Πως Έφτιαχναν τις Φαγώσιμες Ελιές οι Έλληνες κατά την αρχαιότητα

Κατασκευή εκλεκτών ελιών

Παίρνουμε μεγάλες ελιές, απείραχτες και μαζεμένες με το χέρι, τις χαρακώνουμε γύρω-γύρω με καλάμι κοφτερό και τις βάζουμε σε αγγείο καινούριο απίσσωτο. Από επάνω ρίχνουμε αλάτι καλά τριμμένο και αφού λιώσει το αλάτι τις βάζουμε σε άλλο αγγείο γεμάτο μέλι, έτσι που το μέλι να βγαίνει από πάνω από τις ελιές.
Αν δεν έχουμε μέλι τις βάζουμε κατά τον ίδιο τρόπο σε πετιμέζι μέσα στο οποίο έχουμε ανακατέψει και φύλλα κιτριάς. Μερικοί βάζουν μέσα και σπόρο από μάραθο και πιπέρι και σπόρο από σέλινο και άνηθο και έτσι γίνονται έκτακτες οι ελιές. Υπάρχουν όμως πολλοί που δεν τον ξέρουν τον τρόπο της κατασκευής των.

Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο Χριστουγέννων

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘Αλφα και το Ωμέγα».

Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΝΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ

Οι ηφαιστειακές εκρήξεις που έχουν ως ακόλουθο φαινόμενο τον σχηματισμό καλντέρας δημιουργούν τσουνάμι, καθώς διαφορετικά εκρηκτικά φαινόμενα αλληλεπιδρούν με τη θάλασσα. Τέτοιου είδους τσουνάμι αποτελούν έναν σημαντικό φυσικό κίνδυνο, αλλά η ελλιπής γνώση των μηχανισμών γένεσής τους έχει οδηγήσει σε περιορισμένη μοντελοποίηση των επιπτώσεών τους. Η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού (Μινωική έκρηξη), ήταν μία από τις μεγαλύτερες των τελευταίων 10.000 χρόνων (Ολόκαινο) σε όλο τον κόσμο

Βρέθηκε η Ελληνική πόλη Ίκαρο στο Κουβέιτ.

Τη γνωστή-άγνωστη πόλη Ίκαρο, που ιδρύθηκε με εντολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο νησάκι Φαϊλάκα, στον Περσικό Κόλπο και στο σημερινό Κουβέιτ, ετοιμάζεται να φέρει στο φως η σκαπάνη Ελλήνων αρχαιολόγων.
Μισόν αιώνα μετά την έναρξη των ανασκαφών στη στρατηγικής περιοχής θέση, που επιβεβαιώνει τη μακραίωνη ιστορία των σχέσεων του ελληνικού κόσμου με την Ανατολή, δεκαμελής ελληνική αποστολή από τον Νοέμβριο έως τον Ιανουάριο θα αναζητήσει τη χαμένη πόλη που επιβίωσε επί τρεις αιώνες και θα ετοιμάσει τον φάκελο για την ένταξή της στα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UΝΕSCΟ, ύστερα από την υπογραφή συμφωνίας για επιστημονική συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Εμιράτου του Κουβέιτ.

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, μέσω των ουράνιων διαύλων μετακινούνται οι θεοί με τα ιπτάμενα άρματά τους (ραψωδία Ε, στίχοι 749-751): «Αυτόματες οι πύλες μυκήθηκαν τ’ ουρανού, που τις έχουν οι Ωρες, γιατί σ’ αυτές έχει ανατεθεί τον μεγάλο ουρανό και τονΟλυμπο, ν’ ανοίγουν με πυκνό νέφος και να κλείνουν».
Ως προς την περίπτωση, χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Θεόφιλου Καΐρη για αγνώστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα που είδε τον Απρίλιο του 1822 στην περιοχή του Ολύμπου, την οποία κατέγραψε στο ημερολόγιό του: