Καταχανάδες

Καταχανάδες ή αλλιώς και Κακαθρωπισμένοι. Είναι η επίσημη ονομασία που χρησιμοποιείται στην Κρήτη για τους Νεκροζώντανους... Θυμίζουν πολύ τα Ζόμπι της Αϊτής διαφέρουν όμως ως προς του λογούς που δημιουργηθήκαν. Ενώ έχουν πολλά στοιχειά κείνα με τούς γνωστούς σε όλους μας βρικόλακες.

Ιστορίες για αυτούς ακούγονται σε διαφορά χωριά της Κρήτης και στην Σαντορίνη. Ενώ δεν είναι λίγα τα περιστατικά που αναγνωριστήκαν από συγγενείς και οικείους τούς ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που οι ίδιοι ζήτησαν από αυτούς να τούς σκοτώσουν. Αν πότε βρεθείς στην Κρήτη και το ρωτήσεις θα σου πουν πολλές ιστορίες με ονόματα για ανθρώπους έγιναν καταχανάδες.

“Καταχανιαζουν” αυτοί που είναι καταραμένοι, οι αφορισμένοι και αυτοί που δεν λειτουργούνται ή δεν λειτουργούνται σωστά πριν το θάνατο τους. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του Άγγλου περιηγητής Robert Pashley βρέθηκε στην Κρήτη το 1834 και κατέγραψε περιστατικά για αυτούς. Όταν άκουσε ότι κινδυνεύουν να γίνουν όσοι μένουν άψαλτοι, ρώτησε τι γίνεται μ' αυτούς που σκοτώνονται στη μάχη και δεν λειτουργούνται. Και πήρε την ανάλογη απάντηση.

''Κανένας στρατιώτης που πεθαίνει στη μάχη δεν κινδυνεύει να γίνει βρυκόλακας.''

Το σώμα τους παραμένει άφθαρτο ενώ το αίμα τους κυλάει ακόμα και παραμένει ζεστό ίσως λίγο πιο κρύο από των ζωντανών. Ακόμα παρατηρείτε υγρασία πάνω στο δέρμα του και στα τοιχώματα της κάσας.

Κατατάσσονται σε δυο κατηγορίες: Οι Κανονικοί και οι Αδυνατισμένοι.

Οι αδυνατισμένοι είναι αυτοί που δεν βγαίνουν συχνά από το μνήμα τους για να τραφούν και σίγα σίγα το σώμα τους φθείρεται. Κατά κύριο λόγο είναι αυτοί που οι τάφοι τούς είναι καλυμμένη με ασβέστη που φαίνεται να είναι το μέσο που τους εμποδίζει να βγουν από αυτούς.

Οι κανονικοί από την άλλη μεριά είναι αυτοί που έχουν τα περισσότερα κείνα με τους βρικόλακες. Βγαίνουν από τους τάφους τους και τρέφονται με αίμα από οικόσιτα ζώα και σπανιότερα από ανθρωπινό. Οι ίδιοι οι κάτοικοι σε χωριά που παρατηρούνται καταχανάδες διατηρούν μικρούς στάβλους και κοτέτσια κοντά στα νεκροταφεία για να αποφεύγετε το ενδεχόμενο να τραφούν από ανθρώπους και για να εντοπίζουν άμεσα εάν έχει εμφανιστεί κάποιος.

Έχουν κυνόδοντες οι οποίοι μεγαλώνουν σταδιακά ανάλογα με το πόσο καιρό είναι πεθαμένοι. Αναφορές μιλούν έως και για δυόμιση εκατοστά. Οι “νεογέννητοι” καταχανάδες δεν έχουν ακόμα αποκτήσει μεγάλους κυνόδοντες και έτσι δαγκώνουν τα θύματα τούς με όλη την σιαγόνα προκαλώντας μεγάλα τραύματα και συνεχεία θάνατο των θυμάτων τους. Στην πορεία που οι κυνόδοντες μεγαλώνουν και δεν απαιτείται η δημιουργία μεγάλου τραύματος και έτσι τα περισσότερα θύματα επιβιώνουν.

Το κλασικό παλούκωμα της καρδιάς είναι το όπλο το οποίο τους εξοντώνει καθώς και ο διαμελισμός του πτώματος. Δεν έχουν πρόβλημα να κυκλοφορούν με το φως της μέρας αν και το αποφεύγουν μιας και τούς ενοχλεί άλλα και γιατί είναι εύκολα εντοπισημοι από αυτούς που ξέρουν ότι το άτομο έχει πεθάνει.

“Στην Νοτιά Κρήτη είναι γνωστή η ιστορία ενός πάπα ο οποίος παλούκωσε και διαμέλισε το πτώμα της μητέρας του οκτώ μήνες μετά το θάνατο της γιατί αυτό παρέμενε άφθαρτο.”

Γνωρίζουν ποιοι ήταν πριν πεθάνουν και ότι πεθάναν. Ξέρουν ότι έχουν γίνει καταχανάδες άλλα πολλές φορές δεν είναι σίγουροι για αυτό και θεωρούν ότι μπορεί να είναι ακόμα ζωντανοί. Έχουν την ικανότητα να μιλούν αν και το κάνουν σπάνια, συχνότερα για να επικοινωνήσουν με την οικογένεια τους.

Ακόμα θα ήθελα να προσθέσω ότι στην Κρήτη υπάρχουν και σπηλαία που έχουν ονομαστεί έτσι μιας και πιστεύετε ότι αποτελούν ή αποτελούσαν κατοικία αυτόν τον πλασμάτων τα γνωστότερα :

Καταχανόσπηλιος που βρίσκετε στη Χρυσοσκαλίτισσα Κισάμου. Λεν ότι εκεί ακόμα και σήμερα τη νύχτα περιφέρονται και γίνονται επικίνδυνοι για ανθρώπους και ζώα.

Καταχανότρυπα που βρίσκετε στα Βρασκά Σφακίων και εκεί υπήρχαν Καταχανάδες παλιότερα τουλάχιστον .

Ακόμα στην Κρήτη συναντούνται πολλά περίεργα ονόματα σε σπηλαία τα περισσότερα εκ τον οποίων προσδιορίζουν τα πλάσματα τα οποία κατοικούσαν εκεί μια περαιτέρω ερευνά θα σας πείσει..

Πηγές:www.esoterica.gr