Τα διάφορα βιβλία που αποτελούν αυτό που ονομάζουμε
«Βίβλο των Νεκρών» περιέχουν συλλογές από επωδούς, αριθμούς και μαγικούς
τύπους για χρήση από τους νεκρούς στη μεταθανάτια ζωή. Είχαν το ρόλο να
καθοδηγήσουν τους νεκρούς στις διάφορες δοκιμασίες που θα συναντούσαν
πριν φθάσουν στον Κάτω Κόσμο.
Κατά την αιγυπτιακή μυθολογία η Duat (επονομαζόμενη
και Tuat, Tuaut, Akert, Amenthes, Amenti και Neter-kheret) ήταν η χώρα
των νεκρών, η οποία αποτελούσε βασίλειο του θεού Όσιρις και τόπο
διαμονής διαφόρων μεταφυσικών πλασμάτων αλλά και των θεοτήτων Ανούβι,
Ώρος, Θωθ, Χαθόρ και Μά’ατ.
Οι κάτοικοι της θα εμφανίζονταν καθώς ο αποθανών θα τη
διαπερνούσε. Το χθόνιο αυτό βασίλειο διέσχιζε κάθε βράδυ και ο θεός του
ήλιου Ρα, (δύση προς ανατολή), όπου και πολεμούσε με τον δαίμονα-φίδι
Απέπ. Ήταν επίσης και το μέρος στο οποίο εισέρχονταν οι ψυχές για τη
τελική τους κρίση , παρ’ ότι η μεταθανάτιος ζωή δεν περιοριζόταν μόνο
στο πέρασμα της ψυχής από εκεί.
Γνώση για τη Duat αντλούμε από ταφικά κείμενα σε
παπύρους, την αιγυπτιακή βίβλο των νεκρών, το βιβλίο των πυλών και το
Amduat καθένα από τα οποία λειτουργεί για διαφορετικούς σκοπούς και
απεικονίζει διαφορετικά τόσο το βασίλειο, όσο και τη διαδικασία
προσπέλασης της.
Σύμφωνα με αυτά, ο τόπος ήταν παρόμοιος με ο,τι οι
Αιγύπτιοι γνώριζαν στη ζωή τους στον επάνω κόσμο. Ποτάμια, νησιά, λίμνες
σπηλιές και πεδιάδες τη κοσμούσαν, παράλληλα με τα απόκοσμα στοιχεία
της, όπως οι σιδερένιοι τοίχοι και τα κυανοπράσινα δέντρα.
Κατά τη ταφή του αποθανόντος αφήνονταν αποσπάσματα της
βίβλου των νεκρών αλλά και διάφορα ξόρκια, τα οποία αποσκοπούσαν στη
προστασία και καθοδήγηση της ψυχής από τη Duat σε μια νέα ζωή είτε ως
Ακχ (ένα άμορφο πνεύμα το οποίο είχε μόνο νόηση), είτε ως ευλογημένο
πνεύμα ανάμεσα στους θεούς.
Ο νεκρός θα έπρεπε να διασχίσει μια σειρά δέκα θυρών
προστατευόμενες από δεινά πνεύματα που έφεραν αλλόκοτα κεφάλια ανθρώπων,
ζώων, εντόμων, λεπίδων και φλογών με εξίσου φρικιαστικά ονόματα.Έμφαση
δινόταν επίσης σε σπηλιές και λόφους όπου φιλοξενούνταν μεταφυσικά ζώα
και θεότητες που αποσκοπούσαν στην απειλή και στον εκφοβισμό των νεκρών,
ώστε να μην καταφέρουν να διαπεράσουν τα εμπόδια με επιτυχία.
Ωστόσο, σκοπός των βιβλίων σχετικά με τον απόκοσμο
αυτό τόπο δεν ήταν να τον χαρτογραφήσουν, αλλά να προμηθεύσουν τον
κάτοχο με μια σειρά τελετουργιών που ο ίδιος θα έπρεπε να ακολουθήσει
για να φτάσει επιτυχώς στη μετά θάνατον ζωή. Εάν η ψυχή που δοκιμαζόταν
μπορούσε με επιτυχία να περάσει όλα τα εμπόδια που της θέτονταν, θα
αντίκριζε τη τελευταία δοκιμασία που αποκαλούταν «ζύγισμα της καρδιάς».
Σε αυτή την έσχατη δοκιμασία η καρδιά του νεκρού
ζυγιζόταν από τον θεό Ανούβι με το φτερό της αλήθειας, σύμβολο της θεάς
της δικαιοσύνης Μά’ατ. Εάν ισορροπούσε με το φτερό τότε θα επιτρεπόταν
να ταξιδέψει προς τον παράδεισο του Aaru (τα αντίστοιχα σε εμάς Ηλύσια
Πεδία). Η καρδιά όμως θα βρισκόταν εκτός ισορροπίας εάν κατά τη ζήση της
δεν ακολουθούσε τις προσταγές της θεάς Μά’ατ.
Σε αυτή τη περίπτωση, εάν δηλαδή η καρδιά ήταν
ελαφρύτερη ή βαρύτερη του φτερού, απορριπτόταν και καταβροχθιζόταν από
τη δαίμονα Αμμίτ (ή Αμμούτ), ένα τρομερό πλάσμα με σώμα λιονταριού,
πόδια ιπποπόταμου και κεφάλι κροκόδειλου, την οποία οι Αιγύπτιοι
αποκαλούσαν «εκείνη η οποία καταβροχθίζει τους νεκρούς».
Συνοπτικά, αναγκαία θα ήταν μια τελική παρατήρηση.
Παρ’όλες τις φρικτές δοκιμασίες και τους εφιαλτικούς
κατοίκους της, η Duat δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος κόλασης στο οποίο
οι νεκροί καταδικάζονται. Η φύση της είναι στη πραγματικότητα πολύ
περισσότερο πολύπλοκη από ότι παρουσιάζεται να είναι.
Για παράδειγμα, οι τρομακτικές οντότητες και τα
μεταφυσικά πλάσματα που τη περιτριγύριζαν στη πραγματικότητα ελέγχονταν
από τους Αιγύπτιους θεούς όχι ως μέσο τιμωρίας αλλά ως μέσο κρίσης. Με
αυτόν τον τρόπο θα διαπιστωνόταν τελικά η πραγματική αξία της ψυχής, η
οποία προοριζόταν να λάβει τη τιμή να περπατά ανάμεσα στους θεούς, μέσω
των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε καθώς θα διέσχιζε τα εμπόδια που
τοποθετούνταν στον δρόμο της.
Κάτι τέτοιο αποτελούσε στη πραγματικότητα, ένα
συμβολισμό της καθημερινής διαδικασίας του θεού Ρα να εγκαταλείψει τη
γερασμένη μορφή του (Atum) και να λάβει αυτή του ανατέλλοντος ήλιου
(Khepri), παράλληλα απωθώντας σθεναρά το φίδι Απέπ.
ΠΗΓΗ https://lostatlantis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου