Υπάρχουν τόποι που έχουν την δύναμη να επηρεάζουν τον επισκέπτη,να προκαλούν το δέος και να εξιτάρουν την ανθρώπινη περιέργεια για να ερευνήσει και να ανακαλύψει μυστήρια που περιβάλουν τέτοιους χώρους.
Ένας τέτοιος τόπος είναι και το σπήλαιο των Αμώμων.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ THE AFTERDARK PROJECT ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ VIDEO . ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΜΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ 12 ΛΕΠΤΟ.
1 σχόλιο:
Στις 11 Μαρτίου 2015 φορτώθηκε στο Youtube ένα ''Ντοκυμαντεράκι'', υψηλής κινηματογραφικής ποιότητος θά'λεγα, φιαγμένο από πιτσιρικάδες νέους ερευνητές μυστήριων χώρων και φαινομένων.
https://www.youtube.com/watch?v=jZ9k_BRrrdc
Όχι στην ηλικία τους, αλλά κοντά στα 35 μου, βρέθηκα 2 φορές σε όλα αυτά τα σημεία που βλέπετε στο βίντεο, με άλλους συνομήλικους φίλους, παρέα μας την περιέργειά μας, καλά μποτάκια, καλούς φακούς και βιβλία του Γιανουλόπουλου στο σακίδιο.
Το πιο επικίνδυνο πράγμα στη σπηλιά είναι η υγρασία που πατάς περπατώντας και μπορεί να γλυστρίσεις ανα πάσα στιγμή.
Οι περισσότεροι που έχουν επισκεφθεί το χώρο και την περιοχή γύρω, λένε (αλήθεια ή ψέμματα) ότι τους συνέβησαν κάποια ανεξήγητα μικροπεριστατικά. ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΔΙΗΓΗΘΕΙΣ ΚΑΤΙ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΒΕΛΗ. Στα παιδιά του βίντεο, τυπικά, αυτό που τους συνέβη είναι ασήμαντο και 99% συμπτωματικό.
Εμένα όμως μου συνέβησαν 2 πράγματα που πραγματικά ήταν σαν από επεισόδιο της ''ζώνης του λυκόφωτος'':
1. Στεκόμουν στην άκρη του φαρδιού χωμάτινου μονοπατιού (ας το πούμε δρόμο) που περνά μπροστά από την είσοδο της σπηλιάς, με την πλάτη προς την είσοδό της. Ακούω θόρυβο αυτοκινήτου και περνά με μεγάλη ταχύτητα από μπροστά μου, από δεξιά προς τα αριστερά, ένα αγροτικού τύπου αμάξι με τουλάχιστον 4 άτομα σαν εργάτες στην καρότσα του. Το κοίταζα καθώς ανέβαινε την ανηφόρα 35 μέτρα περίπου στα αριστερά μου, και η σκέψη που έκανα ήταν ''μα που πάει έτσι, είναι επικίνδυνο και θα τα σακατέψει τα λάστιχά του, ειδικά στην κατηφόρα που συνεχίζει από πίσω'' Έτρεξα από πίσω του ίσα για να προφτάσω να τους φωνάξω ''έιι...κόψτε..!'' .
'Οταν έφτασα όμως στο τέλος της ανηφόρας, το αυτοκίνητο είχε εξαφανιστεί. Δεν ήταν λογικό...η επόμενη στροφή απείχε ακόμα πολύ και δεν φαινόταν να έχει σηκωθεί ίχνος από το κοκκινόχωμα που με είχαν φλομώσει μέχρι το δευτερόλεπτο που πήραν την κατηφόρα.Δεν ακουγόταν καν μηχανή να απομακρύνεται! Πάντως δεν είχα πάρει κανέναν υπνάκο κάτω απ'το πεύκο..
2. Το δεύτερο επεισόδιο είναι ακόμα πιο ''φευγάτο''. Μια φωτογραφία που τραβήχτηκε και που όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, από την αγωνία να προσεχτεί και να δειχτεί σε πολύ κόσμο...την χάσαμε!
Ανέβηκα με το φίλο μου Μάνο σε ένα βράχο ύψους 6 μέτρων περίπου που απέχει 10 μέτρα σχεδόν από την είσοδο της σπηλιάς. Στη μέση του και γύρω γύρω έχει μια προεξοχή πλατειά που μπορείς να την περπατήσεις. Κοντοστεκόμουν στην από πίσω του πλευρά, μόνος την στιγμή εκείνη, όταν άκουσα το Βαγγέλη, το τρίτο άτομο της παρέας που ήταν στο έδαφος, να λέει στο Μάνο ''Οκέι, σμάιλ, σε τραβάω φωτογραφία!''. Όταν εμφανίσαμε τη φωτογραφία ήμουν κι εγώ εκεί. Δηλαδή ένα γκρι πεντακάθαρο περίγραμμα του σώματός μου όπως ακριβώς στεκόμουν στην πίσω πλευρά του βράχου. Λες κι ο βράχος είχε αποκτήσει διαφάνεια στο σημείο εκείνο. Βροντοφωνάξαμε ένα ''Ουάου!!!'' (ο Βαρουφάκης τότε ήταν στην Αυστραλία..χεχε).
Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία στην περιοχή.
Εσείς.. μπορεί να δείτε και UFO!!
ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ
Δημοσίευση σχολίου