Aπό εκείνη την εποχή η τρέλα ήταν ασθένεια που κατάτρεχε ακόμα και τους εστεμμένους. Η προέλευσή της αποδόθηκε στους θεούς ή στο Διάβολο, γι’ αυτό και η θεραπεία της συνίστατο σε προσευχές ή εξορκισμούς. Στη συνέχεια αποδόθηκε σε χειμάρρους "μαύρου θυμού", οι οποίοι αντιμετωπίζονταν με κλύσματα και καυτηριασμούς. Μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αποδόθηκε σε οργανικές ή ψυχολογικές αιτίες, όπως η επιληψία, η σχιζοφρένεια, η παράνοια και η κατατονία. Πρόκειται πάντοτε για πραγματικές ψυχασθένειες ή μήπως για απλές νευρώσεις τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν αριστοτεχνικά κάποιοι πολιτικοί αντίπαλοι; Επιπλέον, κατά πόσο συνέβαλε στο φαινόμενο "γαλαζοαίματη τρέλα" η μεγαλομανία, που συχνά γεννιέται από την εκχώρηση απόλυτων εξουσιών σε κάποια παραχαϊδεμένα παιδιά, ή ακόμα και οι επικίνδυνες ίντριγκες, σύνηθες φαινόμενο στις βασιλικές Αυλές;
Ο Κάρολος ΣΤ’
Ο Κάρολος ΣΤ’ ανέβηκε στο θρόνο το 1380, σε παιδική ακόμα ηλικία. Ήταν τόσο χαρούμενος και ζωντανός, ώστε ονομάστηκε Πολυφίλητος. Όλα άλλαξαν ξαφνικά όταν μια μυστηριώδης ασθένεια, πιθανόν τυφοειδής πυρετός, εγκεφαλίτιδα ή μηνιγγίτιδα, προερχόμενη από σύφιλη, τον έκανε κυριολεκτικά άλλο άνθρωπο. Μιλούσε ασύνδετα, κοιτούσε τριγύρω με απλανές βλέμμα και οι χειρονομίες του ήταν ακατάληπτες. Η πρώτη κρίση εμφανίστηκε στις 5 Αυγούστου του 1392 στο δάσος του Λε Μανς, όπου καταλήφθηκε από πανικό και σκότωσε τέσσερις ιππείς της συνοδείας του. Η Αυτού Μεγαλειότης του επέστρεψε στο παλάτι δεμένος σαν λουκάνικο. Επί δύο μέρες βρισκόταν σε κώμα. Κατόπιν ανάνηψε, ωστόσο αποδείχθηκε ότι έπασχε από "chaude *@#!#die" ή, αλλιώς, "θέρμη", όπως την ονόμαζαν στην εποχή του, η οποία πιθανότατα ήταν υψηλός πυρετός ικανός να προκαλεί μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες.
Μετά από μια ήρεμη περίοδο χτυπήθηκε από ένα νέο επεισόδιο στον ετήσιο Χορό των Φλάουτων. Λίγους μήνες αργότερα η τρέλα άρχισε να τον κυριεύει ακόμα περισσότερο. Δεν αναγνώριζε κανένα και δε θυμόταν ούτε το όνομά του. Σταδιακά πίστεψε ότι ήταν φτιαγμένος από γυαλί και δεν ήθελε να τον αγγίζει κανείς, γιατί φοβόταν μήπως σπάσει σε χίλια κομμάτια. Ήταν πεπεισμένος πως τα ρούχα του είχαν ενισχύσεις από φύλλα σιδήρου, τα οποία θα τον προστάτευαν από κάθε εμπόδιο ή από μια πιθανή πτώση. Έτσι ο Κάρολος πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του βυθισμένος σε κρίσεις παραφροσύνης, με κάποιες ανάπαυλες πνευματικής διαύγειας, μέχρι τον ειρηνικό του θάνατο, ο οποίος ήρθε το 1422, τριάντα χρόνια αργότερα.
Ρομανόφ και Βουρβόνοι
Από την Αναγέννηση έως το 18ο αιώνα καταγράφηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές δυναστείες αρκετές περιπτώσεις τρέλας. Στους Ρομανόφ παράφρων ήταν ο Πέτρος Γ’, ο οποίος έπαιζε με τα ξύλινα στρατιωτάκια του. Στους Βουρβόνους της Ισπανίας η Ιωάννα, η μητέρα του Καρόλου Ε’, δεν ονομάστηκε τυχαία "τρελή", αφού αρνήθηκε να αποχωριστεί το σώμα του νεκρού συζύγου της, ο οποίος έπεσε θύμα αυλικής συνομωσίας. Στη σουηδική δυναστεία των Βάζα ο Ιωάννης Γ’, οπλισμένος μ’ ένα ρόπαλο, χτυπούσε ανηλεώς όποιον τολμούσε να τον πλησιάσει. Όμως το Όσκαρ τρέλας κέρδισε ο Γεώργιος Γ’. Αφού ανέβηκε στο θρόνο της Αγγλίας το 1760, το φθινόπωρο του 1788 παρουσίασε μια ανεξήγητη κρίση χολέρας. Άρχισε να κάνει άσεμνες ερωτικές προτάσεις σε μια κυρία επί των τιμών της βασίλισσας, ενώ καταλήφθηκε από πρωτοφανή λογοδιάρροια, η οποία τον έκανε να μιλάει επί 16 ώρες. Επιπλέον διακατεχόταν κι από εμμονές, όπως ότι το Λονδίνο θα βυθιζόταν στα νερά του Τάμεση. Κατά συνέπεια η διάγνωση ήταν ξεκάθαρη: "Rex noster insanit", "ο βασιλιάς μας τρελάθηκε".
Για τη θεραπεία του επιστρατεύτηκαν δεκάδες γιατροί. Σύμφωνα με τις παλιές ιατρικές μεθόδους, του έκαναν αφαιμάξεις και κλύσματα. Όμως επιστρατεύτηκαν και σύγχρονες θεραπείες, όπως απομόνωση, παγωμένα μπάνια και ζουρλομανδύες. Ο βασιλιάς επανήλθε μετά από έξι μήνες βασανιστηρίων, η ανάνηψή του όμως ήταν προσωρινή. Ο Γεώργιος Γ’ πέθανε το 1820 τυφλός, αλλά όχι και άφωνος, με αποτέλεσμα να καταρρίψει κάθε ρεκόρ πολυλογίας, φτάνοντας τις 48 ώρες ακατάληπτου μονόλογου. Ήταν πράγματι μανιοκαταθλιπτικός, με ενδείξεις παραληρήματος και επιδεινούμενης σχιζοφρένειας, όπως διέγνωσαν οι σύγχρονοι ψυχίατροι; Μπορεί και όχι. Οι σύγχρονοι ιστορικοί ανακάλυψαν ότι τα συμπτώματα της ασθένειάς του οφείλονταν στην πορφυρία, κληρονομική πάθηση στο μεταβολισμό του, η οποία δηλητηρίασε όλο το νευρικό του σύστημα. Το πρώτο της βασιλικό θύμα ήταν η Μαρία Στιούαρτ της Σκοτίας.
Ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας
Ο Λούντβιχ, ή Λουδοβίκος Β’ των Βίτελσμπαχ, ήταν όμορφος και ιδεαλιστής, γοητευμένος από τους θρύλους των Νιμπελούγκεν και τη μουσική του Ρίχαρντ Βάγκνερ που τους ζωντάνευε. Το 1864 πήρε τα σκήπτρα της βασιλείας. Τα πρώτα σημάδια της τρέλας του εμφανίστηκαν το 1875 και οφείλονταν είτε σε μόλυνση εξαιτίας της σύφιλης είτε στην κληρονομικότητα, γιατί και ο αδερφός του, Ότο, είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Έπασχε από παχυδερμία, ήταν σχεδόν φαλακρός και το στόμα του ήταν γεμάτο χαλασμένα δόντια. Ο Λουδοβίκος κυκλοφορούσε μόνο τη νύχτα και καταβρόχθιζε σαν φάλαινα τεράστιες ποσότητες φαγητού. Δεν άντεχε καθόλου να τον αντικρίζουν κατά πρόσωπο και υπέβαλε σε σκληρές τιμωρίες τους υπηρέτες, ακόμα και τους εραστές του, που δε σέβονταν αυτή του τη φοβία. Αγαπημένη του συνήθεια ήταν να περιπλέει την τεχνητή λίμνη του παλατιού του πάνω σε μια βάρκα στο σχήμα κύκνου, υπό τους ήχους της μουσικής του Βάγκνερ. Τον Ιούνιο του 1886, σε ηλικία 41 χρονών, ο Λουδοβίκος ο Αυστηρός, όπως ονομάστηκε, κλείστηκε με διαταγή της βαυαρικής κυβέρνησης σε μια ψυχιατρική κλινική στις όχθες της λίμνης Στάρνμπεργκ. Στα νερά της βρέθηκε και το πτώμα του.
Ο Τζιάν Γκαστόνε Μέδικος
Ένα άλλο παράδειγμα παράνοιας αφορά στο Μεγάλο Δούκα της Τοσκάνης, Τζιάν Γκαστόνε, τον τελευταίο απόγονο της ένδοξης δυναστείας των Μεδίκων, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 1723 σε ηλικία 52 χρονών. Έπασχε από χρόνια μανιοκαταθλιπτική συνδρομή. Παράλληλα ήταν αλκοολικός και ομοφυλόφιλος. Τα τελευταία οχτώ χρόνια της ζωής του τα πέρασε καθηλωμένος στο κρεβάτι, χωρίς να αλλάξει σεντόνια. Έπεφτε συχνά σε κατατονία και ήταν εκούσια εξορισμένος σ’ ένα βρόμικο δωμάτιο που ανέδινε οσμές καπνού, ούρων και περιττωμάτων. Ακόμα και τα τριαντάφυλλα που κατέκλυζαν το χώρο δεν κατάφερναν να καλύψουν την αποπνικτική ατμόσφαιρα, η οποία κάθε άλλο παρά βασιλική ήταν...
ΠΗΓΗ : focus, wikipedia.org
Για την προσπάθεια μας ζητούμε το ελάχιστο από εσάς. Κάθε φορά που διαβάζετε μια είδηση κάντε απλά ένα κλικ σε μια διαφήμιση. Ευχαριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου