του Άϊφελ στο Ηράκλειο της Κρήτης !!!

Βέβαια δεν μας λένε και τα άλλα,… οτι δηλαδή τα τελευταία χρόνια γίνανε τρομερές ανακαλύψεις σε περιοχές της Κρήτης όπως είναι ο Τσούτσουρας και ο Ζάκρος. Συγκεκριμμένα στον Ζάκρο ανακαλύφθηκε ανάκτορο διαστάσεων Κνωσσού και επίσης στο φαράγγι του Ζάκρου ανακαλύφθηκαν και άλλα πολύ περίεργα πράγματα μέσα σε σκαμμένους στα βράχια πανάρχαιους Μινωϊκούς ? τάφους !

Αίσωπος ο βίος και η δολοφονία του

Ο μεγαλύτερος παραμυθάς της αρχαιότητας ήταν ο Αίσωπος, ένας δούλος που διατύπωσε με σατιρικό ύφος μύθους που είχαν συμβολικό χαρακτήρα.

Ο Ηρόδοτος τον χαρακτήριζε «λογοποιό», ενώ ο Πλούταρχος τον περιέγραφε ως έναν άσχημο δούλο, που τραύλιζε και είχε στραβά πόδια. Ωστόσο, ήταν οξυδερκής και δημιούργησε μια σειρά από αλληγορίες που μέχρι σήμερα είναι δημοφιλείς στα μικρά παιδιά. Για τη ζωή του έχουν διατυπωθεί πολλές εκδοχές.

Η γνωριμία του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας

Ο γάμος του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας και της Ολυμπιάδας, μπορεί να εξυπηρετούσε τις πολιτικές βλέψεις των οικογενειών τους, αλλά δεν ήταν προϊόν συνοικεσίου. Δεν γνωρίστηκαν σε μια βασιλική αυλή ως εκπρόσωποι των αριστοκρατών οικογενειών τους, αλλά στη Σαμοθράκη κατά τη διάρκεια οργιαστικών τελετών. Μπορεί ο γάμος τους να είχε άσχημη κατάληξη, αλλά στο ξεκίνημά του, χαρακτηριζόταν από έντονο πάθος και έρωτα.

Η Ολυμπιάδα γεννήθηκε στην Ήπειρο, το 373 π.Χ. και πατέρας της ήταν ο βασιλιάς των Μολοσσών, Νεοπτόλεμος. Η νεαρή ξεχώρισε για τη φιλομάθεια και το ανήσυχο πνεύμα της.

Αβαντεία ασπίς

Ό Άβας ο Αργείος ήταν μυθικός ήρωας και βασιλιάς του Άργους, γιος του Λυγκέως και της Δαναΐδας, Υπερμήστρας, εγγονός του Δαναού, σύζυγος της Αγλαΐας και πατέρας των διδύμων Ακρισίου και Προίτου καθώς και της Ιδομένης.
Σύμφωνα με την μυθική παράδοση ήταν ιδιαίτερα γενναίος πολεμιστής, γεγονός από το οποίο ετυμολογείται το όνομά του ως ανυποχώρητου και θαρραλέου με υπερφυσικές δυνάμεις.

Η δε ασπίδα του καλούμενη «Αβαντεία ασπίς» λέγεται ότι και μόνο αυτή κατά θαυμαστό τρόπο έτρεπε σε φυγή τους εχθρούς του, την οποία αργότερα στους κλασικούς χρόνους τιμούσαν οι Αργείοι ως ιερό κειμήλιο.

Το μαρτύριο του Ταντάλου

O Tάνταλος ήταν βασιλιάς της Φρυγίας. Οι γνώμες διίστανται όσον αφορά την καταγωγή του. Μητέρα του ήταν η Πλουτώ, όμως υπήρχαν αμφιβολίες για τον πατέρα του – άλλοι θεωρούσαν ότι ήταν ο Δίας  και άλλοι ο Τμώλος.

Από μικρός ο Τάνταλος ήταν άπληστος. Θεωρούσε πως επειδή μητέρα του ήταν η Πλουτώ,  δηλαδή η Αφθονία και ο παντοδύναμος Δίας, ήταν αντάξιος των θεών. Όντας απερίσκεπτος, έκλεψε από τον Όλυμπο νέκταρ και αμβροσία και τη μετέφερε στα ανάκτορά του. Παράλληλα, προσπάθησε να μεταδώσει πολλά από τα μυστικά και τις δυνάμεις των θεών στους ανθρώπους.

Σκελετός ενός άντρα του 3ου ή 4ου αιώνα αποκαλύπτει τα ταφικά έθιμα της εποχής

Του είχε αφαιρεθεί η γλώσσα και στη θέση της είχε τοποθετηθεί μία πέτρα, γεγονός που οι αρχαιολόγοι θεωρούν εξαιρετικά ενδιαφέρον.

O σκελετός ενός άντρα του 3ου ή 4ου αιώνα που αποκαλύφθηκε το 1991 στο Stanwick στον ποταμό Nene στο Northamptonshire προβλημάτιζε εδώ και χρόνια την αρχαιολογική κοινότητα: ο τρόπος με τον οποίο είχε ταφεί ο άνθρωπος εκείνης της εποχής δεν είχε τίποτα κοινό με τα τελετουργικά ταφής της εποχής. Είχε θαφτεί με το πρόσωπο στραμμένο προς τα κάτω και οι ενδελεχείς έρευνες στο σκελετό και ειδικά στην περιοχή του κρανίου έκρυβαν μία έκπληξη.

"Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός". Ο μεγαλύτερος ναός της αρχαιότητας. Πώς γκρεμίστηκαν οι περισσότερες από τις 104 κολώνες που ζύγιζαν 364 τόνους.

Ήταν ο μεγαλύτερος ναός της Ελλάδας στα ελληνιστικά και τα ρωμαϊκά χρόνια. Όμως ο ναός του Ολύμπιου Δία είχε ήδη ξεκινήσει να χτίζεται το 515 π.Χ. από τον εγγονό του Πεισίστρατου, τον Πεισίστρατο τον νεότερο.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι ο Πεισίστρατος ξεκίνησε την ανέγερση του ναού ακολουθώντας τη γνωστή τακτική πολλών άλλων τυράννων, οι οποίοι κρατούσαν τον πληθυσμό απασχολημένο, ώστε να μην εξεγείρεται ενάντια στη σκληρή διακυβέρνηση. Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία όμως, τον ναό είχε θεμελιώσει ο Δευκαλίωνας, ο γενάρχης των Ελλήνων, για να τιμήσει το Δία που τον έσωσε από τον κατακλυσμό.

Ο Ξενοφώντας, ο Θηραμένης και η χειραγώγηση του πλήθους

Οι Αθηναίοι, αφού κατατρόπωσαν το στόλο του Καλλικρατίδα, βρέθηκαν στο δίλημμα, αν πρέπει να κυνηγήσουν το στόλο των εχθρών, για να επιτύχουν την ολοκληρωτική συντριβή του, ή να καθυστερήσουν περισυλλέγοντας τους ναυαγούς τους.
Τελικά, η περισυλλογή των ναυαγών κατέστη αδύνατη: «Ενώ όμως σκόπευαν να τα κάνουν αυτά, σηκώθηκε δυνατός άνεμος και τρικυμία που τους εμπόδισε· έστησαν λοιπόν τρόπαιο και στρατοπέδευσαν εκεί». (1, 6, 35). Η εξέλιξη αυτή θα προκαλούσε θύελλα στην Αθήνα: «Οι Αθηναίοι καθαίρεσαν αυτούς τους στρατηγούς εκτός από τον Κόνωνα· κοντά σε τούτον διόρισαν τον Αδείμαντο και το Φιλοκλή. Από τους στρατηγούς που είχαν πάρει μέρος στη ναυμαχία ο Πρωτόμαχος κι ο Αριστογένης δεν επέστρεψαν στην Αθήνα, ήρθαν όμως έξι – ο Περικλής, ο Διομέδων, ο Λυσίας, ο Αριστοκράτης, ο Θράσυλλος κι ο Ερασινίδης». (1, 7, 1 – 2).Η τελική απόφαση των στρατηγών ήταν να σταλούν δυνάμεις προς βοήθεια των βυθισμένων αθηναϊκών πλοίων και ο υπόλοιπος στόλος να κατευθυνθεί το ταχύτερο στη Μυτιλήνη, που την πολιορκούσε ο Ετεόνικος:

Οι ύποπτοι για την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας

Η Αλεξάνδρεια ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας. Ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ όταν κατέκτησε την Αίγυπτο.

Συγκεκριμένα, προτού αναχωρήσει ο Μέγας Αλέξανδρος από την Αίγυπτο για να συνεχίσει την εκστρατεία του στα βάθη της Ανατολής, αποφάσισε να ιδρύσει μία πόλη στα παράλια της Μεσογείου, στην οποία χάρισε το όνομά του.

Ο Πτολεμαίος, στρατηγός του Μεγάλου Αλέξανδρου, διορίστηκε ανώτατος κυβερνήτης της Αιγύπτου μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου το 323 π. Χ . Ο ίδιος ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά με το όνομα Πτολεμαίος ο Α .

Εκφράσεις της Αρχαίας Ελληνικής στη Νέα Ελληνική γλώσσα

Στον καθημερινό λόγο, προφορικό και γραπτό, χρησιμοποιούμε συχνά εκφράσεις προερχόμενες από την αρχαία Ελληνική και την κοινή Ελληνιστική, τη γλώσσα της Αγίας Γραφής.
Καθώς είναι διάσπαρτες, σπαράγματα ,δίνουν στο λόγο σφρίγος και ζωντάνια, ενώ η άγνοιά τους δημιουργεί μερικές φορές αμηχανία.
Με αυτές ερχόμαστε σ΄ επαφή με παλαιότερες μορφές της γλώσσας μας, σε μικρή ηλικία με φυσικό και αβίαστο τρόπο έτσι ώστε η γνώση της σημασίας , της χρήσης και προέλευσής τους να αποτελεί ένα καλό πνευματικό και γλωσσικό εφόδιο για το μαθητή.