Από τις Αιγυπτιακές Σφίγγες και τους Κενταύρους της Ελληνικής μυθολογίας, μέχρι τον Οάννες τον Θεό των Μεσοποτάμιων με το ψαρίσιο σώμα του και τις γοργόνες ή σειρήνες των αρχαίων μύθων και θρύλων, οι περιγραφές δεν σταματούν να υπονοούν ότι τα τέρατα αυτά ήταν συνδυασμός πολλών ζώων σε ένα ή ανθρώπου και ζώου μαζί. Υδρόβια, ιπτάμενα ή χερσαία «μυθικά» πλάσματα πάντα τρομοκρατούσαν ή βοηθούσαν τους ανθρώπους ανάλογα με την περίσταση.
Πασίγνωστα τέρατα τις αρχαιότητας ήταν οι Κένταυροι, διασταύρωση ανθρώπου και αλόγου. Ο πατέρας των Κενταύρων και πρώτος Κένταυρος της μυθολογίας θεωρείται ο Ιξίονας. Μεταμορφώθηκε από τον Δία γιατί τόλμησε να κοιτάξει ερωτικά την «βασίλισσα του ουρανού» (Ήρα). Ο Δίας τον καλεί σε τραπέζι στον Όλυμπο, στην κατοικία των Θεών και τον ξεγελά
σχηματίζοντας ένα νέφος με τη μορφή της Ήρας. Μόλις ο Ιξίονας ενώθηκε με το
νέφος, μεταμορφώθηκε από τη μέση και κάτω σε άλογο. Έτσι γεννήθηκε ο πρώτος Κένταυρος. Την μεταφορά του τέρατος πίσω στην Γη, την αναλαμβάνει ο Ερμής. Το αρχαίο κείμενο μας πληροφορεί πως: «ο Ερμής έδεσε το Ιξίονα σε ένα πτερωτό τροχό, ο οποίος τον έφερε δια του αιθέρος».
Ο πιο γνωστός Κένταυρος είναι ο Χείρωνας που ζούσε κάπου στο Πήλιο (οι φήμες λένε για την τοποθεσία όπου βρίσκεται σήμερα το χωριό Μηλιές) και ήταν μια διασταύρωση αλόγου και ανθρώπου, όπως άλλωστε ο κάθε Κένταυρος, αλλά είχε μια ιδιαιτερότητα. Εκτός από εξαιρετικός κυνηγός ήταν και καταπληκτικός ιατρός. Την ικανότητα αυτή την είχε από τον Κρόνο που ήταν πατέρας του. Μητέρα του Χείρωνα ήταν η Νύμφη Φιλλύρα. Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο πανέξυπνος Κένταυρος ήταν δάσκαλος του Ασκληπιού, του περίφημου γιατρού – θαυματουργού της αρχαιότητας. Ως γνωστόν ο Ασκληπιός, γιος του Απόλλωνα, μπορούσε να ανασταίνει τους νεκρούς, και να επιβραδύνει τα γηρατειά (χάρη σε αυτήν του την ιδιότητα πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία). Ο Απολλόδωρος μας λέει σχετικά: «…και γενόμενος χειρουργικός και την τέχνην ασκήσας επί πολύ, ου μόνον εκώλυε τίνας αποθνήσκειν αλλά ανήγειρε και τους αποθανόντας». Η θαυματουργή του αυτή όμως ικανότητα του έδωσε ένα γρήγορο τέλος αφού ο Δίας επειδή ήθελε να είναι ο μόνος Θεός που να έχει το προσόν να ανασταίνει νεκρούς, θύμωσε και τον μετέτρεψε σε σχηματισμό άστρων (Οφιούχος).
Ένας από τους Θεούς που μπορούσε να είχε το τίτλο του βιολόγου είναι ο Ερμής. Γεννημένος στην Αρκαδία με πατέρα τον Δία και μητέρα την Μαία (η οποία ήταν:«θυγατήρ του Άτλαντος και πρεσβυτέρα των Πλειάδων»), ξεχωρίζει ανάμεσα στους Θεούς χάρη στην ικανότητά του να πετά γρήγορα από το ένα μέρος στο άλλο με πολύ ευκολία. Επίσης θεωρείται και εφευρέτης της Ελληνικής λύρας. Το κηρύκειο του Ερμή αποτελείται από δύο φίδια που το ένα κοιτά το άλλο, έχοντας τις ουρές τους ενωμένες. Στην ένθετη φωτογραφία βλέπουμε την διπλή έλικα του DNA, τον μυστικό κωδικό από τον οποίο αποτελείται η κάθε μορφή ζωής. Βλέπουμε ότι τα δύο σχέδια είναι πανομοιότυπα. Οι αρχαίοι Έλληνες κρυπτογράφησαν την ιδιότητα του Ερμή μέσα στο σύμβολό του.
Μέσα από αυτόν τον συμβολισμό βλέπουμε ότι και ο Ασκληπιός είχε γνώσεις γενετικής Βιολογίας από τρία χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι ότι διδάχτηκε ιατρική από τον Κένταυρο που ήταν ένα γενετικό πείραμα των «Θεών». Επίσης ήξερε να ξαναφέρνει σε ζώσα κατάσταση τους νεκρούς και να τους επιβραδύνει τα γηρατειά (μήπως με μία τεχνική αναζωογόνησης των κυττάρων ή του DNA;) και το κυριότερο, ο Δίας τον μετέτρεψε στον αστερισμό του Οφιούχου. Οφιούχος σημαίνει «αυτός που κρατεί, που έχει τον Όφη», δηλαδή αυτός που κρατά το φίδι (DNA). Σύμφωνα με τον παραπάνω συμβολισμό, αυτός που έχει γνώση του DNA, αυτός που «κατέχει» τα μυστικά του κλειδιού των συστατικών της ζωής.
