Η Ανοπαία ατραπός ήταν δύσβατο μυστικό πέρασμα που κατέληγε σε πολύ μικρή απόσταση από το τρίτο στενό των Θερμοπυλών. Το 480 π.Χ. στην μάχη των Θερμοπυλών ο προδότης Εφιάλτης, έκανε γνωστή την ύπαρξή της στον Πέρση αυτοκράτορα Ξέρξη, με αποτέλεσμα τα περσικά στρατεύματα μέσω αυτού του μονοπατιού να καταλάβουν τα νώτα των Ελληνικών δυνάμεων. Για μένα είναι το μονοπάτι της προδοσίας και σκοπός μου με τις αναρτήσεις μου να ξυπνήσω και άλλους συντρόφους για να περιμένουμε τους βαρβάρους ξένους ή μη.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2016
Κ Υ Κ Ν Ο Σ, βασιλεύς των Κολωνών
Κ Υ Κ Ν Ο Σ, βασιλεύς των Κολωνών στην Τρωάδα, γιός του Ποσειδώνα ! Ο Κύκνος ήταν άτρωτος από οποιοδήποτε πολεμικό όπλο. Σκοτώθηκε όμως όταν μονομάχησε με τον Αχιλλέα πνίγοντάς τον με το λουρί του κράνους του. Ο Σοφοκλής αναφέρει αυτόν τον Κύκνο σε δύο δράματά του.
ΠΗΓΗ Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς
ΟΙ ΔΡΑΚΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ
Στην
αρχαία Ελληνική μυθολογία υπήρχαν τέσσερις κατηγορίες (είδη) Δρακόντων:
οι Δράκοντες ερπετά – οι θαλάσσιοι Δράκοντες (κήτη) – η Χίμαιρα (πύρινη
ανάσα) και οι θηλυκοί Δράκοντες (Δράκαινες). Η λέξη δράκων προέρχεται
από την αρχαία ελληνική δέρκομαι = βλέπω καθαρά. Το πρώτο είδος
(Δράκοντες ερπετά) αφορά τόσο στους αρχαίους μύθους όσο και θρύλους.
Διευκρινίζεται ότι οι αρχαίοι με τον όρο «θρύλος» εννοούσαν τα πλάσματα
που κατοικούσαν σε μακρινά σημεία της γης.
Δράκοντες ερπετά
Ο πρώτος τύπος δρακόντων ήταν ουσιαστικά γιγαντιαία ερπετά που ενίοτε ήταν «εξοπλισμένα» με σειρές από αιχμηρά δόντια, θανατηφόρο δηλητήριο ή πολλά κεφάλια. Στην μυθολογία φρουρούσαν συνήθως………ιερές πηγές, ιερούς τόπους, ή θησαυρούς.
Δράκοντες ερπετά
Ο πρώτος τύπος δρακόντων ήταν ουσιαστικά γιγαντιαία ερπετά που ενίοτε ήταν «εξοπλισμένα» με σειρές από αιχμηρά δόντια, θανατηφόρο δηλητήριο ή πολλά κεφάλια. Στην μυθολογία φρουρούσαν συνήθως………ιερές πηγές, ιερούς τόπους, ή θησαυρούς.
Ποιοί ήσαν οι '' Αργυράσπιδες'' του Μεγ. Αλεξάνδρου ;
Επρόκειτο γιαειδικό σώμα του πεζικού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ονομάστηκε έτσι επειδή οι επαργυρωμένες ασπίδες τους ήταν διακοσμημένες και με ασημένια ελάσματα. Στην ουσία πρόκειται για την μετεξέλιξη του σώματος των «Υπασπιστών», που είχε οργανώσει ο Μ. Αλέξανδρος ως προσωπική του φρουρά, η οποία τον περιστοίχιζε στις μάχες και όχι μόνον. Όπως αναφέρει μάλιστα ο Αμερικανός καθηγητής Homayun Sidky στο βιβλίο του «The Greek Kingdom of Bactria» (Το ελληνικό Βασίλειο της Βακτρίας), οι Αργυράσπιδες ήσαν απόλυτα αφοσιωμένοι στον Μ. Αλέξανδρο και οι πολεμιστές αυτού του σώματος αποτελούσαν τις επίλεκτες «ειδικές δυνάμεις» του, υπήρξαν δε χωρίς αμφιβολία οι πλέον θανατηφόροι πεζικάριοι της Ιστορίας. Πρώτος διοικητής τους διετέλεσε ο Νικάνωρ, γιος του στρατηγού Παρμενίωνος και στην συνέχεια, ο Αντιγένης, ο οποίος ανέλαβε επίσης και κυβερνήτης της Σουσιανής με την συμφωνία του Τριπαράδεισου (320 π.Χ.).
Ο χάλκινος ταύρος των βασανιστηρίων της αρχαιότητας
Έκαιγαν ανθρώπους ζωντανούς και διασκέδαζαν με… τη μελωδία !!!
Ο Φάλαρις, τύραννος του Ακράγαντα της Σικελίας κατά τον 6ο προ Χριστού αιώνα, έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο σκληρούς ανθρώπους. Επέβαλλε φριχτά βασανιστήρια και τιμωρίες κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ενώ ένα από τα πιο «διάσημα» εργαλεία βασανιστηρίων που χρησιμοποιούσε ήταν ο «χάλκινος, κούφιος ταύρος».
Ο Φάλαρις ανέθεσε στο γλύπτη Περίλαο να κατασκευάσει ένα χάλκινο, κούφιο ταύρο, ο οποίος θα λειτουργούσε ως μηχανή εκτέλεσης για εγκληματίες. Τα θύματα ρίχνονταν μέσα στο εσωτερικό του ταύρου από μια καταπακτή και κλειδώνονταν μέσα σε αυτό. Στη συνέχεια άναβαν μια φωτιά κάτω από την κοιλιά του αγάλματος, με αποτέλεσμα ο ταύρος να μετατρέπεται… σε ένα «φούρνο ανθρώπων».
Σαρλ Λενορμάν - Ποιος ηταν ;
O Σαρλ Λενορμάν (Charles Lenormant, Παρίσι 1 Ιουνίου 1802 - Αθήνα 24 Νοεμβρίου 1859) ήταν Γάλλος αρχαιολόγος νομισματολόγος, ειδικευμένος στις αιγυπτιακές αρχαιότητες, και αιγυπτιολόγος.
Γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1802 στο Παρίσι. Ακολούθησε στην Αίγυπτο τον αιγυπτιολόγο Σαμπολιόν. Υπήρξε θερμός και ακάματος ερευνητής και μελετητής της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Ειδικότερα πήρε μέρος στην επιστημονική αποστολή στην Πελοπόννησο καθώς και σε άλλες αρχαιολογικές αποστολές στην Ελλάδα.
Δημοσίευσε μελέτες σε πολλά επιστημονικά περιοδικά, όπως στα "Χρονικά του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Ρώμης", αλλά και στο επιστημονικό περιοδικό "Mémoires de l'Académie des Inscriptions" που διεύθυνε ο ίδιος από την ίδρυσή του (1843-1855).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)