Είναι αντιληπτό ότι αυτή η εμπιστοσύνη πηγάζει από τα γεγονότα του 1974, όπου η ΕΛΔΥΚ κράτησε τους Τούρκους μακριά από την πόλη της Λευκωσίας, πολεμώντας τους σε έναν άνισο αγώνα και θυσιάζοντας με τιμή περίπου 100 παλληκάρια από την Μητέρα Ελλάδα, για να παραμείνει η κυρίως Λευκωσία πρωτεύουσα του Κυπριακού Κράτους, σε μια τραγική στιγμή που όλα μα όλα έμοιαζαν χαμένα.Προσκλήθηκα από την Διοίκηση της ΕΛΔΥΚ, να παρακολου- θήσω την ‘Ασκηση με αληθινά πυρά του 1oυ Μ/Κ Τάγματος, που εδρεύει στον Άγιο Ιωάννη, για να αντιληφθώ και εγώ ότι το «πνεύμα του 1974» ζει μέχρι σήμερα, μέσα στα στήθη όλων όσων φέρουν το «Ελδυκόσημο».
Ήταν μια άσκηση που η Διοίκηση έφερε τις εκπαιδευόμενες δυνάμεις της, στα όρια τους, χρησιμοποιώντας ότι πιο περίπλοκο μπορεί να συμβεί σαν σενάριο μάχης. Και βέβαια αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί σε μια μονάδα που οι οπλίτες θητείας της θα υπηρετούσαν 22 μήνες – όπως την εποχή μου – αλλά μοιάζει αδιανόητο να περιμένεις επιτυχία από οπλίτες θητείας των 9 μηνών, που ακόμα δεν πρόλαβαν να μάθουν «τα κατατόπια», ακόμα και στο ίδιο τους το Τάγμα.
Η άσκηση είχε την ονομασία «ΤΑΜΣ ΥΔΑΣΠΗΣ 2018» και πήρε αυτήν την κωδική ονομασία από τον ποταμό Υδάσπη και την ομώνυμη μάχη μεταξύ του μαίτρ των πολεμικών ελιγμών Μεγάλου Αλεξάνδρου, εναντίον του Ινδού βασιλέα Πώρου, το 326 π.Χ., όπου ο Έλληνας Στρατηλάτης εγκλώβισε τις εχθρικές δυνάμεις και ακύρωσε κάθε επιθετική ενέργειά τους.
Η άσκηση αυτή κατέδειξε την εξαίρετη συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ των Δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ. Η εμπλοκή της Ελληνικής Δύναμης αποδυνάμωσε την εχθρική (τουρκική) επίθεση κατά των ταγμάτων της Κυπριακής Ταξιαρχίας, έτσι ώστε να υπάρξει σημαντικός χρόνος για την ενίσχυσή τους με τις εφεδρείες της, που χρειάζονταν κάποιο χρόνο για να λάβουν θέσεις μάχης και να αμυνθούν αποτελεσματικά.
Στον αγώνα ενεπλάκησαν με ίδια μέσα μόνο, οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ, μόνιμα στελέχη και άνδρες θητείας, χρησιμοποιώντας τα οπλικά συστήματα που έχει διαθέσει η Ελλάδα στην άμυνα της Κύπρου, βάσει των εν ισχύ Συνθηκών.
Όλμοι, Α/Τ βλήματα, τεθωρακισμένα οχήματα, έλαβαν μέρος σε ένα πανηγύρι από αληθινό ατσάλι και φωτιά, σε έναν τέτοιο συντονισμό που αποδεικνύει περίτρανα την ορθή κρίση του Κύπριοι πολίτη της οδού Λήδρας, που έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο Ελληνικό Σύνταγμα πριν από 45 μέρες.
Η «αντεπίθεση εκτός τοποθεσίας», αποτελεί μια επιχείρηση υψηλού ρίσκου, που φέρνει επιτελείς και μαχόμενους να κινούνται σε οριακά επίπεδα σχεδιασμού και εκτέλεσης και εκτελείται συνήθως εναντίον εχθρικών δυνάμεων που βρίσκονται στο στάδιο της προπαρασκευής, για εκτόξευση κυρίας επίθεσης. Αυτή η επιχείρηση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και πουθενά από τις Ελληνικές και Κυπριακές Δυνάμεις κατά των Τούρκων το 1974, εκτός της περίπτωσης της επίθεσης της ΕΛΔΥΚ στο Κιόνελι, που όμως δεν είχε σχεδιαστεί με αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό.
Η εκτέλεση των πυρών υποδειγματική, ο επαγγελματισμός στο κατακόρυφο και η προσήλωση στον στόχο να έχει επιτυχία η άσκηση, ήταν κάτι που διέκρινε πέραν από την Διοίκηση των εμπλεκόμενων τμημάτων του 1ου Τάγματος και όλα τα στελέχη του. Πράγμα πρωτόγνωρο και βέβαια η καλύτερη απάντηση για όσους μιλούν για Στρατιωτικούς που νιώθουν Δημόσιοι (Κυβερνητικοί) Υπάλληλοι. Η παρακολούθηση της αγωνίας τους κάθε στελέχους που ζούσε αυτήν την άσκηση ήταν και η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς τους ασκούντες κριτική εκ του καναπέ ή υπό τον θόρυβο των ζαριών στο τάβλι του καφενέ.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΟΥ.
Μετά το πέρας της άσκησης που διήρκεσε περίπου 90 λεπτά, είχα την χαρά και την τιμή να συνομιλήσω με τον Διοικητή του Συντάγματος, μόλις προαχθέντα σε Ταξίαρχο κατ’ εκλογήν, Προκόπη Μαυραγάνη, στα πλαίσια της επικοινωνίας που είχαμε εγκαινιάσει με την άφιξη του στο νησί πριν περίπου δύο χρόνια.
Πρώτα από όλα πρέπει να πω, ότι η προαγωγή του σε Ταξίαρχο κατ’ εκλογήν και ειδικά για κάποιον που ανήκει στις Ειδικές Δυνάμεις, αποδεικνύει ότι το Ελληνικό Κράτος διαχρονικά, τοποθετεί ως Διοικητή των Ελληνικών Δυνάμεων στην Κύπρο, κάποιον από την «αφρόκρεμα» της στρατιωτικής ιεραρχίας, αντιλαμβανόμενο την κρισιμότητα της θέσης του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και οι δύο τελευταίοι Συνταγματάρχες, πρώην και νυν, Διοικητές του Ελληνικού Συντάγματος (Θεοδώρου Εμμανουήλ - Μαυραγάνης Προκόπιος), προήχθησαν και οι δύο, στις τελευταίες κρίσεις στον βαθμό του Ταξιάρχου «κατ’ εκλογήν».
Αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα ανεξάρτητα από τα προβλήματά της, ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική της κρίση, ανεξάρτητα από τα προβλήματα του πολιτικού της συστήματος, στέλνει διαχρονικά στην Κύπρο, ότι καλύτερο έχει, είτε σε έμψυχο, είτε σε πολεμικό υλικό. Γιατί για την Ελλάδα μπορεί να ατόνισε «τυπικά» τις τελευταίες δεκαετίες – ιδιαίτερα μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. - ο θεσμός του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», όμως δεν εξαλείφθηκε και ούτε πρόκειται να εξαλειφθεί, ως γεωστρατηγική συνειδητή επιλογή, πολλώ δε μάλλον σήμερα όπου το Έθνος μας δέχεται απειλές και επιθέσεις από παντού και κύρια από τον «μόνιμο ταραχοποιό της γειτονιάς μας».
Ο Διοικητής της ΕΛΔΥΚ ως εκ της θέσεως του δεν δύναται να αποδέχεται και να δίνει συνεντεύξεις και δεν θέλησα αυτή η ολιγόλεπτη συζήτησή μας στο περιθώριο αυτής της άσκησης, να εκληφθεί έτσι.
Απλά θέλησα και εγώ να ενημερωθώ, για τα όσα η Διοίκηση πιστεύει για την ετοιμότητα της μονάδας να ανταπεξέλθει νικηφόρα στην αποστολή της, ειδικότερα τώρα, που ο ξιπασμένος «ψευτο-Σουλτάνος» απειλεί καθημερινά Ελλάδα και Κύπρο με πόλεμο και αναλώνεται σε υποτιμητικές για τον Ελληνικό Στρατό διαπιστώσεις και ανιστόρητες υπομνήσεις.
Χωρίς να θελήσω λοιπόν να φέρω σε δύσκολη θέση τον εκλεκτό αυτόν αξιωματικό, που το Ελληνικό Κράτος του εμπιστεύθηκε την κρίσιμη αυτή θέση του Διοκητή και που πρόσφατα τον προήγαγε στον βαθμό του Ταξιάρχου, ρώτησα ορισμένα πράγματα για να γνωρίζω και εγώ κατά πόσο θα πρέπει να νιώθω ασφαλής, εκεί στην άκρη του Αγίου Δομετίου όπου διαμένω, σε απόσταση αναπνοής από το τουρκικό φυλάκιο του “Υψώματος Cyta” και δύο βήματα από το σκλαβωμένο από το 1974 παλαιό Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και την κατεστραμμένη Σχολή Γρηγορίου (Grammar School).
Αυτό που μου έγινε άμεσα αντιληπτό από τον κ.Ταξίαρχο είναι το γεγονός, ότι η «φωτιά των Ελδυκάριων του 1974» είναι το φως που φωτίζει τον δρόμο στους Ελδυκάριους του 2018, με το ίδιο φρόνημα, την ίδια αίσθηση του χρέους και τον ίδιο πατριωτισμό, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε.
Αυτό είναι το ένα από τα δύο καλά της υπόθεσης.
Το δεύτερο είναι το γεγονός ότι το 2018 δεν είμαστε σχεδόν άοπλοι ή κατά κάποιο τρόπο ελλιπώς οπλισμένοι, όπως ήταν οι άνδρες των δύο ταγμάτων και του λόχου διοικήσεως του Συντάγματος, το 1974.
Παρά τις οικονομικές περικοπές που έχουν επιβληθεί από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε όλο το Στράτευμα στην Ελλάδα, η Μητέρα Πατρίδα αναγνωρίζοντας τον ρόλο της «ως Μητέρα» στερείται η ίδια, για να δίνει στα παιδιά της. Έτσι αυτές οι περικοπές δεν έγιναν τόσο αντιληπτές στην ΕΛΔΥΚ, μιας και το Κράτος φρόντισε και φροντίζει και για τον οπλισμό και για τις συνθήκες διαβίωσης των Στελεχών του και των Οπλιτών θητείας.
Αυτά όπως προανέφερα είναι τα δύο καλά της υπόθεσης.
Το μόνο κακό που υφίσταται, είναι η διαρκής εγρήγορση που υφίσταται σε αυτό το προσωπικό, εξ αιτίας της διαχρονικής ιταμής τουρκικής απειλής που αναγκάζει τα στελέχη να είναι διαρκώς «στην πρίζα» ακόμα και για το πιο αθώο – όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος - συμβάν.
Κάποτε ο Ταγματάρχης Δουράτσος στο Οχυρό Ρούπελ είχε πει σε έναν, μόλις μετατεθέντα εκεί νεαρό έφεδρο υπολοχαγό: «Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να γυαλίζεις το όπλο σου και να περιμένεις».
