Απολιθωμένος χαυλιόδοντας βρέθηκε στο Κρυονέρι της Νιγρίτας Σερρών

Τον απολιθωμένο χαυλιόδοντα μήκους 2,80 μ. που βρέθηκε στην περιοχή Κρυονέρι της Νιγρίτας του Δήμου Βισαλτίας, μπορείτε να δείτε στο βίντεο στα Πολυμέσα. Όπως είπε στην ΕΡΤ Σερρών ο παλαιοντολόγος του υπουργείου Πολιτισμού Αθανάσιος Αθανασίου, πρόκειται για το απολίθωμα ενός προβοσκιδωτού ζώου συγγενή του σημερινού ελέφαντα, που έζησε πριν 3 με 4 εκατ. χρόνια στην περιοχή.

Εκ κακού κόρακος κακόν ωόν

O Τεισίας ήταν μαθητής του διάσημου ρήτορα και πολιτικού Κόρακα, που είχε διακριθεί τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες, ως δικανικός ρήτορας. Χαρακτηριστικό της ρητορικής δεινότητας των δύο ανδρών ήταν η εξής ιστορία, που αφηγούνταν στις Συρακούσες:

O Τεισίας όταν ήταν νέος ακόμα επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε να του διδάξει την τέχνη της ρητορικής. Αλλά επειδή ακόμα κι αν πουλούσε όλη του την περιουσία  δεν θα ήταν αρκετή για να πληρώσει ούτε τα μισά μαθήματα, έτσι συμφώνησαν να τον πληρώσει μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο.

H εκ διαστήματος λύση των μυστηρίων του Περού

Δορυφορικές παρατηρήσεις αποκάλυψαν ένα μυστήριο γύρω από μια σειρά μοναδικών αρχαίων δομών στα νότια του Περού.

Η περιοχή στην έρημο Νάζκα είναι διάσημη για τι; γιγαντιαίες αναπαραστάσεις ανθρώπων,  ζώων, φυτών, και 900 γεωμετρικά σχήματα, τα οποία είναι λαξευμένα στο έδαφος, τις λεγόμενες γραμμές Nazca.
Αλλά οι γραμμές δεν είναι τα μόνα αντικείμενα του πολιτισμού Nazca, που άκμασε στην περιοχή μεταξύ 200-600 μ.Χ. επιπλέον υπάρχουν σπειροειδής, πέτρινες τρύπες, που είναι γνώστες ως "puquios". Λίγα είναι γνωστά για αυτές τις υπόγειες δεξαμενές.

Όταν ο Διογένης συνάντησε τον Μέγα Αλέξανδρο

Ο Διογένης από την Σινώπη.

Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε το 412 π.χ. (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.χ.), στη Σινώπη του Πόντου.
Ονομάστηκε και '' κύων '' (δηλαδή σκύλος), είναι ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της κυνικής σχολής. Οι κυνικοί φιλόσοφοι πρέσβευαν την απόλυτη αμφισβήτηση των πάντων, απέρριπταν κάθε εξουσία και θέλαν την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου. Φιλοσοφία την οποία όχι μόνο την ενστερνίστηκε απόλυτα, αλλά και με παραδειγματική συνέπεια την ακολούθησε σε όλη την έκτοτε ζωή του. Το μόνο περιουσιακό στοιχείο ήταν το πιθάρι ο μανδύας που φορούσε και μια πήλινη κούπα για να πίνει νερό.

20 πολύτιμες συμβουλές από τον Θουκυδίδη

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν η μεγαλύτερη συμφορά που χτύπησε όλες τις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας. Η Αθήνα ηττήθηκε και κυριεύτηκε από τους Πελοποννήσιους, αλλά και η Σπάρτη δεν ωφελήθηκε από την νίκη της. Τόσο πολύ είχε εξαντληθεί από τον πολύχρονο πόλεμο που αναγκάστηκε να αποδεχτεί τη διαιτησία του μεγαλύτερου εχθρού των Ελλήνων, του Πέρση βασιλιά. Μέσα από τα γεγονότα αυτού του φρικτού εμφυλίου πολέμου, ο Θουκυδίδης καταγράφει τη συμπεριφορά των αντιπάλων και αντλεί πολύτιμα συμπεράσματα, χρήσιμα όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά και στις καθημερινές μάχες της ζωής.

Τα επτά ''εγχειρίδια'' ευτυχίας τριών Ελλήνων φιλοσόφων

Κάθε λογικός άνθρωπος, θα μας συμβούλευε πως για να φτάσουμε στον επιθυμητό προορισμό- εφόσον δεν είμαστε βέβαιοι για τη διαδρομή- θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, πυξίδα ή…ένα GPS ή έστω τις αναλυτικές οδηγίες κάποιου γνώστη. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουμε να περιφερόμαστε άσκοπα και επί μακρόν, με αμφίβολο αποτέλεσμα.

Ποια όμως θα μπορούσαν να είναι τα εργαλεία για να ικανοποιήσουμε την κοινή για όλους τους ανθρώπους επιθυμία που δεν είναι άλλη από το να οδηγηθούμε στην ευτυχία; Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι προσέφεραν, μια ευρεία γκάμα απαντήσεων και παρείχαν όλα τα εργαλεία, ανάλογα με τη προσέγγισή του καθενός εξ αυτών, στο μείζον ερώτημα «τι συνιστά την ευτυχία και πως επιτυγχάνεται».

Έννοιες όπως γνώση και αυτογνωσία, αυτοβελτίωση, ηθική αρετή, καλοσύνη και καλή συμπεριφορά, αρμονία, αποδοχή της φυσικής τάξης πραγμάτων, ελευθερία αλλά και αυτοέλεγχος, αποτέλεσαν μέρος των δικών τους απαντήσεων στο μεγάλο ερώτημα που θέτουμε όλοι στους εαυτούς μας.

H ερωτική κατάρα από την Πέλλα

To 1986 βρέθηκε στην Πέλλα ένα από τα σημαντικότερα από γλωσσική άποψη κείμενα της μακεδονικής γης.[1] Πρόκειται για ένα ταπεινό κείμενο, μια ερωτική κατάρα (κατάδεσμος), αλλά αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες άμεσες μαρτυρίες για την ελληνική διάλεκτο που μιλούσε ο μακεδονικός λαός στην πρωτεύουσα του βασιλείου του. Χρονολογείται γύρω στα 375-350 π.Χ. και δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η γλώσσα των Μακεδόνων αποτελούσε μια ξεχωριστή παραλλαγή των λεγόμενων βορειοδυτικών ελληνικών διαλέκτων, που με τη σειρά τους συγγενεύουν στενά με την δωρική.

Αρμονία και Κάδμος: Ο πρώτος γάμος θνητών που παρευρέθησαν οι Ολύμπιοι θεοί

Στην ελληνική μυθολογία η Αρμονία ήταν κόρη δύο θεών, κατά τη Θεογονίατου Ησιόδου,του Άρεως και της Αφροδίτης και αδελφή του Φόβου και του Δείμου. Παντρεύτηκε τον βασιλιά των Θηβών Κάδμο. Οι περισσότερες από τις θηβαϊκές γενεαλογίες σχετίζονται με αυτό το βασιλικό ζεύγος, και όλες οι μεγάλες οικογένειες των Θηβών ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από αυτούς.

Ακόμα και οι Αμαζόνες σύμφωνα με μία παράδοση ήταν κόρες της Αρμονίας. Ωστόσο, κατά μία άλλη εκδοχή, η Αρμονία ήταν κόρη του Δίακαι της Ηλέκτρας, και καταγόταν από τη Σαμοθράκη, από όπου είχε απαχθεί από τον Κάδμο. Αυτή την εκδοχή ασπάζεται ο Ευριπίδης στην τραγωδία τουΦοίνισσαι (7) και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος (Α 916)...

Η μάχη στον Υδάσπη Ποταμό

O Μ. Αλέξανδρος, μαχόμενος επίμονα και υποτάσσοντας τους Ασσακηνούς, τους Ασπάσιους και άλλους άγριους λαούς, εκπόρθησε τα Μάσσαγα και -επιχωματώνοντας μία βαθειά χαράδρα- κατέλαβε την απόκρημνη τοποθεσία 'Αορνο Πέτρα που σύμφωνα με το μύθο ούτε ο Ηρακλής και ο θεός Διόνυσος δεν είχαν κυριεύσει. 'Οταν τέλος οι 'Ελληνες έφτασαν στον Ινδό ποταμό βρήκαν έτοιμη τη γέφυρα που είχε κατασκευάσει γι αυτούς ο στενός φίλος του βασιλιά Ηφαιστίωνας. (Σημειωτέον πως ακόμα και η διάσημη βασίλισσα των Ασσυρίων Σερίραμις δεν είχε κατορθώσει να διαβεί τον Ινδό). Τότε συμμαχώντας με τον τοπικό ηγεμόνα Ταξίλη ο Αλέξανδρος έφτασε στον ποταμό Υδάσπη στην Ινδία όπου τον περίμενε ο πολεμικότατος βασιλιάς Πώρος οχυρωμένος πίσω από το ποτάμι.

Τι απέγινε η Αριάδνη, κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της κόρης του Ήλιου Πασιφάης ;

Κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της κόρης του Ήλιου Πασιφάης. Ετυμολογικά το όνομά της, Αριάδνη ή Αριάγνη σημαίνει την ιερή την αγνή. Η ρίζα αδ- προέρχεται από το ρήμα ανδάνω, εκ του ήδομαι που σημαίνει τέρπω, ευαρεστώ.

Μ' αυτήν την έννοια η Αριάδνη είναι η φιλήδονη, μία έκφραση της Πάνδημου Αφροδίτης. Μία ακόμα παράφραση του ονόματός της είναι το «Αριδήλα», που σημαίνει την πολύ φωτεινή, αυτήν που φαίνεται από μακριά. Αυτό το όνομα το πήρε όταν ανέβηκε με τον Διόνυσο στον ουρανό

Πριν αποκτήσει το χαρακτήρα θνητής ηρωίδας σχετιζόταν στην Κρήτη με τη Θεά-Φύση ή μεγάλη μητέρα, θεότητα που αποτελούσε την προσωποποίηση της φύσης που γεννιέται και πεθαίνει κατά τη διάρκεια του έτους.

"Άνοιξε η γη και τον κατάπιε" από που προέκυψε η έκφραση

Η φράση αυτή έχει την αρχή της στη Μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων. Σύμφωνα με το μύθο, μετά τη μονομαχία των δύο αδελφών Ετεοκλή και Πολυνείκη και τον αμοιβαίο θάνατό τους, οι Θηβαίοι καταδίωξαν τους πολιορκητές που τράπηκαν σε φυγή.

Ανάμεσά τους και ο Αμφιάραος,  ο οποίος καταδιωκόταν από τον Θηβαίο Πολυκλύμενο ή Περικλύμενο, γιο του θεού Ποσειδώνα, που θα τον σκότωνε ή θα τον πλήγωνε, πράγμα λυπηρό και υποτιμητικό για μια ηρωική φυσιογνωμία όπως τον Αμφιάραο...

Κινδυνεύοντας, από στιγμή σε στιγμή, να χτυπηθεί από το ακόντιο του διώκτη του, σώθηκε μόνο από τη γρήγορη επέμβαση του Δία.
Ο Δίας  θέλοντας να αποτρέψει αυτό το πεπρωμένο, έριξε κεραυνό που άνοιξε στη γη ένα μεγάλο χάσμα.Το χάσμα αυτό κατάπιε τον Αμφιάραο, τον ηνίοχό του Βάτωνα, το άρμα τους και τα άλογά τους Θόας και Δίας.(Πίνδ., Ολυμπιόν. 6.12-17).

Όταν οι ασκήσεις του ΝΑΤΟ μετατρεπόταν σε ασκήσεις αρχαιοκαπηλίας την δεκαετία του 60

Είναι γνωστό ότι επί αιώνες ο ευρύτερος χώρος της Αμφίπολης ήταν ένα τεράστιο ανασκαφικό πεδίο, όπου ο κάθε είδους περιηγητής που περνούσε από εκεί, φρόντιζε να πάρει κάτι από τις αρχαιότητας μαζί του. Οι Ρωμαίοι ήταν οι πρώτοι διδάξαντες και η «παράδοση» πέρασε σε όσους άλλους ελκύστηκαν από τον πλούτο της περιοχής και την ομορφιά των τεχνουργημάτων που γέννησαν ντόπιοι τεχνίτες ή οι διάσημοι, διαφόρων εποχών, που πέρασαν από την Αμφίπολη και άφησαν το ανεξίτηλο στίγμα τους στην τοπική ιστορία. Από το 1850 και μετά ήταν πάρα πολλά τα περιστατικά διαφυγής σημαντικών αρχαιοτήτων με κορυφαίο γεγονός το 1916 όταν οι Βρετανικές δυνάμεις επιχείρησαν να κλέψουν τον Λέοντα, αλλά σταμάτησαν μετά τον βομβαρδισμό των Βουλγάρων από τα υψώματα του Παγγαίου. Στόχος τους ήταν να μεταφέρουν τον Λέοντα στον Λονδίνο και να τον στήσουν σε κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας τους. Οι βουλγάρικες οβίδες βύθισαν τις φορτηγίδες και ο Λέων έμεινε στον βυθό του Στρυμόνα, μέχρι που τα κομμάτια του, βρήκαν την δεκαετία του 1930 με την εργασίες της διευθέτησης της κοίτης του ποταμού.