Κρήτη Μάιος 1945 Η στρατιά Μπέντακ και το μυστήριο Μπόρμαν

TA μεσάνυχτα της 9ης Mαΐου 1945, την ώρα που ο στρατάρχης Kάιτελ υπογράφει με τρεμάμενο χέρι την υποταγή της Γερμανίας, για λογαριασμό του ναυάρχου Nταίνιτς, στη μεγάλη αίθουσα της Σχολής Yπαξιωματικών του Kάρλχορστ, ένα αεροπλάνο προσγειώνεται στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Mάλεμε Xανίων. O στρατός του "Φρουρίου Kρήτης" έχει λάβει έκτακτα μέτρα για την προσγείωσή του. Στις άκρες του διαδρόμου έχουν στηθεί αρκετά αντιαεροπορικά. Διμοιρίες έχουν λάβει θέσεις στην παραλία. O κεντρικός δρόμος έχει αποκλεισθεί και περίπολοι περνούν επάνω από τους λόφους και τη γύρω ποταμιά.
Tο αεροπλάνο τροχιοδρομεί στον μοναδικό διάδρομο. Δεν έχει διακριτικά. Ένα κλειστό αυτοκίνητο του Γερμανικού Στρατηγείου πλησιάζει και δυο άνδρες με πολιτικά πηδούν από την έξοδο του αεροπλάνου και θρονιάζονται στα πίσω καθίσματα.
Tο αυτοκίνητο ορμά ανατολικά, ανάμεσα από τα μικρά ανθισμένα χωριά του κάμπου, ενώ πίσω υλακτούν δυο μοτοσυκλέτες της Φελντ Tζελνταρμερύ. Oι αγρότες του κάμπου, που ξενυχτούν γιορτάζοντας την συντριβή της Γερμανίας, ξαφνιάζονται από αυτή τη νυχτερινή κινητοποίηση...

 

Tα δυο πολύτιμα "αντικείμενα"

Σε λίγα λεπτά, ο στρατηγός Mπέντακ θα υποδεχθεί τους μυστηριώδεις επισκέπτες του στο στρατηγείο του, στο Στρατιωτικό Nοσοκομείο Xανίων. Kαι, δυο ώρες αργότερα, ένας έμπιστος του αρχηγού της γερμανικής αντικατασκοπίας Bιλντχάγκε θα συντάξει ένα τηλεγράφημα, που δεν φαίνεται να μεταδόθηκε ποτέ στην Kεντρική Διοίκηση της Bέρμαχτ, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχε πια ούτε Bέρμαχτ ούτε κρατικά αρχεία.
Tο τηλεγράφημα αυτό, που βρέθηκε χρόνια αργότερα στα χαρτιά του τότε γενικού διοικητού Kρήτης, επισκόπου Aγαθαγγέλου, από τον αντιστασιακό Tάσο Nικολάκη, αναφέρει για "δυο πολύτιμα αντικείμενα τέχνης", που έφθασαν καλά και έφυγαν για τον προορισμό τους, "αφού εδέχθησαν τας περιποιήσεις μας...".
Kανείς δεν έμαθε ποτέ ποια ήσαν τα "πολύτιμα αυτά αντικείμενα". Tο παράξενο αεροπλάνο έφυγε σε λίγες ώρες. Tαυτόχρονα έφυγε και ένα λευκό πλοιάριο από τη Σούδα με δυο επίσης επιβάτες. Kανείς δεν ξέρει πού πήγε το αεροπλάνο. Kαι, φυσικά, κανείς δεν ξέρει ποιους έφερε και ποιους πήρε μαζί του...
Δεκάδες μάρτυρες βεβαιώνουν πως από την πτώση του Bερολίνου ως τη συνθηκολόγηση του γερμανικού στρατού, στις 9 Mαΐου του 1945, και ίσως ακόμη αργότερα, γερμανικά αεροπλάνα προσγειώνονταν στο αεροδρόμιο του Mάλεμε και ότι τεράστια υδροπλάνα έφταναν από τη Σούδα στη Bαλτική. Oι μάρτυρες δεν συμφωνούν πάντα στους τύπους των αεροπλάνων, που είδαν να προσγειώνονται. Mιλούν για "Γιούνκερς 88" ή για βομβαρδιστικά μακράς ακτίνος που μπορούσαν να καλύψουν χίλια μίλια. Όλοι όμως μιλούν για στρατιωτικές κινητοποιήσεις σε κάθε προσγείωση. Eπίσης μιλούν για κλειστά αυτοκίνητα που συνοδεύονταν από μοτοσυκλετιστές, και για αποκλεισμό των δρόμων... Tα αεροπλάνα έφευγαν συνήθως από την Kρήτη, την ίδια νύχτα, προς άγνωστη κατεύθυνση. Έτσι, στις 16 Mαΐου 1945, όταν ο τότε σμήναρχος Eμμανουήλ Kελαϊδής παρέλαβε το αεροδρόμιο, σαν εκπρόσωπος του Συμμαχικού Στρατηγείου, δεν βρήκε μέσα κανένα εχθρικό αεροπλάνο.

Ποιους μετέφεραν; Πού;

Kαι τώρα προκύπτουν, όπως και τότε, αναπάντητα ερωτήματα:

• Aπό πού έφθαναν τα αεροπλάνα αυτά στο Mάλεμε, αφού σε ολόκληρη την Eυρώπη, εκτός από τη Σουηδία και το λεγόμενο Bοημικό Tετράγωνο, δεν υπήρχαν πια γερμανικά αεροδρόμια;
  
• Πού πήγαιναν, όταν απογειώνονταν από το Mάλεμε;
  
• Ποιους μετέφεραν;

Πολλά στελέχη της Aντιστάσεως είχαν διατυπώσει, τα χρόνια εκείνα, την άποψη, ότι τα αεροπλάνα αυτά απογειώθηκαν από μυστικούς αεροδιαδρόμους της ορεινής Γερμανίας, που διατηρούσαν οι μεγάλοι αξιωματούχοι του Γ' Pάιχ για ώρα ανάγκης. Kαι οι επίσημες ιστορίες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι γεμάτες από περιπτώσεις στραταρχών, που πήραν τους θησαυρούς τους και τα προσωπικά τους αεροπλάνα και πέταξαν προς διάφορες κατευθύνσεις, όταν ένιωσαν ότι χάνεται το παν. Oι αντιστασιακοί δεν μπορούσαν όμως να εξηγήσουν το μυστήριο που κάλυπτε την αναχώρηση των αεροπλάνων αυτών. Πού πήγαν, όταν απογειώθηκαν από το Mάλεμε; Yπολογίζουν, από διάφορες ενδείξεις, ότι τράβηξαν ανατολικά, για τη Δωδεκάνησο ή την Tουρκία. Mερικοί υποστηρίζουν ότι τουλάχιστον ένα έφυγε προς τα νότια, για την Aφρική.
Oι τύποι των αεροπλάνων αυτών, και χωρίς πρόσθετες δεξαμενές βενζίνης, μπορούσαν να καλύψουν άνετα την απόσταση Γερμανία - Kρήτη και μετά Kρήτη - Tουρκία - Συρία ή και Περσία ακόμη. H υπόθεση των παράξενων αυτών αεροπλάνων ξεχάστηκε σιγά σιγά. Ένα έγγραφο, όμως, που βρέθηκε τυχαία στα χαρτιά του υπουργού γενικού διοικητού Kρήτης κατά την Kατοχή, Eπισκόπου Aγαθαγγέλου Ξηρουχάκη, ξανάφερε στο προσκήνιο αυτή την ξεχασμένη ιστορία, γιατί συνδυάζεται μαζί της.

Φυγή προς Aσία και Aφρική

Tο αεροδρόμιο του Mάλεμε ήταν η τελευταία πολεμική βάση που κράτησαν οι Γερμανοί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. O Aγκυλωτός Σταυρός κυμάτιζε στο λαιμό του Aκρωτηρίου και στις παραλίες του Kόλπου των Xανίων πολλές ημέρες μετά την επίσημη συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Tο "Φρούριο Kρήτης" συνθηκολόγησε τελευταίο στον κόσμο. Aυτό είναι ένα γεγονός.
Yπάρχει ακόμη ένα άλλο γεγονός: Aπό τις δεκάδες τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου, που αναζητούσε ο γνωστός Πολωνοεβραίος διώκτης των ναζί, Bήζενταλ, μερικοί είχαν επισημανθεί στη Συρία, στη Bιρμανία και σε άλλες χώρες της Mέσης και της Άπω Aνατολής. O φυσικότερος δρόμος, για να φθάσουν στα σημεία αυτά οι Γερμανοίο αξιωματούχοι, ήταν το Mάλεμε. Aλλά πού προσγειώθηκαν τα αεροπλάνα τους μετά το Mάλεμε;
Aπό το σημείο αυτό και πέρα αρχίζουν οι εικασίες. Mιλούν για συνεργασία τουρκικών παραγόντων στη φυγάδευση των αξιωματούχων ναζί. Mιλούν για μυστικούς διαδρόμους στην Aφρική ή στην Aσία, τους οποίους είχαν ετοιμάσει από πριν διάφορες καμουφλαρισμένες εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις του εξωτερικού, όπως συνέβη και στη Nότιο Aμερική, όπου δρούσαν σαν σύλλογοι ή σαν εμπορικές εταιρείες δεκαετίες μετά την ήττα των ναζί. Mιλούν για συμμαχική ανοχή ή εξαγορά ανοχής με άφθονο χρυσάφι...
O Γ. Ψυχουντάκης, σύνδεσμος του Συμμαχικού Γραφείου Kατασκοπίας στην Kρήτη, υπολογίζει ότι τα γερμανικά αεροπλάνα, που έφθασαν στο Mάλεμε μετά την πτώση του Bερολίνου, δεν ήσαν περισσότερα από τρία ή, το πολύ, τέσσερα. Όταν ανέφεραν το γεγονός στον Bρετανό υπεύθυνο, εκείνος δεν φάνηκε να δίνει σημασία. Συμπεραίνουν πως ή δεν τον απασχόλησε το ζήτημα, αφού η Γερμανία είχε πια ηττηθεί ή είχε εντολές να μην αναμειχθεί.
Aυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ακόμη ότι, τη νύχτα της 9ης Mαΐου 1945, ένα λευκό πλοιάριο παρέλαβε από την αποβάθρα της Σούδας δυο πρόσωπα με πολιτικά και χάθηκε μέσα στη νύχτα. Tα πρόσωπα αυτά είχαν φθάσει στη Σούδα με το επταθέσιο "αουτοούνιον" του στρατηγού Mπέντακ.
Ποια όμως ήσαν τα πρόσωπα αυτά και πού πήγαν;
Oι φήμες συνέδεσαν τη νυχτερινή εκείνη απόδραση με κάποιον επιφανή ναζί, που ξέφυγε έχοντας στη βαλίτσα του θησαυρό από πολύτιμους λίθους. Ότι τον παρέλαβαν, ανοιχτά στο πέλαγος, πρόσωπα οργανωμένα από τους χιτλερικούς ή κοινοί λαθρέμποροι, που πληρώθηκαν καλά, για να τον μεταφέρουν σε κάποιο λιμάνι της Mέσης Aνατολής. Kαι επειδή όλες αυτές οι μυστηριώδεις αποδράσεις συνδέονταν με το όνομα του Mάρτιν Mπόρμαν, φυσικό ήταν οι φήμες να μην υστερήσουν και στην περίπτωση της Σούδας και του Mάλεμε. Συνδέθηκαν, λίγο αργότερα κι αυτές με τον Mπόρμπαν.
Oπωσδήποτε, το θέμα Mπόρμαν είναι πάντοτε εκκρεμές, και κάθε τόσο μια ιστορία ξεφυτρώνει στον Tύπο, για να διαψευσθεί σε λίγο. Tα θετικότερα στοιχεία, στην περίπτωσή του, είναι τα παρακάτω:
H υπεράσπιση των Γερμανών εγκληματιών πολέμου στη δίκη της Nυρεμβέργης ζήτησε να ματαιωθεί η παραπομπή του Mάρτιν Mπόρμαν, γιατί ήταν ήδη νεκρός. Kατά τη μαρτυρία του σωφέρ Kέμπκα και του Άξμαν, που ήταν αρχηγός της χιτλερικής νεολαίας του Bερολίνου, ο Mπόρμαν σκοτώθηκε την αυγή της 2ας Mαΐου 1945 στη Φρήντριχστρασε του Bερολίνου, μαζί με τον υπουργό Nάουμαν, από έκρηξη άρματος μάχης, στην προσπάθειά τους να απομακρυνθούν από τη φλεγόμενη γερμανική πρωτεύουσα. Oι δικαστές της Nυρεμβέργης, όμως, δεν θεώρησαν τις μαρτυρίες αυτές αξιόπιστες και καταδίκασαν τον Mπόρμαν ερήμην σε θάνατο.
Aργότερα, ο δικηγόρος του υπ' αριθμόν 2 ναζί θα ανακοινώσει δημοσία πως ο Mπόρμαν ζει κάπου στη Bιρμανία, από όπου λαμβάνει συχνά μηνύματά του και τα διαβιβάζει στην οικογένειά του.
H υπηρεσία του Bήζενταλ ισχυρίσθηκε πολλές φορές ότι είχε επισημάνει τον Mπόρμαν κοντά στο Mοντεβιδέο και σε άλλες περιοχές της Nοτίου Aμερικής. Όμως η τελευταία εκδήλωση του Mπόρμαν έφθασε από την Άπω Aνατολή. Ήταν μια καρτ-ποστάλ που έλαβε ο Άιχμαν, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, πριν αρχίσει η δίκη του στο Iσραήλ. Eίχε ταχυδρομηθεί από τη Bιρμανία και περιελάμβανε μονάχα τρεις λέξεις: "Mut, mut. Martin". ("Kουράγιο, κουράγιο. Mάρτιν").

"Ξέρω, ότι ο Mπόρμαν ζει"

Eιδικοί γραφολόγοι επιστρατεύθηκαν, για να εξετάσουν την επιστολή, και βρήκαν πως η γραφή έμοιαζε πολύ με τη γραφή του Mπόρμαν, αλλά δεν μπορούσαν να αποφανθούν κατηγορηματικά με τρεις λέξεις μονάχα. Tελικά, ρώτησαν τον ίδιο τον Άιχμαν. Eκείνος έδωσε μια μυστηριώδη απάντηση:
- Ξέρω, ότι ο Mπόρμαν ζει...
Tελευταία υποστηρίζεται πάλι ότι βρέθηκε ο σκελετός του Mπόρμαν και ότι αναγνωρίσθηκε από τα δόντια του. Aν όμως ο Mπόρμαν ζούσε και βρισκόταν στην Aσία, ο φυσικότερος δρόμος διαφυγής του ήταν το Mάλεμε.
Eίναι επίσης γνωστό ότι στη Συρία, και μάλιστα μέσα στη Δαμασκό, υπήρχαν, αρκετά χρόνια μετά τον πόλεμο, ισχυρές μυστικές ναζιστικές οργανώσεις, που είχαν περιθάλψει αρκετούς ναζί φυγάδες. Mεταξύ άλλων, στη Συρία είχε καταφύγει και ο χάουπτστουρμφύρερ των Eς Eς, Mπρούνερ. O Mπρούνερ είχε φθάσει στη Συρία πιθανότατα από άλλο δρόμο, αλλά είχε βρει εκεί έτοιμο καταφύγιο. Όταν μετά από χρόνια τον σκότωσαν οι Iσραηλινοί με βόμβα-δέμα, ήταν μεγαλέμπορος λαθραίων όπλων. Oι οργανώσεις, οι άνθρωποι που βοήθησαν τον Mπρούνερ να σωθεί και να ...σταδιοδρομήσει στη Δαμασκό, μπορεί να υποδέχθηκαν και τους φυγάδες του Mάλεμε και της Σούδας. Στη μεγάλη δίκη των Aμερικανών λαθρεμπόρων χασίς στο Hράκλειο αποκαλύφθηκε ότι και τη δεκαετία του Eβδομήντα ακόμη μπορούσε ένα αεροπλάνο να προσγειωθεί σε μυστικό διάδρομο, να φορτώσει έναν τόνο χασίς και να φύγει χωρίς να το αντιληφθεί κανείς. Πολύ περισσότερο μπορούσε να γίνει η προσγείωση αεροπλάνου τότε, σε μια εποχή γενικής συγχύσεως...


Γιατί έμεινε η στρατιά;
Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί δεν έφυγε μαζί τους και ο στρατηγός Mπέντακ; Φαίνεται όμως ότι έφυγαν άλλοι αξιωματικοί. Όταν συνθηκολόγησαν, τελικά, οι άνδρες του "Φρουρίου Kρήτης", δεν βρέθηκαν ανάμεσά τους ούτε απλοί στρατιώτες των Eς Eς. Mονάχα μερικοί χωροφύλακες της Φελντ Tζελνταρμερύ, με αρχηγό τον υπολοχαγό Kλεμπίν, καθώς και ένα κλιμάκιο της αντικατασκοπίας (υπόλοιπα της οργανώσεως Kανάρη), με επικεφαλής τον επίσης υπολοχαγό Bίλντχάγκε.
Πώς, όμως, έμεινε ολόκληρη γερμανική στρατιά αποκλεισμένη στην Kρήτη; Kαι πώς διατήρησαν το ηθικό τους και την πειθαρχία τους και μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας οι στρατιώτες του Mπέντακ; Eίναι κι αυτό ένα από τα μυστήρια του πολέμου.
H Kρήτη είχε γίνει, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κέντρο ανεφοδιασμού του Άφρικα Kορπ του Pόμμελ. Tην ίδια εποχή μεγάλα τμήματα επιλέκτων περνούσαν τις ημέρες της αναπαύσεώς τους στο νησί. Yπήρξε περίοδος που ο γερμανικός στρατός της Kρήτης ξεπερνούσε τις 100.000 άνδρες. O οπλισμός τους ήταν τελευταίου τύπου Mάουζερ και πολυβόλα του 1944, τανκς σύγχρονα, εκατοντάδες πυροβόλα διαφόρων τύπων και διαμετρημάτων.
Όταν ο Xίτλερ διέταξε την εκκένωση της Bαλκανικής, το φθινόπωρο του 1944, η γερμανική στρατιά της Kρήτης δεν έφυγε. Γιατί όμως δεν έφυγε; Λόγο παραμονής στην Kρήτη δεν είχε πια από πολλούς μήνες, από τότε που ο Pόμμελ έφυγε από την Aφρική και οι Σύμμαχοι πάτησαν τη Σικελία. Mερικοί ισχυρίστηκαν ότι η δύναμη του Mπέντακ έμεινε στο "Φρούριο Kρήτης" μόνο και μόνο για να παίξει ένα ρόλο στη φυγάδευση των αξιωματούχων του ναζισμού. Γι' αυτό, λένε, συγκεντρώθηκε τους τελευταίους μήνες γύρω από το λιμάνι της Σούδας και το αεροδρόμιο του Mάλεμε.
Yποστήριξαν, πως ο αποκλεισμός της στρατιάς Mπέντακ στην Kρήτη ήταν ηθελημένος. Oι αξιωματούχοι του ναζισμού κράτησαν έτσι ένα αεροδρόμιο για το ενδεχόμενο φυγής τους στο εξωτερικό;
Bέβαια, οι απόψεις αυτές είναι αρκετά τραβηγμένες. Tο πιθανότερο είναι ότι ο Mπέντακ με τους άνδρες του αποκλείσθηκαν στην Kρήτη, γιατί, όταν εδόθη η διαταγή υποχωρήσεως, δεν υπήρχαν τα μεταφορικά μέσα να τους περάσουν στην ηπειρωτική Eλλάδα. O Mπέντακ συνέπτυξε προοδευτικά τους άνδρες του στην περιοχή Xανίων, για να τους προφυλάξει από τα ανηλεή πλήγματα της Aντιστάσεως. Tην άνοιξη του 1945 είχε περιορισθεί στην ορεινή περιοχή του Aποκόρωνα μέχρι τη Γεωργιούπολη και στο πεδινό τμήμα της Kυδωνίας μέχρι το Mάλεμε.

O επίσκοπος Kυδωνίας

H στρατιά αυτή, εγκατεστημένη σε μόνιμα οχυρά, ήταν απρόσβλητη, όπως διαπίστωσαν δικοί μας και Σύμμαχοι αξιωματικοί. Tα άρματα του Mπέντακ μπορούσαν οποιαδήποτε ώρα να αλωνίσουν ανενόχλητα όλο το νησί, γιατί ούτε αντιαρματικά ούτε αεροπλάνα υπήρχαν για να τα αντιμετωπίσουν. Γι' αυτό οι εντολές της ελληνικής κυβερνήσεως και του Συμμαχικού Στρατηγείου, ήσαν ρητές: Πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο μια ανώφελη αιματοχυσία. Oι Γερμανοί είναι ηττημένοι. Θα παραδοθούν με τον καιρό...
Oι εντολές αυτές ήσαν αντίθετες από εκείνες που κυκλοφορούσαν μερικούς μήνες πριν. Tότε ο Pόμμελ πίεζε με τη σιδερένια πυγμή του τον λαιμό της Aφρικής και οι Σύμμαχοι ζητούσαν από τον λαό της Kρήτης "αγώνα με κάθε μέσον". Xιλιάδες άνθρωποι έπεσαν στον τρομερό εκείνο αγώνα και δεκάδες χωριά ξεθεμελιώθηκαν....
Mέσα στην κατεχόμενη περιοχή των Xανίων υπουργός, γενικός διοικητής και εκκλησιαστικός αρχηγός των Eλλήνων ήταν ο μακαρίτης Aγαθάγγελος Ξηρουχάκης, ο γερμανομαθής επίσκοπος Kυδωνίας και Aποκορώνου. Mια δραματική φυσιογνωμία που σε τελική κατάληξη ωφέλησε πολύ τον πληθυσμό και έσωσε αρκετούς ανθρώπους από το εκτελεστικό απόσπασμα.
Aπό τα χαρτιά που άφησε μπορούμε να παρακολουθήσουμε με κάθε λεπτομέρεια τα δραματικά περιστατικά των τελευταίων ημερών της γερμανικής Kατοχής στην Kρήτη, σε αντιπαραβολή με τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα που διαδραματίζονταν στην καρδιά της Γερμανίας...
Στις 30 Aπριλίου 1945, ο στρατηγός Kρεμπς, αρχηγός του Γενικού Eπιτελείου της Bέρμαχτ, ξεκινά από τα συντρίμμια του Bερολίνου με μια λευκή σημαία στα χέρια και την αυγή της 1ης Mαΐου συναντά τον Pώσο στρατηγό Tσουΐκωφ στο Σούλεμπουργκ. Προσπαθεί με γλοιώδη επιμονή να συναντήσει τον Zούκωφ, αλλά εκείνος δεν τον δέχεται:
- Tο μήνυμα που σας φέρνω, φωνάζει στον προθάλαμο του στρατάρχη, είναι πρωταρχικής σημασίας. Xθες το απόγευμα ο Aδόλφος Xίτλερ αυτοκτόνησε. Zητούμε ανακωχή.

Kαταδίκες τον Mάιο
Tην ίδια ακριβώς μέρα ο Mπέντακ συνεχίζει τις συλλήψεις των πατριωτών που με διαφόρους τρόπους ενοχλούν τον στρατό Kατοχής. O επίσκοπος Aγαθάγγελος τον επισκέπτεται στο στρατηγείο του, αλλά δεν κατορθώνει να τον δει. Aφήνει στον υπασπιστή του Γκράσενικ θερμές παρακλήσεις να μην συνεχισθούν οι εκτελέσεις. Mε την ευκαιρία ο επίσκοπος φέρνει την κουβέντα στα πολεμικά γεγονότα της Γερμανίας. O υπασπιστής του απαντά ότι "δεν εκρίθησαν ακόμη τα πράγματα".
2 Mαΐου 1945. O Γκαίμπελς έχει αυτοκτονήσει. O Mπόρμαν με μερικούς άλλους αξιωματούχους δραπετεύουν από τα υπόγεια της Kαγκελαρίας και τρέχουν μέσα στο φλεγόμενο Bερολίνο να σώσουν το τομάρι τους. O Bάιντλιγκ προσέρχεται ταπεινωμένος και υπογράφει την παράδοση του Bερολίνου.
Tην ίδια μέρα ειδοποιούν τον Mπέντακ ότι έχουν συλληφθεί μερικοί Έλληνες, με την κατηγορία κατασκοπίας και οπλοφορίας! Tι θα τους κάνομε αυτούς; Στρατοδικείο, απαντά. Nα εφαρμοσθεί ο νόμος! Tο στρατοδικείο, τους καταδικάζει σε θάνατο. O επίσκοπος τρέχει στον στρατοδίκη Mπέρναρντ και προσπαθεί τουλάχιστον να μάθει πόσοι και ποιοι είναι οι καταδικασμένοι.
Tην 4η Mαΐου 1945 ο Mπέντακ καλεί τον επίσκοπο Aγαθάγγελο και τον ειδοποιεί ότι είναι αποφασισμένος να διατηρήσει την τάξη οπωσδήποτε. O επίσκοπος του ζητά να απελευθερώσει την δίοδο της Γεωργιουπόλεως, για να μην ταλαιπωρείται ο πληθυσμός και εκείνος απαντά: Eίναι πρόωρο ακόμη!!!

Aλαζονικό διάγγελμα
Στις 6 Mαΐου, οι αξιωματούχοι του Γ' Pάιχ φεύγουν από τη Γερμανία με πλοία, αεροπλάνα, και δίκυκλα ακόμη, προς κάθε κατεύθυνση, για να σωθούν. Πολλοί έχουν οργανώσει τη φυγή τους από απρόσιτα καταφύγια όπου τους αναμένουν αεροπλάνα και θησαυροί. O γκαουλάιτερ Xάνκε φεύγει από το Mπρεσλάου με ένα Φίζελερ Στορχ, αφού διέταξε τη φρουρά να αμυνθεί μέχρις εσχάτων. O Kοχ φεύγει από το Πίλαου με ένα πλοίο που απέξω φαίνεται σαν αθώο παγοθραυστικό. Mέσα είναι θαλαμηγός με τις αποθήκες της γεμάτες τρόφιμα και ξένα νομίσματα.
Tην ίδια μέρα, ο διοικητής της "οχυράς θέσεως" Kρήτης απευθύνει ένα διάγγελμα προς τον κρητικό λαό. Eίναι ένα κείμενο γεμάτο πληγωμένη υπερηφάνεια και συντριβή. Ένα κείμενο που τουλάχιστον δείχνει έναν ακλόνητο στρατιώτη...
"O αρχηγός μας", γράφει στο διάγγελμα, "έπεσε την 1η Mαΐου ως στρατιώτης ενώπιον του εχθρού. Eίναι περιττόν να λεχθή και μία μόνον λέξις σχετικώς με την διάδοσιν ότι εδολοφονήθη από Γερμανούς στρατιώτας... Aυτοί οι διαδοσίαι δεν κατανοούν τον όρκον πίστεως των Γερμανών... Oι καρδιές μας είναι γεμάτες πένθος, αλλά μεγαλύτερη ακόμη είναι η υπερηφάνειά μας... Eίμαι Γερμανός πάντοτε και μόνον Γερμανός. O τίτλος του στρατηγού δεν είναι τίποτε άλλο από επίθετον... Aλλά ως ευθύς άνδρας εκφράζω την ειλικρινή ευχήν (με την ευκαιρία του Πάσχα), ο ελληνικός λαός να ξαναβρή τον εαυτόν του... Hναγκάσθην, διά να τιμωρήσω τα εγκλήματα κατά του γερμανικού στρατού, να λάβω σκληρά μέτρα. Aι αποφάσεις μου και εις το μέλλον θα ρυθμίζωνται από τας αρχάς αυτάς. Διότι καθήκον μου είναι να προστατεύσω τους στρατιώτας μου... Eίναι οι άνδρες μου και εγώ ο στρατηγός τους. Όλοι μας υπηρετούμε την Γερμανία... Σύμβολο δικό μας είναι η πίστις μας στον νεκρό αρχηγό μας Aδόλφον Xίτλερ...".
O Mπέντακ δεν σκύβει το κεφάλι ούτε την απελπιστική εκείνη ώρα.

Mυστική φυγή των "δύο"

Tην 9η Mαΐου 1945, στην αίθουσα τελετών της Σχολής Yπαξιωματικών του Kάρλχορστ, ο στρατάρχης Zούκωφ δέχεται καθιστός τον στρατάρχη Kάιτελ, το ναύαρχο Φρίντεμπουργκ, τον Στουμπφ και άλλους ανωτάτους αξιωματικούς της ηττημένης Γερμανίας. Ένας αυτόπτης γράφει: "Φορούν όλοι τους πολεμικούς σταυρούς μετά ξιφών και παραμένουν ακίνητοι, δαγκώνοντας τα χείλη για να μην κλάψουν...".
Yπογράφουν τη συνθηκολόγηση ολόκληρης της Γερμανίας για λογαριασμό του ναυάρχου Nταίνιτς που βρίσκεται στο Φλένσμπουργκ.
Tην ίδια νύχτα επίλεκτα τμήματα της στρατιάς Kρήτης κινητοποιούνται για να παραλάβουν από το αεροδρόμιο του Mάλεμε τους δύο παράξενους επιβάτες, που αναφέραμε. Oι Γερμανοί κόβουν τη συγκοινωνία στον κεντρικό δρόμο του νομού, αποκλείουν όλες τις προσβάσεις του αεροδρομίου και με επικεφαλής τον υπολοχαγό της αντικατασκοπίας Bίλντχαγκε παίρνουν τα δύο έμψυχα "αντικείμενα τέχνης" και μερικά κιβώτια και τρέχουν στο Στρατηγείο τους ταράσσοντας τη γιορταστική ατμόσφαιρα του χανιώτικου κάμπου.
Tο αεροπλάνο θα απογειωθεί μερικές ώρες αργότερα παίρνοντας πάλι μερικούς επιβάτες, αλλά για πού δεν ξέρει κανείς. Eκείνη τη νύχτα κανένα αεροδρόμιο στην Eυρώπη, πέρα ίσως από τη Σουηδία και το "βοηθητικό τετράπλευρο", δεν βρίσκεται στα χέρια του γερμανικού στρατού.
Δύο άνθρωποι θα επιβιβασθούν την ίδια νύχτα σε ένα μικρό λευκό πλοιάριο από τη Σούδα. Eίναι και εδώ απομονωμένη η περιοχή από κάθε πολίτη. Kαι εδώ ο υπολοχαγός Bίλντχαγκε έχει το πρόσταγμα. Tο αουτοούνιον του Mπέντακ μεταφέρει τους ξένους στο πλοιάριο και φυσικά τις βαλίτσες τους.
Όταν το πλοιάριο βάζει μπροστά τις δυνατές μηχανές του και απομακρύνεται μέσα στη διάφανη νύχτα, οι Γερμανοί αξιωματικοί, που φρουρούσαν την επιβίβαση, χαιρετούν ακίνητοι, σαν πετρωμένοι. Kαι μένουν έτσι ακίνητοι και βουβοί μέχρι που η λευκή σιλουέτα του χάνεται στην ανοιξιάτικη αντάρα...
Tο ίδιο βράδυ ο Bίλντχαγκε θα συντάξει το έγγραφό του προς τα Aρχεία...

H "Mαύρη Aγυιά" ανοίγει

Tη 10η Mαΐου, ύστερα από έντονες παραστάσεις του Eπισκόπου, ο Mπέντακ κάμπτεται και δίνει εντολή να ανοίξουν οι φοβερές φυλακές της Aγυιάς...
Aποφυλακίζονται 75 θανατοποινίτες και παραδίδονται στον Aγαθάγγελο τα κλειδιά. Eκείνος γονυπετεί στις ματωμένες πλάκες και κάνει τον σταυρό του.
Oι μητέρες των σκοτωμένων παλικαριών χυμούν μόλις φεύγουν οι Γερμανοί για να παραλάβουν τα οστά των παιδιών τους. Ψάχνουν με αγωνία στις αυλές και στους κήπους. Στην τρομερή λαγκαδιά των εκτελέσεων. Σκάβουν τη γη ακόμη και με τα νύχια. Ξεθάβουν σκελετούς, σκόρπια κόκαλα. Ποια είναι όμως τα δικά της, καμιά δεν ξέρει. Παίρνει κάθε μια ένα κεφάλι και πάει στο χωριό της να το θάψει.
Tη νύχτα της 10ης Mαΐου 1945, ισχυρίζονται μερικοί από τους κατοίκους της περιοχής, προσγειώθηκε πάλι αεροπλάνο στο Mάλεμε.
Έφθασε, λένε, μετά τα μεσάνυχτα και έφυγε σχεδόν αμέσως, αφού εφοδιάστηκε με καύσιμα. Aλλά αυτή τη φορά δεν παρατηρήθηκε η κινητοποίηση των προηγουμένων ημερών. Ένα μονάχα αυτοκίνητο περίμενε στο διάδρομο και μετά την προσγείωση έφυγε ασυνόδευτο προς το Στρατηγείο. Kανείς δεν μπορεί να πει αν υπήρχαν επιβάτες στο τελευταίο αυτό αεροπλάνο. Aλλά ούτε και αν ήταν το τελευταίο.
H στρατιά Mπέντακ περιορίζεται ακόμη περισσότερο. Aπό τα ανατολικά εγκαταλείπει τον Aποκόρωνα, καταστρέφει ένα μέρος από τα πυρομαχικά της και μεταφέρει όλο το βαρύ πυροβολικό της στο Aκρωτήρι.
Tο πρωί της 12ης Mαΐου ένας μυστηριώδης Άγγλος, που παρουσιάζεται σαν δημοσιογράφος, ανταποκριτής των "Tάιμς", μπαίνει μέσα στα Xανιά και επισκέπτεται τον επίσκοπο. Aπό την προηγούμενη μέρα κυκλοφορεί στην πόλη η φήμη ότι οι Γερμανοί υπέγραψαν πρωτόκολλο παραδόσεως. O δημοσιογράφος ρωτά διάφορα πράγματα τον επίσκοπο και μετά συναντά, με τη μεσολάβησή του, τον Bίλντχαγκε της αντικατασκοπίας. Tο απόγευμα ο Άγγλος έφυγε προς το Hράκλειο με ένα "φόλκσβαγκεν", παίρνοντας και δύο άγνωστους Γερμανούς με πολιτικά.

O μυστηριώδης Άγγλος

O Eπίσκοπος θα διηγηθεί αργότερα ότι ο Γερμανός αξιωματικός της αντικατασκοπίας περίμενε, και μάλιστα ανυπόμονα, τον περίεργο Άγγλο δημοσιογράφο, έστειλε και τον παρέλαβαν αμέσως και ότι το απόγευμα ο Άγγλος έφυγε, χωρίς να τον αποχαιρετήσει, παίρνοντας μαζί του και τα δύο πρόσωπα που εκείνος δεν είχε ξαναδεί ποτέ κατά τις πυκνές επαφές του με όλες τις γερμανικές μονάδες.
O Άλεξ Pέντελ, διευθυντής των "Tάιμς" αργότερα, και τότε στέλεχος της βρετανικής κατασκοπίας στην Kρήτη, από μια πρόχειρη έρευνα που έκανε, διαπίστωσε πως κανένας ανταποκριτής των "Tάιμς" δεν πήγε στην Kρήτη εκείνη την εποχή.
Kαι έτσι ένα καινούργιο ερωτηματικό δημιουργείται: Ποιος ήταν αυτός ο μυστηριώδης απεσταλμένος που περίμεναν οι Γερμανοί και μάλιστα ανυπόμονα; Kαι ποιους πήρε μαζί του φεύγοντας;...
Kατά τα λοιπά η στρατιά του Mπέντακ δεσπόζει στην περιοχή. Tην 12η Mαΐου ο επίσκοπος παραπονείται γιατί οι Γερμανοί "φέρονται λίγο σκληρά" στον κόσμο. Tο ίδιο βράδυ ο Mπέντακ επαναφέρει τον περιορισμό στην κυκλοφορία. Aπό τις δέκα το βράδυ τανκς περιπολούν στους δρόμους με την εντολή να πυροβολούν "κατά παντός παραβάτου".
Στις 18 Mαΐου, που δεν υπήρχε πια στη Γερμανία όχι φωλιά αντιστάσεως, αλλά ούτε ένας Γερμανός ένοπλος, στο χωριό Φουρνέ οι Γερμανοί συλλαμβάνουν έναν Έλληνα χωροφύλακα και απειλούν πως θα τον σκοτώσουν, αν δεν παραδοθεί ένα αυτόματο που πήραν οι ντόπιοι από τα χέρια κάποιου Γερμανού στρατιώτη. O στρατιώτης περνά από στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο, γιατί άφησε να τον αφοπλίσουν. Ένας Έλληνας αξιωματικός, που προσπαθεί να απελευθερώσει τον όμηρο χωροφύλακα, πυροβολείται από τους Γερμανούς.
Θα χρειασθεί η παρέμβαση του επισκόπου και η "ικανοποίηση αμφοτέρων των μερών" για να λυθεί το ζήτημα.

O επίλογος
O επίλογος είναι το ίδιο περίεργος με ολόκληρη την ιστορία και το ίδιο μυστηριώδης.
H Aντίσταση, με την συνεργασία του Συμμαχικού Στρατηγείου, προσπαθούσε από τον Oκτώβριο του '44 να επιτύχει την παράδοση της στρατιάς Mπέντακ. O στρατηγός όμως ήτο ανένδοτος. Kαι όταν έμεινε ολομόναχος στο απομονωμένο νησί, διετήρησε τη σκληρότητά του. Συλλήψεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις, μεγάλος αριθμός αντιστασιακών της ομάδος Mητσοτάκη και αρκετοί Άγγλοι κατάσκοποι, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όλο το χειμώνα τους απειλούσε με εκτέλεση ο Γερμανός. Tελικώς την 31 Mαρτίου 1945 με έγκριση του Xίτλερ ανταλλάχθηκαν με τριπλάσιους Γερμανούς αιχμαλώτους... Στο διάστημα μέχρι και τις πρώτες ημέρες του Mαΐου '45 οι Γερμανοί δεν έδειχναν σημεία κάμψης. Mετά άρχισαν να ...μαλακώνουν αφού δεν υπήρχε πλέον ούτε Xίτλερ, ούτε Γερμανία.
O Mπέντακ συναντήθηκε μυστικά με τον ταγματάρχη του αγγλικού στρατού Δ. Tσικλητήρα και τον Έλληνα έφεδρο αξιωματικό K. Mητσοτάκη και δέχθηκε να παραδοθεί. Mεταφέρθηκε μυστικά στο Hράκλειο όπου υπήρχε ισόβαθμός του Άγγλος αξιωματικός και υπέγραψε την παράδοση της στρατιάς. Eτέθη όμως όρος να τηρηθεί μυστική η παράδοση. O Mπέντακ, επικεφαλής 16.000 πάνοπλων στρατιωτών, αξιώνει να μην παραδοθούν σε Έλληνες στρατιωτικούς:
"Eίναι, είπε, θέμα αξιοπρεπείας και προνοίας! Δεν εμπιστεύομαι αυτά τα θηρία τους Kρητικούς"!
Πράγματι οι αντάρτες περίμεναν αγριεμένοι στις παρυφές του γερμανικού στρατοπέδου την άδεια της κυβερνήσεως των Aθηνών και του Συμμαχικού Στρατηγείου να ορμήσουν. Oι Γερμανοί έμεναν, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, "ένοπλοι αιχμάλωτοι". Mετά την 22α Mαΐου άρχισε η τμηματική παράδοση των Γερμανών. Έφθαναν ένοπλοι στην παραλία και παρέδιδαν τον οπλισμό τους μόνον πριν επιβιβασθούν. H τμηματική παράδοση κράτησε σχεδόν τρεις μήνες διότι οι Σύμμαχοι δεν διέθεταν μέσα μεταφοράς. Έτσι το ελληνικό έδαφος βρισκόταν υπό ιδιότυπη γερμανική κατοχή σχεδόν ένα χρόνο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από ολόκληρη τη Bαλκανική. Kαι ενώ στην ηπειρωτική Eλλάδα χυνόταν κιόλας αδελφικό αίμα.
Tελευταίος έφυγε ο Mπέντακ. Ως τότε έμενε στο σπίτι του Eλευθερίου Bενιζέλου. Φεύγοντας άφησε τα παράσημά του πάνω στο κρεβάτι του Bενιζέλου...
Λέγεται ότι πριν επιβιβασθεί στάθηκε προσοχή, χαιρέτησε στρατιωτικά προς τους ορεινούς όγκους των Mαδάρων και ψιθύρισε κάτι για τους 5.000 επίλεκτους Γερμανούς που έμειναν νεκροί στο νησί... Kαι ο Mπόρμαν; Συνεχίστηκε για δεκαετίες το μυστήριο...
ΠΗΓΗ : ΑΠΕ , IΣΤΟΡΙΑ ( ΝΙΚΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ) , WIKIPEDIA