Αυτοί οι «άνδρες» είναι στην πραγματικότητα αρχαία πτώματα που σκοτώθηκαν ή συντρίφτηκαν στο σπήλαιο και μουμιοποιήθηκαν από τις ακραίες συνθήκες.
Τα μαλλιά, η σάρκα και τα οστά σώζονται από την αλατότητα του σπηλαίου και ακόμη και εσωτερικά όργανά τους, όπως το στομάχι και το παχύ έντερο, βρέθηκαν άθικτα.
Η πρώτη αλμυρή μούμια, που χρονολογείται στο 300 μ.Χ., ανακαλύφθηκε το 1993, διαθέτει μακρύ άσπρο μούσι, σιδερένια μαχαίρια και ένα χρυσό σκουλαρίκι.
Το 2004 ανακαλύφθηκε άλλη μια μούμια μόλις 50 πόδια πιο μακριά και μια ακόμη το 2005 καθώς και έναν έφηβο αργότερα το ίδιο έτος. Η παλαιότερη που βρέθηκε χρονολογείται (με τη μέθοδο του άνθρακα) στο 9.550 π.Χ..
Η λαογράφος του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ Adrienne Mayor πιστεύει ότι υπάρχει μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από τις μούμιες. Σκέφτεται ότι οι μούμιες μπορεί να είναι η προέλευση του αρχαίου μύθου του σάτυρου.
«Προφανώς οι σάτυροι είναι μυθικά όντα», αλλά βλέποντας τα κεφάλια των ανθρώπων παρατήρησε «μια εντυπωσιακή ομοιότητα με τις αρχαίες ελληνικές απεικονίσεις των σατύρων».
Η κλασική εικόνα του σάτυρου έχει παρόμοια εμφάνιση, με παρόμοια μαλλιά και γένια, μύτη και προεξέχον σαγόνι.
Ενώ τέσσερις μούμιες έχουν μεταφερθεί στο Μουσείο Αρχαιολογίας Zanjan και ένα στο Εθνικό Μουσείο του Ιράν στην Τεχεράνη (όλες εκτίθενται στο κοινό), η τελευταία μούμια παραμένει επί τόπου, κολλημένη σε ένα βουνό αλατιού.
Από το 2008, το Υπουργείο Βιομηχανιών και Ορυχείων του Ιράν ακύρωσε την άδεια εξόρυξης για το αλατωρυχείο και κήρυξε το μέρος αρχαιολογικό ερευνητικό κέντρο.
ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου