Από τον κορμό του έρεε ένα γλοιώδες, παχύρρευστο και κολλώδες υγρό, πάνω στο οποίο προσκολλούνταν τα ζώα και οι άνθρωποι, μη μπορώντας να απαγκιστρωθούν από αυτό. Μάλιστα, οι ιθαγενείς της περιοχής μάζευαν με τεράστια προσοχή τον πηχτό του χυμό, καθώς το έπιναν ως δυνατό, μεθυστικό ποτό.
Ο κορμός του σαρκοβόρου δέντρου, που έφτανε σε ύψος τα 8 πόδια, ήταν κατάμαυρος και ο φλοιός του, σκληρός σαν πέτρα. Ένα άλλο περίεργο χαρακτηριστικό του ήταν ότι στην κορυφή του αναπτύσσονταν μερικά κούφια κλαδιά. Επομένως, ο αέρας, που περνούσε ανάμεσά τους, ακουγόταν σαν το μελωδικό σφύριγμα φλογέρας.
Για όλες αυτές τις ασυνήθιστες ιδιότητές του, οι ιθαγενείς της Μαδαγασκάρης το είχαν θεοποιήσει και του πρόσφεραν κάθε τόσο εξιλαστήριες θυσίες. Συγκεντρώνονταν τριγύρω του κι αφού χόρευαν έναν κατανυκτικό χορό, που οριζόταν από τις επιταγές της πίστης τους, έπειτα διάλεγαν με κλήρο το θύμα, που θα προσφερόταν να φαγωθεί από το ιερό τους δέντρο. Έτσι, έσπρωχναν τον άτυχο ιθαγενή με τα ακόντιά τους προς τον θεοποιημένο δήμιό του.
Το θύμα, μόλις πλησίαζε το ιερό δέντρο κι ανέβαινε με τη βία και τον εξαναγκασμό επάνω στα κλαδιά του, έπρεπε πρώτα να πιει από τους μεθυστικούς χυμούς του, ώστε να μπορέσει να ξεχάσει τους αφόρητους πόνους του. Μα, τις περισσότερες φορές, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ξεπερνούσε την ανάγκη για θυσία στους θεούς της φυλής κι έτσι, το θύμα πάλευε με λύσσα να κατέβει κάτω και να σώσει τη ζωή του. Ήταν, όμως, πολύ αργά…
Το φοβερό δέντρο, με τις σαρκοβόρες διαθέσεις, άρχιζε να κουνάει τα κλαδιά του σαν παλλόμενα φίδια. Οι βλαστοί του περιέσφιγγαν το θύμα με ορμή. Ύστερα, τα πλατιά του φύλλα έσμιγαν μεταξύ τους και σκέπαζαν ολότελα το άμοιρο κορμί, του οποίου απορροφούσαν σιγά και βασανιστικά το αίμα και τις σάρκες.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 07/07/1927…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου