Γουργούθακας, o υπόγειος γίγαντας. To βαθύτερo σπηλαιοβάραθρo στην Ελλάδα

Εσύ θα τόλμαγες να κάνεις κατασκήνωση στα 750 μέτρα κάτω από τη γη, μέσα στα σπλάχνα του βαθύτερου σπηλαιοβάραθρου της Ελλάδας; 

Τα πέντε βαθύτερα σπηλαιοβάραθρα στην Ελλάδα:

• Γοργούθακας (Λευκά Όρη) -1208μ.
• Λιοντάρι (Λευκά Όρη) -1110 μ.
• Ταφκούρα (Ψηλορείτης)  -860 μ.
• Πραλίνα (Ψηλορείτης) -620 μ.
• Τρύπα του Όρνιου (Αστράκα, Ηπειρός) -586 μ.

Μια τρύπα τόση δα, ίσα που χωράς να μπεις. Κι όμως εδώ στην ανατολική πλευρά των Λευκών Ορέων πάνω από το Μελιδόνι στην περιοχή Ατζίνες στα 1500μ. είναι η είσοδος του μεγαλύτερου κάθετου υπόγειου λαβυρίνθου που υπάρχει στην Ελλάδα.


 Όλα είναι έτοιμα για την «κατάδυση» στον πυθμένα του Γουργούθακα και τα πρώτα κάθετα μέτρα έφυγαν «νεράκι» μέσα από τον καταβατήρα μας. Έχουμε φτάσει κιόλας στα -320μ. Είναι ώρα για μια ανάσα και χάζεμα του υπόγειου τοπίου, που κοσμείται με τεράστιους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Αίθουσες τεράστιες και χαοτικές με τη δέσμη του φακού να μην σταματά πουθενά, σε ένα υπόγειο θηρίο γεμάτο ερωτηματικά και παράλληλες στοές που θέλουν πολλή δουλειά για να εξερευνηθούν.
Ο Γουργούθακας είχε ανακαλυφθεί το 1990 από τη Σπηλαιολογική Αποστολή της ομάδας Catamaran πού εδρεύει στο Μontbeliard της Γαλλίας. Η Ομάδα αυτή, το 1996 προσέγγισε το βάθος των -452 μ. Το 1997 των –985 μ. Τον Αύγουστο του 1998 τελικά κατάφεραν να φθάσουν στο πυθμένα του σε βάθος –1208 μ., όπου βρίσκεται ένα όμορφο "σιφόνι" κάνοντας την συνέχιση του σπηλαίου αδύνατη χωρίς καταδυτική συσκευή. Όμως δεν είναι μόνο ο Γουργούθακας, γιατί στην ίδια περιοχή και μάλιστα πολύ κοντά υπάρχει και το Λιοντάρι. Ανακαλύφθηκε πριν από 15 χρόνια από τους ίδιους Γάλους που ανακάλυψαν και το Γουργούθακα και παρουσιάζει έντονο σπηλαιολογικό και εξερευνητικό ενδιαφέρον. Έτσι, μερικά χρόνια αργότερα, το 2008 η 23μελής ομάδα κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες και να φτάσει σε βάθος -1.110 μ. (και μήκος 2.850 μ.) διπλασιάζοντας φέτος το μήκος και το βάθος του σπηλαίου. Το γεγονός αυτό κατατάσσει το σπήλαιο ως το δεύτερο βαθύτερο στη χώρα και εξηκοστό σε παγκόσμια κατάταξη. Αξίζει να σημειωθεί ότι αν και υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες σπήλαια παγκοσμίως, μόλις 84 από αυτά (συμπεριλαμβανομένου και του «Λιονταριού») ξεπερνούν σε βάθος τα -1.000 μ.

Αίθουσες τεράστιες και χαοτικές με τη δέσμη του φακού να μην σταματά πουθενά, σε ένα υπόγειο θηρίο γεμάτο ερωτηματικά και παράλληλες στοές που θέλουν πολλή δουλειά για να εξερευνηθούν.

Το σίγουρο είναι ότι οι βορειοανατολικές παρυφές των Λευκών Ορέων στο νομό Χανίων είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες (σπηλαιολογικά) περιοχές στον κόσμο και το γεγονός αυτό πρόκειται να προσελκύσει περισσότερες σπηλαιολογικές αποστολές στο μέλλον. Είναι πολύ πιθανό η συστηματοποίηση των ερευνών στην περιοχή να οδηγήσει σε ακόμη σημαντικότερες ανακαλύψεις στα επόμενα χρόνια.
Το διάλειμμα τελειώνει, η Βίκα, σχοινο-σύντροφός μου στην αποστολή αυτή, έχει μπει ξανά στα σχοινιά και αρχίζει ξανά να χάνεται στην άβυσσο του σκότους, που ελαφρά φωτίζει η μικρή φλόγα ασετυλίνης που καίει πάνω στα κράνη μας. Η λέξεις “σχοινί ελεύθερο” ακούγονται με βαρύ αντίλαλο και φτάνει η σειρά μου να μπω ακόμα βαθύτερα στα σπλάχνα του πέτρινου τέρατος. Η θερμοκρασία σταθερή τους 4 βαθμούς, μα η υγρασία ξεπερνά το 97% και σε κάθε αναμονή τυλίγομαι με την αλουμινοκουβέρτα μην ξεπαγιάσω. Δεν μπορείς να βάλεις πολλά ρούχα γιατί πρέπει να είσαι σχετικά ευκίνητος, ούτε και λίγα γιατί κρυώνεις. Όταν κινείσαι ιδρώνεις, όταν σταματάς παγώνεις και γενικά οι συνθήκες σε ένα τόσο βαθύ σπήλαιο είναι πολύ δύσκολες και πολλές φορές δεν είναι διασκέδαση, αλλά ποινή. Κρύο, υγρασία, λάσπη, πείνα, δίψα και υπερβολική κούραση.  Μερικές φορές αναρωτιέσαι γιατί το κάνεις. Δεν μπορώ να δώσω την απάντηση. Άλλωστε δεν χρειάζεται να τα εξηγούμε όλα, θα αποκλείαμε την μάθηση και θα δολοφονούσαμε την έκπληξη.    
Έξι ώρες μετά φτάνουμε στα -750 που υπάρχει μια πρόχειρη κατασκήνωση με μερικές σκηνές σε ένα επίπεδο σημείο του σπήλαιου. Εύκαιρα για μια καλή ξεκούραση μέσα τους υγρούς μεν αλλά σχετικά ζεστούς υπνόσακους. Με τα μάτια κλειστά η ανοιχτά το σκοτάδι είναι το ίδιο και το μόνο που ακούς είναι τα νερά που πέφτουν και “γουργουθιάζουν” από τους υπόγειους πανύψηλους καταρράκτες. Η αίσθηση του χρόνου έχει χαθεί ώρες τώρα και ο νους δεν μπορεί να τρέξει έξω από την μικροσκοπική τρύπα που περάσαμε ώρες νωρίτερα. Κάτι σαν γλυκεία νάρκωση, από ουσίες όπως το απόλυτο σκότος, τα τεράστια πετρώματα και τους ήχους των νερών που αιώνες τώρα τρίβονται βίαια με τους ασβεστόλιθους. Ο ύπνος ίσα που μας άγγιξε και ξανά πάνω, ώστε να πάμε λίγο ακόμα κάτω, για να φτάσουμε μέχρι το υπόγειο ποτάμι με τον καταρράκτη, πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Τα στενά του μαιάνδρου μας δυσκολεύουν λίγο, όμως η εικόνα και ό ήχος των νερών που πέφτουν από ψηλά, μας δίνουν την απαραίτητη ενέργεια ώστε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Σχεδόν 850 κάθετα μέτρα μας χωρίζουν από την έξοδο και με την τεχνική του μονού σχοινιού η ανάβαση ξεκινάει. Κάπου στις 5 τα ξημερώματα και μετά από 20 ώρες κάτω από τη γη, είμαστε εξαντλημένοι αλλά και ευτυχισμένοι που αέρας ξανά μας φυσά τα λασπωμένα πρόσωπα.
ΠΗΓΗ : http://cretazine.com