Η ΕΛΔΥΚ όμως έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια το αντίθετο: Να είναι έτοιμη να δώσει το «θανάσιμο πρώτο χτύπημα στον εχθρό» (κατά τον Π.Κονδύλη) σε τακτικό επίπεδο, αν η Πολιτική Ηγεσία που αποφασίζει, το κρίνει ως θεμιτό και απαραίτητο.
Και κατάφερε και κάτι ακόμα. Να δημιουργήσει έναν δίαυλο αγαστής συνεργασίας στον σχεδιασμό και την εκτέλεση των αποστολών με την Εθνική Φρουρά, τον θεσμοθετημένο πυλώνα αποτροπής της όποιας επιβουλής κατά του νησιού.
Το 1974 αυτό δεν λειτούργησε. Και ίσως να μην λειτούργησε και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, κύρια λόγω της καχυποψίας των στελεχών της , δηλαδή των Κυπρίων στρατιωτικών, λόγω των γεγονότων του 1974.
Σήμερα όμως ο συγχρονισμός των Κυπριακών Ταξιαρχιών με το Ελληνικό Σύνταγμα με βάση την πεποίθηση του κ.Διοικητή, βρίσκεται σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Ίσως – με το δικό μου αισθητήριο – αυτό να οφείλεται και λόγω της παρουσίας του Αντιστρατήγου Ηλία Λεοντάρη στην θέση του Αρχηγού της Ε.Φ.
Γιατί όπως είπε και ο κ.Ταξίαρχος στην ομιλία του μετά την άσκηση, μπορεί το ένα δάκτυλο να είναι ικανό και γερό, αλλά από μόνο του δεν μπορεί να βαρέσει γροθιά.
Πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχουμε εμπιστοσύνη στην ΕΛΔΥΚ αλλά αυτή από μόνη της δεν θα κερδίσει έναν ενδεχόμενο πόλεμο. Η ατσάλινη γροθιά θα πρέπει να είναι η Ε.Φ. και η ΕΛΔΥΚ ο αρωγός της, ο σύντροφός της.
Κλείνοντας θέλω να πω, ότι ένιωσα υπέροχα μιλώντας με τον Προκόπη Μαυραγάνη, όχι μόνο γιατί είναι ανοικτός και καθαρός στον λόγο και τις σκέψεις του, αλλά κύρια γιατί βλέπεις μπροστά σου ένα επαγγελματία στρατιωτικό με πατριωτικές αρχές, που δεν μασάει τα λόγια του, που δεν λέει πομπώδεις εκφράσεις και δεν είδε την μετάθεση του στην Κύπρο σαν μια ευκαιρία για καλύτερο μισθό και πιο μεγάλη προβολή για ατομικό όφελος.
Και βλέποντας τα στο πέτο του τα διακριτικά του απόφοιτου της σχολής βατραχανθρώπων, αλεξιπτωτιστών, χιονοδρόμων, κλπ κλπ, καταλαβαίνω πόσο ψηλά είναι ο πήχης για αυτόν που θα τον αντικαταστήσει σύντομα, στο τέλος της υπηρεσίας του στην Κύπρο.
Δεν θα ξεχάσω ακόμα κι όταν επαναπατριστεί, τον σεβασμό με τον οποίο περιέβαλε τον αείμνηστο Ταξίαρχο Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο, τελευταίο Στρατοπεδάρχη της ΕΛΔΥΚ το 1974 και την φράση που είπε στον ΠτΔ κ.Αναστασιάδη στις αρχές της θητείας του: «Κύριε Πρόεδρε, φεύγοντας από το Στρατόπεδο, πείτε στους Κυπρίους αδελφούς μας, ότι η ΕΛΔΥΚ αν χρειαστεί θα πράξει το καθήκον της για την διασφάλιση της ελευθερίας τους, όπως έκαναν οι άνδρες της και το 1974 με τίμημα την ζωή τους».
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΜΑΧΗ-FREE PRESS της 18/3/2018 σελ.20-21)
http://kostasmavroskoufis.blogspot.be/2018/03/blog-post_18.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου