2 ΚΟΣΜΟΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ...ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΕΡΜΟΥ

Κατηφορίζωντας την οδό Ερμού και χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων, το μυαλό δεν σκέφτεται. τρέχει χωρίς λόγο.Ανεύθυνο. Προσπερνώντας την Καπνικαρέα, το τελευταίο ''σύνορο'' των

2 κόσμων, ανατολικά αυτών, λίγα μέτρα παρακάτω, φτάνεις στο σημείο μηδέν.Το μυαλό εδώ πρέπει να πάρει ευθύνη. Να πάρει την απόφαση. Νότια ή Βόρεια ?Αριστερά ή Δεξιά ?

Δεν χρειάζονται συστάσεις για τους κόσμους αυτούς. Μιλάμε για την κεντρικότερη περιοχή των Αθηνών, την πιο πολυπερπατημένη όλο τον χρόνο, για πολλά χρόνια.Και ποιοι είναι συγκεκριμένα?

 

Ο ένας, ο Νότιος, είναι η περιοχή αριστερά από το Μοναστηράκι, όπου βρίσκεται η Αρχαία Αγορά, η Στοά του Αττάλου, η βιβλιοθήκη του Αδριανού, η Ρωμαϊκή Αγορά και βέβαια, πιο πέρα από αυτά,υψώνεται και ξεχωρίζει απ όλα, η Ακρόπολη.Αλλά, δέν είναι μόνο τα αρχαία μνημεία. Είναι οι δρόμοι του, τα στενάκια του.Η οδός Πανδρόσου, η Αδριανού,η Ηφαίστου. Είναι τα στενάκια τής Πλάκας όπου έχουν μια ιδιαιτερότητα ανεξήγητη. Τα ακόμα μικρότερα στα Αναφιώτικα, που κυριολεκτικά την ώρα πού περνάς απ' έξω,να εύχεσαι να μην ανοίξει καμιά πόρτα!

Ο συγκεκριμένο ''κόσμος'' λάμπει απ' άκρη σ' άκρη. Λες κι ο Ήλιος κάνει μια εξαίρεση και φωτίζει περισσότερο. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι, οι δρόμοι, οι πέτρες και οτιδήποτε άλλο υπάρχει στην εμβέλεια αυτή, εκπέμπουν κ αυτοί το δικό τους φως. Θετική ενέργεια όσο δέν πάει. Ο τόπος αυτός σε τραβάει ως μαγνήτης. Κι αν πας μια φορά, ανοίγεις λογαριασμό. Θες να πηγαίνεις συνέχεια.Έστω και για μια στιγμή. Να πάρεις την δόση σου. Δέν χορταίνεις.

Αυτά συμβαίνουν αν στρίψεις αριστερά. Αν όμως πας δεξιά, τι γίνεται ?

Στον άλλο κόσμο, Βόρεια του Μοναστηρακίου, το φως αρχίζει και χαμηλώνει. Μια διαρκής συννεφιά. Ένα πέπλο από πάνω για να μην υπάρχει και πολύ λαμπρότητα. Κανένα αρχαίο μνημείο για να δώσει λίγη λάμψη. Το μόνο χρώμα που βλέπεις είναι το γκρι. Τα στενά του δείχνουν μικρότερα απ' τον απέναντι κόσμο. Τα αισθάνεσαι τόσο στενά στα όρια της κλειστοφοβίας. Περνώντας τα, νιώθεις να κλείνουν, όπου αν δέν προλάβεις, θα σε συνθλιψουν.Κι απ' τους τοίχους των κτιρίων ,πιστεύεις, ότι υπάρχουν σκιές ζωντανές που θέλουν να σε τρομάξουν, να σε πατήσουν, να σε στριμώξουν...να σε ταλαιπωρήσουν. Είσαι ανεπιθύμητος.Ίσως να σε προειδοποιήσουν να φύγεις το συντομότερο από εκεί...Δέν θέλει αυτός ο κόσμος να αποκαλύψει τα μυστικά του. Δέν θα έλεγα καταραμένος. Αλλά σκοτεινός, μυστικοπαθής, θολός.Και μάλλον, αλλεργικός με τούς επισκέπτες. Όχι των καταστημάτων και το μεζεδοπωλείων του. Απ' τούς άλλους. Που σκαλίζουν και ψαχουλεύουν... Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι, αρκετοί, ιεροί ναοί που κατευνάζουν τα...πνεύματα.προς το παρόν......

Κι όμως. Αυτοί οι 2 κόσμοι είναι συνέχεια ο ένας του άλλου. Φαίνεται, η οδός Ερμού να μην είναι μόνο ένας ακόμη δρόμος μιας πόλης.

Αυτό πάντως που σου έρχεται στην σκέψη όταν περπατήσεις τους δρόμους και των δύο, είναι ότι, μοιάζουν ξεχωριστά κομμάτια τής υπόλοιπης Αθήνας. Εντελώς αταίριαστοι. Λες και τούς φύτεψαν μετά..

ΥΓ. Η αφορμή δόθηκε από το άρθρο του κυρίου Κωνσταντίνου Κουτσούκου,μέλος τής ομάδος του Ε.Ο.Ε ΑΘΗΝΏΝ,για τις 42 εκκλησίες και την μία Πύλη (?)

Γ. Δ.

Μέλος τής ομάδος Ε.Ο.Ε ΑΘΗΝΩΝ