ΚΑΤΑΡΕΣ Αναθέματα, Χρησμοί και Προδιαγεγραμμένο Μέλλον

Υπάρχουν Κατάρες αρχέγονες, με λόγια που απελευθερώθηκαν σαν φριχτοί λαρυγγισμοί από ξεχασμένες σκοτεινές θεότητες, γηγενείς ή αλλόκοσμες, και που αναπαράχθηκαν από πιστούς υπηκόους της τρομερής τους λαμπρότητας.

Υπάρχουν Κατάρες που ξεστομίστηκαν από παλιούς κατόχους της Κοσμικής Γνώσης, πανάρχαιους Σαμάνους ή Μάγους εποχών που βυθίστηκαν στη λήθη του χρόνου, μαζί με τις ομιχλώδεις πατρίδες τους, τις καταποντισμένες κάτω από υδάτινους όγκους.

Υπάρχουν Κατάρες δημιουργημένες μετά από επισταμένες μελέτες πάνω στις δυνάμεις δαιμονικών οντοτήτων, καταγεγραμμένες, έπειτα, σε γριμόρια και θαμμένους παπύρους.

Υπάρχουν Κατάρες αυτόφωτες, εξαπολυμένες από οργισμένες ψυχές ή κακόβουλους συνανθρώπους μας.

Υπάρχουν Κατάρες προστατευτικές, που φυλάνε κρυμμένα μυστικά, θησαυρούς, διαδήματα ισχύος ή μουμιοποιημένους βασιλείς.

Υπάρχουν Κατάρες που μπλέκουν με βλαστήμιες και βλάπτουν ακαριαία τον στόχο τους, λόγω της αρνητικής ενέργειας που ξαφνικά απελευθερώνει ένα άτομο.

Κατάρες που μεταφέρονται με την παράδοση και έχουν καταντήσει γραφικές παροιμίες.

Κατάρες που πιάνουν χάρη στον τόπο απ’ όπου εξαπολύονται, ή εξαιτίας της εποχής που αυτό συμβαίνει.

Υπάρχουν συγγενικοί με τις Κατάρες οδοί, όπως τα Δεσίματα (από αφελή, τύπου «να με αγαπά πάντα», έως βαριά και καταστροφικά, όπως ένα αφόρεσμα).

Υπάρχουν, επίσης, χρησμοί, οι οποίοι «δένουν» με τον τρόπο τους το μέλλον, προδιαγράφοντάς το συχνά ζοφερό.

Στον ευρύτερο αρχαίο ελλαδικό χώρο, η ανάγκη για πρόγνωση των επερχόμενων γεγονότων ήταν σχεδόν επιτακτική, και θα έλεγε κανείς πως ταυτιζόταν με τα -κατά κύριο λόγο- δεινά του δια ταύτα: την εκπλήρωση των προφητειών.

Σας μιλάω για μια ιδιαίτερη μορφή μυστικισμού, που συνδύαζε πεπρωμένο, χρησμό και «καταραμένη» ή λαμπρή κατάληξη.

Στην ξεχωριστή, σε παγκόσμιο επίπεδο, μοναδικότητα της αρχαιοελληνικής χρησμολογίας, ανήκουν ιστορίες όπως εκείνη που αφορούσε στον Πάρη της Τροίας που, αν πέθαινε όταν ήταν ακόμα βρέφος, όπως υπαγόρευε ένας χρησμός, τότε ο Τρωικός Πόλεμος δε θα γινότανε ποτέ, ή εκείνη που αναφέρεται στην αποστολή της Σπάρτης στους Δελφούς, για χρησμό περί του τι θα έπρεπε να αποφασιστεί ενώπιον του ερχομού των Περσών.

Ή, τέλος, η τραγική ιστορία του Οιδίποδα, που ένας χρησμός υπαγόρευε πως το παιδί που θα έκανε ο Λάιος με την Ιοκάστη θα τον δολοφονούσε και θα νυμφευόταν στη συνέχεια τη σύζυγό του, δηλαδή τη μητέρα του.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: γι’ αυτά, και για ακόμα περισσότερα, πάντως, σχετικά με τις Κατάρες, αναλυτικά σε μελλοντικό βιβλίο μου… Για την ώρα ας πάρουμε ένα απεριτίφ, στα παρακάτω καταγεγραμμένα…). 

Δεσίματα

Στο εγγύς παρελθόν, τότε που ένα μέρος των αρνητικών δυνάμεων του πλανήτη βρήκε διέξοδο μέσα από Δεσίματα πανίσχυρα, Δεσίματα μεταξύ θεοτήτων που είτε ξεχάστηκαν, είτε δεν υπήρξαν ποτέ, Δεσίματα που ταλάνισαν οντότητες γηγενείς ή αλλόκοσμες και που φτάνουν σε μας σαν ξέπνοοι απόηχοι ή θαμπές εικόνες, κομμάτια του συλλογικού ασυνειδήτου, κληρονομιά από μνήμες και μνήματα παλαιών τρόμων, υπάρχουν εικασίες στηριγμένες, εν μέρει, στην ανάγκη μας να γοητευτούμε από «κάτι» που υπήρξε στα πιο εκφοβιστικά όνειρα των πρώτων -λουφαγμένων από τον φόβο- προγόνων μας.

Εκείνες τις ακατανόητες εποχές, όταν το Σύμπαν το ίδιο βρισκόταν στην εφηβεία του, νοημοσύνες άγνωστης προέλευσης και σκοπών έδιναν τις δικές τους μάχες για τη μοιρασιά της εξουσίας στην απεραντοσύνη του Διαστήματος.

Τα αρχέτυπα αυτών σώζονται ως τις μέρες μας, δια μέσου μυστηριωδών ερειπίων, θρύλων για καταποντισμένους κόσμους, αντίλαλους σε θρησκευτικές μυθολογίες και λογοτεχνικά κομψοτεχνήματα.

Οι ιστορίες, μέσες άκρες, «μιλούν» για πολέμους που ποτέ άλλοτε δεν συνέβησαν σε τέτοια έκταση και με τέτοιο μένος στο Σύμπαν.

Σε ορισμένες τοποθεσίες-κλειδιά, όπως αυτή εδώ η γωνίτσα που ονομάστηκε «Γαία», οι αντιμαχόμενες νοημοσύνες έστησαν βάσεις, ώστε να μπορούν να εφορμούν ενάντια στους εχθρούς.

Σε κάποιες περιπτώσεις, οι εκάστοτε νικητές εγκλώβιζαν τους ηττημένους κάτω από ισχυρές Μαγείες και Κατάρες. Δεσίματα που για να λυθούν θα πρέπει να συνδυαστούν πολλές διαφορετικές συμπαντικές ενέργειες και ξόρκια, τα οποία είναι ικανά να καταστρέψουν πλανήτες και γαλαξίες με την απλή τους ανάγνωση και μόνο.

Μερικά από τα κοινά χαρακτηριστικά των εν λόγω ιστοριών, είναι:

Πρώτον, η ύπαρξη Πυλών που επιτρέπουν το πηγαινέλα των παλαιών νοημοσυνών ή οριοθετούν την καταστροφική επιστροφή τους.

Δεύτερον, Κατάρες που εκτός από τις ηττημένες οντότητες βαραίνουν και όλους όσοι μεταγενέστερα πληροφορηθούν για εκείνες και τις λατρέψουν. Τρίτον, τελετές και τρόπους λύτρωσης από αυτές τις Κατάρες, τα Δεσίματα ή τα πνευματικά εμπόδια.

Λατρεμένη η εκδοχή του Howard Phillips Lovecraft (φωτ.), των συγχρόνων του θαυμαστών-συγγραφέων και των επιγόνων του, που υπό την επικεφαλίδα «Cthulhu Mythos» διατηρεί εδώ και δεκαετίες στο προσκήνιο απίστευτες καταστάσεις, με άλυτα μυστήρια, κερδοσκοπικά ψεύδη, επιτηδευμένη σύγχυση και απεριόριστη γοητεία.

Σε αυτή την εκδοχή, οι Πρεσβύτεροι (θεότητες του «Καλού»), εξοργισμένοι με την ανυπακοή των Μεγάλων Παλαιών (το αντίπαλο «Κακό» δέος) και του ηγέτη τους, Κθούλου, τους εξόρισαν σε παράλληλες της Γης διαστάσεις. Εκεί, οι καταραμένοι θεοί του Σκότους και του Χάους περιμένουν μέχρι να έρθουν πάλι οι άνεμοι και «εκείνος που περπατά στους αέρηδες πάνω απ’ τη Γη και στους χώρους που υπάρχουν αιώνιοι ανάμεσα στ’ αστέρια», για να αποδεσμευτούν από το δέσιμό τους και να επιστρέψουν πεινασμένοι για αίμα και εξουσία.

Συγγενική σε ορισμένα σημεία με το Cthulhu Mythos είναι η εκδοχή του Order Of The Nine Angles (Η Τάξη -ή το Τάγμα- Των 9 Γωνιών), που είναι μια απόκρυφη ομάδα Εσωτεριστών, η οποία αποδέχεται και προάγει -μεταξύ άλλων- την ύπαρξη Πυλών.

Ενδιαφέρον (λόγω της έκτασης που έχει πάρει και εξαιτίας των celebrities που έχουν εμπλακεί σε αυτό) έχει και το απίστευτο Δόγμα της Σαϊεντολογίας, που εμπεριέχει ολίγον… Lovecraft, δόσεις από «Matrix» (εντάξει, προϋπήρχε της τριλογίας των αδελφών Wachowski), υποψία απ’ τη θεωρία της «Κούφιας Γης» και… ψυχιατρική.

Στον Ινδουισμό, βρίσκουμε και μια περίπτωση όπου την σωτηρία αντικαθιστά η μεταστροφή του σωτήρα σε κάτι χειρότερο από αυτό που πολέμησε. Η θεά Κάλι, έσωσε την ανθρωπότητα από την κατάρα του βασανισμού μας από έναν φρικαλέο στρατό δαιμόνων, μα η πλημμυρίδα του αίματος την έθισε σε αυτό, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε μια απόλυτα καταστροφική και αιμοβόρα φονιά.

Η κατάρα του Tutankhamun

Η πιο διάσημη, ίσως, αρχαία Κατάρα όλων των εποχών, αφορά σε έναν μικρό θεό: τον φαραώ Tutankhamun. Ο βασιλιάς Tut (χαϊδευτικό nickname για κάποιον που φαίνεται πως στερήθηκε τα… χαδάκια), γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της εποχής της Amarna, όταν ο φαραώ Akhenaton (ο πιθανός πατέρας του), εισήγαγε με τόλμη μονοθεϊστικές πεποιθήσεις στην αρχαία Αίγυπτο, αντικαθιστώντας (προκλητικά κατά κάποιους σύγχρονούς του) την επίσημη θρησκεία.

Ο βασιλιάς Tut βασίλεψε μόνο για εννέα χρόνια περίπου. Με τον πρόωρο και αναπάντεχο θάνατό του, ο Tutankhamun πέρασε από την παραδοσιακή μουμιοποίηση, μια λεπτομερή διαδικασία ταρίχευσης, η οποία διαρκούσε τουλάχιστον 70 μέρες.

Ο τάφος του Tutankhamun θα έμενε κρυμμένος για περισσότερο από 3.000 χρόνια. Στις 4 Νοεμβρίου 1922, εργάτες ανακάλυψαν το ψηλότερο σκαλί μιας σκάλας,  την οποία ο αρχαιολόγος Howard Carter ακολούθησε για να ανακαλύψει έντεκα σκαλοπάτια και μία σφραγισμένη πόρτα. Στην επιφάνεια της πόρτας ήταν αποτυπωμένη η σφραγίδα Jackal-and-Nine-Captives, των επίσημων φρουρών, αλλά δεν ήταν ορατό κάποιο βασιλικό όνομα.

Η θρυλική «Κατάρα του βασιλιά Tutankhamun», συνδέεται άμεσα με τον θάνατο του χρηματοδότη του Carter, του Λόρδου Carnarvon, στις 6 Μαΐου 1923. Καθώς τα νέα για τον θάνατο του Λόρδου Carnarvon διαδίδονταν σε όλο τον κόσμο, ιστορίες περί Κατάρας άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια σχεδόν αμέσως.

Ο Carnarvon, λοιπόν, πέθανε σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά το άνοιγμα του τάφου του βασιλιά Tut. Σύμφωνα με τον θρύλο, ένας συγγραφέας είχε κάνει πρόβλεψη για κίνδυνο σ’ αυτούς που έμπαιναν στον τάφο, δύο βδομάδες πριν απ’ το τραγικό επεισόδιο. Ύστερα από τον θάνατο του Carnarvon, αναφέρθηκε ότι ο τάφος περιείχε μια άγνωστη Αιγυπτιακή Κατάρα, η οποία ανέφερε τα εξής: «Αυτοί που εισβάλουν στον ιερό αυτό τάφο, γοργά θα τους επισκεφτούν τα φτερά του Θανάτου». Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανένα τέτοιο ιερογλυφικό κείμενο, το κοινό είχε γοητευθεί από την παραπληροφόρηση. Προφανώς, προτιμούσαν να δεχτούν αυτά που διάβασαν για την Κατάρα στις εφημερίδες και τα περιοδικά, παρά ν’ ακούσουν τους ειδικούς και τους μελετητές.

Ενώ η ανακάλυψη του τάφου και ο θάνατος του Λόρδου Carnarvon ήταν πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, εκείνη την περίοδο δεν ήταν εύκολο για τα ΜΜΕ να λάβουν απευθείας πληροφορίες, όσον αφορά στο τι έκαναν στον τάφο οι εκσκαφείς. Με πολιτικές δυσλειτουργίες  στον τόπο, που περιόριζαν την είσοδο στον τάφο μόνο για ελάχιστους εξουσιοδοτημένους, οι δημοσιογράφοι είχαν μηδαμινές πηγές για πληροφορίες και ίσως για το λόγο αυτό να δημιουργήθηκαν διάφορες τρελές ιστορίες.

Η περιορισμένη πρόσβαση στον τάφο επέτρεψε στον Carter και τους ανθρώπους του να εργαστούν χωρίς ενοχλητικές διακοπές. Στο μεταξύ, επειδή ο Λόρδος Carnarvon και οι Times του Λονδίνου είχαν υπογράψει ένα συμβόλαιο χορηγίας από πλευράς της εφημερίδας για το μακροχρόνιο καθαρισμό του τάφου, επιτρεπόταν μόνο στους Times η άμεση πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες που θα βρισκόντουσαν, πριν δοθούν σε άλλες πηγές. Αυτό, προφανώς, κινητοποίησε κάποιους δημοσιογράφους να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, με αποτέλεσμα να «συνωμοτήσουν» με άλλους για να φτιάξουν ειδήσεις, μηχανευόμενοι μια φανταστική Κατάρα, βασισμένη στην τραγωδία του θανάτου του Λόρδου Carnarvon.

Αρχικά, μόνο ο πρώτος θάνατος αποδόθηκε στην Κατάρα, αλλά αρκετά σύντομα ο χαμός οποιουδήποτε, έστω και απομακρυσμένα συνδεόμενου με τον τάφο, αποδιδόταν στην ίδια αιτία. Όμως, μόνο έξι άτομα άμεσα συνδεόμενα με το άνοιγμα του τάφου πέθαναν μετά από 10 χρόνια. Ίσως πιο σημαντικό είναι ότι αυτός που ανακάλυψε τον τάφο, ο Howard Carter, έζησε περισσότερα από 17 χρόνια αφότου ανακάλυψε τον τάφο, και πέθανε στην ηλικία των 64 χρονών. Το κακό σε αυτή την ιστορία, είναι ότι η αποκάλυψη της επινοημένης Κατάρας στην περίπτωση του Tutankhamun, βοηθά τους σκεπτικιστές και γενικά όσους θεωρούν αφέλειες και δεισιδαιμονίες τέτοια πράγματα, να συνεχίζουν να χλευάζουν όποτε ακούν για κάποια άλλη, παρόμοια περίπτωση. Όπως και στην Ουφολογία, έτσι κι εδώ ισχύει ο μύθος του τσοπάνη που φώναζε στα ψέματα «λύκος-λύκος» και, όταν εμφανίστηκε πραγματικά ο λύκος, κανείς δεν τον πίστεψε. Συσκοτίζεται, λοιπόν, το γεγονός ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι Μύστες όντως χρησιμοποιούσαν διάφορους τύπους Κατάρων και απειλών, απευθυνόμενες κυρίως στους καταπατητές που προσπαθούσαν να παραβιάσουν τους τάφους. Όμως, ο τάφος του Tutankhamun δεν διέθετε τέτοια προστασία.

Οι Κατάρες στη Λαογραφία

Οι Κατάρες και τα Δεσίματα κατέχουν ιδιαίτερα ξεχωριστή και θέση στις λαογραφικές παραδόσεις, ίσως επειδή όντως συνέβαιναν (όπως ισχύει και για τις περισσότερες paranormal αναφορές του «απλού λαού» -μια και, όπως έχουμε ξαναπεί, όπου υπάρχει καπνός, υπήρξε σίγουρα και μια φωτιά).

Εντυπωσιακός είναι ο πλουραλισμός στην σύλληψη και η μεγάλη γκάμα σε ιστορίες με Κατάρες που συναντά κανείς στις παραδόσεις των λαών που κατοίκησαν, ή κατοικούν, στις περιοχές από την Εγγύς Ανατολή, μέχρι τα δικά μας παράλια της Μεσογείου.

Η Δύση έχει κι αυτή τις δικές της «καταραμένες αφηγήσεις», μα θα έλεγα πως η… ειδικότητά της είναι άλλου είδους τρομακτικές μνήμες από το παρελθόν, με ιστορίες όπου συνήθως πρωταγωνιστούν δαιμονικά όντα, φαντάσματα, αλλόκοτα πλάσματα και τα συναφή.

Οι Κατάρες, τα Δεσίματα και οι παρεμφερείς σκοτεινές δραστηριότητες, καλύπτουν ένα τεράστιο κομμάτι στις απανταχού λαογραφίες, και δη στην ελληνική. Σε κάποιες περιπτώσεις, συνδυάζουν στοιχεία και από άλλα paranormal φαινόμενα, όπως λυκανθρωπία, βαμπιρισμό, στοιχειώματα…

Το 1987, επισκέφτηκα ένα χωριό της ορεινής Φθιώτιδας που γνώριζα πολύ καλά, για να περιεργαστώ από κοντά ένα στοιχειωμένο σπίτι για το οποίο μου είχαν μιλήσει μερικά χρόνια νωρίτερα. Το έλεγαν «Το Σπίτι Της Μαρίας». Βρισκόταν χωμένο μέσα σε μια κοιλότητα του εδάφους, πλάι σ’ ένα ρέμα, γκρεμισμένο πλέον -και πνιγμένο στην βλάστηση. Εκεί, κάποτε, ζούσε μια κοπελιά, η Μαρία, με τον πατέρα της. Η μάνα της είχε πεθάνει από καιρό και η Μαρία έμεινε γεροντοκόρη, αφιερώνοντας τη ζωή της στην φροντίδα του πατέρα της. Εκείνος, όντας άνθρωπος κακόβουλος και συμφεροντολόγος, πριν πεθάνει κι ο ίδιος, φέρεται να την καταράστηκε να μην φύγει ποτέ από το σπίτι τους, ακόμα κι όταν έρθει η ώρα και πεθάνει κι εκείνη. Οι χωρικοί λένε ότι έτσι έγινε. Η Μαρία έμεινε για πάντα εκεί, μαράζωσε και πέθανε παρθένα, γεμάτη πίκρα. Υποτίθεται πως το πνεύμα της έχει στοιχειώσει το χώρο και πως πολλές νύχτες ακούγεται το κλάμα και ο οδυρμός της. Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να περάσω εκεί έστω μία νύχτα, μα σίγουρα η ατμόσφαιρα «βάραινε» από αρνητική ενέργεια. Σήμερα δεν ξέρω αν έχει απομείνει κάτι από το «σπίτι». Να σημειώσω ότι, εκείνα τα χρόνια που το επισκέφτηκα, στα ερείπια του σπιτιού φώλιαζαν κουκουβάγιες και γκιώνηδες, ενώ, όταν γερνούσε ο γάιδαρος, ή το άλογο, ή το μουλάρι κάποιου, το πήγαινε και το έδενε έξω από τα ερείπια, όπου τον έτρωγαν το βράδυ οι αλεπούδες. Με τον ίδιο τρόπο ξεφορτώθηκε ένας χωρικός -με τον οποίο συγγενεύω- έναν καψερό γαϊδαράκο, που τον είχα δει όταν ήμουν μικρότερος και είχα πάει και βόλτα καβάλα του. Το άτυχο ζώο το έλεγαν Μπίλιο. Τον έδεσαν κι αυτόν έξω από το Σπίτι της Μαρίας και τον έφαγαν τη νύχτα οι αλεπούδες. Μόνο που, στο μέρος εκείνο, ΔΕΝ υπάρχουν αλεπούδες, ούτε λύκοι ή αγριόσκυλα. Ακόμα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που τρώει τα γέρικα ζώα στο στοιχειωμένο σπίτι της καταραμένης Μαρίας…

Βασκανία

Μεγάλο κομμάτι του λαϊκού μυστικισμού, αποτελεί και η βασκανία.

Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες που κάποιος προκαλεί βλαβερά συμπτώματα σε κάποιον άλλο, είτε με τη χρήση ενός μικρού μα ισχυρού ξορκιού (χωρίς τελετουργική διαδικασία), είτε συνδυάζοντας αρνητικές σκέψεις με την δύναμη του βλέμματός του, είτε –τέλος- με την παρουσία του και μόνο, όντας άνθρωπος πολύ κοντά σε αυτό που λέμε «ψυχικό βαμπίρ».

Λόγω του τόπου καταγωγής μου (Στερεά Ελλάδα), από μικρός άκουγα και βίωνα καταστάσεις που εμπεριείχαν βασκανία, καθώς και τρόπους αντιμετώπισής της.

Η μάνα μου είχε μυηθεί στον ρόλο της «ξεματιάστρας». Ήξερε λόγια που δεν μου τα αποκάλυπτε (υπάρχει ολόκληρη «φιλοσοφία» και διαδικασία για το ποιος μπορεί -και πρέπει- να μυηθεί), όπως και μεθόδους που περιλάμβαναν αντικείμενα και δραστηριότητες.

Θυμάμαι που όταν ήμουν πολύ μικρός, μου φορούσε πιασμένο με μια παραμάνα στη φανέλα μου, στο ύψος της μασχάλης, ένα φυλακτό –το λεγόμενο χαϊμαλί.

Ήταν ένα μικροσκοπικό πουγκί, κόκκινου χρώματος, που μέσα του, ραμμένα ερμητικά, περιείχε κόκκαλο από νυχτερίδα και μερικά ακόμη συστατικά τα οποία δεν μου τα έλεγε.

Το χαϊμαλί ήταν «διαβασμένο», τόσο από μια γυναίκα-Μύστρα (προχωρημένη και υψηλού επιπέδου ξεματιάστρα-μάγισσα), όσο και από ιερέα.

Πέρα από αυτό, έτσι και κάποιος από την οικογένειά μου έπεφτε θύμα βασκανίας, η μάνα μου χρησιμοποιούσε διάφορους τρόπους για να τον λυτρώσει από το Κακό Μάτι. Ένας από αυτούς, για παράδειγμα, ήταν η μέθοδος με το φλιτζάνι, το νερό και το λάδι.

Και κάτι για τις Ηλεκτρονικές Κατάρες…

Στη δεκαετία του ’70, αναθερμάνθηκε μια παλιά μέθοδος που κάποτε χρησιμοποιούσαν ορισμένοι μαγικοί κύκλοι και μερικά αποκρυφιστικά τάγματα: η αποστολή επιστολών με καταραμένο, για τον παραλήπτη, περιεχόμενο. Για την αναβίωση εκείνη ευθυνόταν κυρίως κάποιοι κακόβουλοι φαρσέρ και σε πολύ μικρότερη έκταση αληθινοί Μαύροι Μάγοι. Η νέα εκδοχή είχε πυραμιδική μορφή. Ο παραλήπτης, δηλαδή, όφειλε αφού διαβάσει το κείμενο της επιστολής, να το αντιγράψει και να το στείλει κι εκείνος με τη σειρά του σε τόσους ανθρώπους, όσους του επέβαλε -σε ένα σημείο του- το ίδιο το κείμενο. Αυτά τα κείμενα ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι αν δεν υπάκουγε ο παραλήπτης και δεν έπραττε όπως υποχρεούταν από την επιστολή, θα τον έβρισκαν μεγάλα δεινά, κακοτυχίες και θάνατος! Προσωπικά, είχα λάβει μια τέτοια επιστολή το 1979, σε ηλικία 8 ετών! Θυμάμαι ότι αρχικά ανησύχησα, μα στη συνέχεια έσκισα και έκαψα την «καταραμένη» επιστολή.

Σήμερα, με την εξάπλωση του Internet και του λεγόμενου spam -της ανεπιθύμητης αλληλογραφίας- το φαινόμενο έχει επιστρέψει σε ηλεκτρονική μορφή, σε chain letters. Κείμενα που λειτουργούν αλυσιδωτά και σου ζητούν να τα προωθήσεις σε άλλους 10 ή 20 γνωστούς σου, ειδεμή θα σε βρει μέγα κακό.

Συγγενικό ως προς το ζητούμενο (δηλαδή τον εκφοβισμό του παραλήπτη) είναι και το φαινόμενο του cyber bullying, το οποίο, ωστόσο, εστιάζεται στις νεαρές ηλικίες, έχοντας γίνει μια μικρή μάστιγα για την ψυχολογία και τη νοητική υγεία αρκετών παιδιών. Θεωρείται, μάλιστα, «νέα τρομοκρατία» και διώκεται από τις Υπηρεσίες Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. 

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο συντριπτικό ποσοστό τους τα «καταραμένα» e-mails αποτελούν εκνευριστικά κακόγουστες έως ηλίθιες φάρσες. Ελάχιστες (απ’ ό,τι καταλήγω, μελετώντας τες) προέρχονται όντως από απροσδιόριστων σκοτεινών σκοπών αποστολέα, μα ακόμα κι αυτές δεν μπορούν να σε βλάψουν. Αρκεί να εγκαταστήσεις anti-spam system στο mail σου, ή να μην «ανοίγεις» mails από άγνωστους αποστολείς και –κυρίως- να ΜΗΝ πέσεις στην παγίδα και πιστέψεις ότι μπορείς να πάθεις κακό εξαιτίας μιας εξυπνακίστικης κακόβουλης πρωτοβουλίας. Οπότε, περισσότερο να φοβάσαι μην «κολλήσεις» ιό, παρά να μη πάθεις… στυτική δυσλειτουργία από μια ηλεκτρονική Κατάρα.

Οι Κατάρες υπήρχαν.

Οι Κατάρες υπάρχουν.

Θα υπάρχουν όσο υφίσταται απόκρυφη αρνητική ενέργεια ή σκοτεινά πάθη. Θα υπάρχουν για όσο θα μεταβαίνουμε στην επόμενη εξελικτική μας στάση και πάλι, έπειτα, θα μας περιμένουν εκεί, ίδιες κι όμοιες με σκιές τρομακτικές, σαν βαριές ανάσες και ψίθυροι στο σκοτάδι του δωματίου μας.

Πολύ πριν την αγωνία και την προσπάθεια να εντοπίσουμε τους τρόπους για την κατάλυση ενός Δεσίματος ή μιας Κατάρας, το απολύτως απαραίτητο είναι να εντοπίσουμε την προέλευσή της. Γιατί ναι, είναι δυνατό να προέρχεται από κάποια πηγή που θέλει να μας βλάψει, μα τις πιο πολλές φορές είτε η πηγή αυτή είναι ένας λύκος με προβιά προβάτου που αποδεχόμαστε εκ των προτέρων ως θετικό για μας μονοπάτι, είτε η πηγή αναβλύζει από το ίδιο μας το μυαλό, ως μια από τις χειρότερες μορφές κατήχησης: την δεισιδαιμονία.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Πάνος Πιλάτος
Email: 2p@cobrasports.gr