ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ : ΟΜΟΝΟΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ

 

Η συνοικία της Ομόνοιας είναι συνοικία της Αθήνας που βρίσκεται γύρω από την πλατεία Ομονοίας. Είναι το κεντρικότερο σημείο της Αθήνας και είναι κυρίως εμπορική περιοχή. Από την περιοχή της Ομόνοιας ξεκινούν ακτινωτά μεγάλες λεωφόροι και σημαντικές οδοί της Αθήνας, όπως οι οδοί Πανεπιστημίου, Σταδίου, Αγίου Κωνσταντίνου, 3ης Σεπτεμβρίου, Πειραιώς και Αθηνάς, ενώ λίγο ανατολικότερα της πλατείας διέρχονται οι οδοί Αιόλου και Πατησίων. Από την Ομόνοια διέρχονται επίσης ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος και η γραμμή 2 του μετρό.

       
                                    
Η ΙΣΤΟΡΙΑ (περιληπτικά)


Η πλατεία Ομονοίας προέκυψε από το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας που έγινε κατόπιν παραγγελίας του Όθωνα το 1846. Τα σχέδια έγιναν από τους πολεοδόμους Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Η πλατεία αρχικά ονομάστηκε πλατεία Ανακτόρων, στην συνέχεια πλατεία Όθωνα και τελικά το 1862, πλατεία Ομόνοιας. Η περιοχή γύρω από την Ομόνοια αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα και ήδη στο τέλος του 19ου αιώνα ήταν κορεσμένη. Μετά την δεκαετία του 1950 άρχισαν να χτίζονται πολυόροφα κτήρια στην θέση των χαμηλότερων νεοκλασσικών και σταδιακά η Ομόνοια απέκτησε την εικόνα που έχει σήμερα. Η πλατεία της Ομόνοιας ανασκάφηκε δύο φορές για να δημιουργηθούν οι σταθμοί του υπόγειου σιδηροδρόμου. Την δεκαετία του 1930 για τα έργα του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου και την δεκαετία του 1990 για την κατασκευή της γραμμής 2 του μετρό.


ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Στην περιοχή της Ομόνοιας σήμερα δραστηριοποιούνται πολυάριθμες εμπορικές επιχειρήσεις. Οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής είναι κυρίως μετανάστες που διαμένουν στις παλιές πολυκατοικίες της περιοχής. Πολλοί δρόμοι γύρω από την Ομόνοια, κυρίως στην νότια και στην δυτική πλευρά είναι ιδιαίτερα υποβαθμισμένοι, ενώ ορισμένες ζώνες μετατρέπονται σε γκέτο. Η ανατολική πλευρά προς τις οδούς Πανεπιστημίου και Σταδίου είναι η πιο αναπτυγμένη και η πιο ακριβή.

Ξενοδοχείο "Excelsior"-Εθνική Τράπεζα 

οδός Πανεπιστημίου 68 & πλατεία Ομονοίας

Έτος: 1910-1914

Περιγραφή: 
Το τετραώροφο μέγαρο που δεσπόζει στη γωνία της οδού Πανεπιστημίου με την πλατεία Ομονοίας, οικοδομήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, κατά πάσα πιθανότητα βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Ernst Ziller (1837-1923). Αποτελεί χαρακτηριστικό προϊόν του λεγόμενου εκλεκτικιστικού ιστορισμού, διατηρώντας παράλληλα στοιχεία του ύστερου αθηναϊκού νεοκλασικισμού, σε μεγάλη -για την εποχή του- κλίμακα, καθώς εκτείνεται σε τρεις όψεις, επί της πλατείας Ομονοίας (15 μέτρων), επί της οδού Πανεπιστημίου (41 μέτρων) και επί της οδού Πατησίων (28 μέτρων). Για ένα μεγάλο διάστημα λειτούργησε ως ξενοδοχείο, αρχικά με την επωνυμία "Βικτώρια" (μαρτυρείται μεταξύ των ετών 1912-1926), αλλά κυρίως ως «Εξέλσιορ» (από το 1929). Επρόκειτο για ένα από τα πλέον σημαντικά ξενοδοχεία της πόλης (με 100 δωμάτια και καφεζαχαροπλαστείο-ζυθοπωλείο στο ισόγειο), το οποίο μεταπολεμικά πέρασε σε φάση παρακμής, λειτουργούσε, ωστόσο, ακόμη τη δεκαετία του 1950). Βαθμιαία η χρήση των ορόφων εγκαταλήφθηκε και στο ισόγειο στεγάστηκαν εμπορικά καταστήματα. Στη φάση αυτή οι όψεις και το εσωτερικό είχαν υποστεί σημαντικές καταστροφές ενώ είχαν επέλθει εκτεταμένες αλλοιώσεις στη μορφή του ισογείου. Το κτίριο πέρασε σταδιακά στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας και το 1979 οι όψεις του χαρακτηρίστηκαν ως διατηρητέες από το Υπουργείο Πολιτισμού. Μεταξύ των ετών 1979 και 1981 ανακατασκευάστηκε πλήρως εσωτερικά και αναπαλαιώθηκε εξωτερικά, πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα Γ. Τσιβεριώτη.

Εθνικό Θέατρο

Το Εθνικό Θέατρο άρχισε να κτίζεται ως Βασιλικό θέατρο το 1891 χάρη σε δωρεά ύψους 10.000 αγγλικών λιρών που πρόσφερε ο ομογενής Ευστράτιος Ράλλης στον Βασιλέα Γεώργιο Α΄ προκειμένου να τα διαθέσει εκείνος όπου νόμιζε καλύτερα. Έτσι με απόφαση του βασιλιά Γεωργίου Α΄ τελικά επιλέχθηκε μετά από πολύμηνη αναζήτηση οικοπέδου, αρχικά πλησίον της σημερινής πλατείας Κλαυθμώνος, σε οικόπεδο του αυλικού Νικολάου Θων επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου, που για την ολοκλήρωσή του όμως συνεισέφεραν επίσης οι Κοριαλένης και Ευγενίδης καθώς φυσικά και το δημόσιο ταμείο.

Ο Γερμανός αρχιτέκτονας του κτιρίου Ερνέστος Τσίλλερ, εμπνεόμενος από τον αναγεννησιακό ρυθμό, σχεδίασε την πρόσοψη έχοντας ως πρότυπο τη βιβλιοθήκη του Αδριανού. Το κεντρικό της τμήμα είναι εξαιρετικά πλούσιο σε διακοσμητικά στοιχεία, με κιονοστοιχίακορινθιακού ρυθμού ενώ τα δύο πλευρικά τμήματα αποτελούν μία τυπική νεοκλασική σύνθεση. Οι αρχικές εσωτερικές εγκαταστάσεις σκηνής, φωτισμού και θέρμανσης ήταν οι πιο προηγμένες εκείνης της εποχής, σχεδιασμένες από Βιεννέζους μηχανικούς και κατασκευασμένες σε εργοστάσια του Πειραιά.

Το κτίριο ανακαινίστηκε για πρώτη φορά το 1930-31, υπό την εποπτεία του σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη. Το 1960-63 κατεδαφίστηκε το ξενοδοχείο «Μεσσήνη» στη γωνία της οδού Μενάνδρου και κτίστηκε η νέα πτέρυγα (της Νέας Σκηνής). Το 1979-1982 κτίστηκε το τριώροφο υπόγειο στο πίσω οικόπεδο, το οποίο όμως παρέμεινε ημιτελές μέχρι τις μέρες μας.

Σήμερα το κτίριο είναι διατηρητέο (σύμφωνα με την υπουργική απόφαση 21980/250/27-2-52, Φ.Ε.Κ. 54/τ.β'/5-3-52) και άρτι ανακαινισμένο. Οι εργασίες, που αρχικά προβλέπονταν να ολοκληρωθούν στα τέλη του 2007, τελικά ήρθαν σε πέρας τον Οκτώβριο του 2009 και περιλαμβάνουν ανάπλαση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου, του διάκοσμου, ένα νέο κτίριο, αναβάθμισμη του εξοπλισμού της σκηνής, βελτιωμένη αίθουσα (πλατεία και εξώστες), καινούργιο θέατρο 260-300 θέσεων για τη Νέα Σκηνή και διαρρύθμιση που ενοποιεί και τα τέσσερα κτίρια.