Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι
το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε
μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα
έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε
αλλά και μετά το θάνατό του.
Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από
τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς - εξεταστές ποιητής από τον
Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά
όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε
τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που
οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι
έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το
context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε
βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και
κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή
απάντηση.