Άλλες ιδιότητες του Κηρύκειου είναι «να αποκοιμίζει και να αφυπνίζει τους θνητούς, να σέρνει οπίσω τας ψυχάς των νεκρών» και όποιο αντικείμενο αγγίζει να μετατρέπεται σε χρυσό! (Γι’ αυτό το λόγο ο Ερμής κατέχει μια εξέχουσα θέση στα μυστήρια της Αλχημείας). Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε στην εμφάνιση του Έρμη είναι τα φτερά στα σαντάλια του. Οι αρχαίοι Έλληνες συμβόλιζαν την ικανότητα του «γρηγορόφτερου» Ερμή στα φτερωτά υποδήματά του. Σε μεταγενέστερες απεικονίσεις του Ερμή, τα φτερά τοποθετούνται στο Κηρύκειο, στο στήθος του, στους ώμους ή ακόμα και στο καπέλο που φοράει. Στην Ομήρου Οδύσσεια διαβάζουμε:
«Είπε και υπάκουσε ο γοργός του Δία αποκρισάρης. Κι έδεσε ευτύς στα πόδια του τα δύο όμορφα σαντάλια, χρυσά και αιώνια, που μαζί με την πνοή του ανέμου, παντού, σε ατελείωτες στεριές και πέλαγα τον πάνε. Έπειτα πήρε το ραβδί, που ανθρώπων – όσους θέλει – μαγεύει μάτια ή και ξυπνά πάλε άλλους κοιμισμένους. Μ’ αυτό στα χέρια ο δυνατός Αργοφονιάς πετούσε.»
Το ότι οι Θεοί ήταν ικανοί να ανασταίνουν τους νεκρούς και μάλιστα με θαυματουργό τρόπο (άρα με κάποια τεχνική ανώτερης βιολογίας) μπορούμε να το δούμε από δύο μύθους που βασικά είναι οι ίδιοι και απλώς έχουν μεταφερθεί από την Ελλάδα στην Αίγυπτο με συνέπεια να διηγούνται με άλλο τρόπο. Έτσι σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Τάνταλος κατασκεύασε ένα γεύμα από το διαμελισμένο σώμα του γιου του Πέλοπα και το σερβίρισε στο τραπέζι, στο οποίο είχε καλέσει τους Θεούς. Οι Θεοί κατάλαβαν γρήγορα το αηδιαστικό συστατικό του φαγητού και ανάστησαν τον Πέλοπα, βράζοντάς τον ξανά. Όμως δεν το αντιλήφθηκαν αρκετά γρήγορα γιατί ο ένας από τους ώμους του είχε φαγωθεί από την Θεά Δήμητρα, τον οποίον τον αντικατέστησαν με ένα φιλντισένιο (ένα δείγμα ρομποτικής;).
Έναν παρόμοιο μύθο έχουμε στην Αιγυπτιακή μυθολογία, όταν ο Σέτ επειδή ζήλευε πολύ τα αξιώματα και τα κατορθώματα του αδελφού του,(Όσιρη) αποφάσισε να τον σκοτώσει. Με κάποιο κόλπο ο Σετ έβαλε τον Όσιρη σε μία κασέλα και την έριξε στον Νείλο. Η κάσα με το πνιγμένο Όσιρη παρασύρθηκε στην θάλασσα. Η αδελφή και γυναίκα του, η Ίσιδα, έψαξε βρήκε το πνιγμένο σώμα του και το έφερε πίσω στην Αίγυπτο. Έκρυψε το σώμα αλλά ο Σετ καθώς κυνηγούσε το βρήκε τυχαία. Γνωρίζοντας τις «μαγικές» ιδιότητες της Ίσιδας έκλεψε το σώμα και το διαμέλισε σε δεκαέξι μέρη που τα έκυψε σε όλη την Αίγυπτο. Η Ίσιδα έψαξε και βρήκε όλα τα μέρη. Μπόρεσε να ανασυγκροτήσει το σώμα του αλλά δεν πέτυχε να το ξαναζωντανέψει εντελώς. Οι εν μέρει επιτυχείς προσπάθειές της ανταμείφτηκαν στο ότι μπόρεσε να συλλάβει το παιδί του, τον Ώρο. Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Ώρος παρουσιάζεται στις τοιχογραφίες και στα αγάλματα με κεφάλι γερακιού.
Κάτι ανάλογο του Κενταύρου ήταν και οι σάτυροι της Ελληνικής μυθολογίας οι οποίοι ήταν ένα «μίγμα» κατσικιού και άντρα. Έχοντας οπλές αντί για πόδια, μυτερά αυτιά και δύο κέρατα στο μέτωπο, η μόνη απασχόλησή τους ήταν να περνούν τον καιρό τους παίζοντας αυλό (που πολλές φορές η μουσική του ήταν μαγική), με ύπνο και ερωτοτροπίες με τις νύμφες. Ο πιο γνωστός απ’ όλους είναι ο Πάνας (Θεός της φύσης και του γλεντιού, αφού απεικονίζεται συχνά δίπλα στον Διόνυσο) με καταγωγή από την Αρκαδία της Πελοποννήσου και πατέρα τον Ερμή. Το αντίστοιχο θηλυκό των σάτυρων ήταν οι Λάμιες ή ‘Αρπυες οι οποίες έμοιαζαν πιο πολύ με τετράποδο όν που είχε λέπια ή κάτι παρόμοιο. Το δε κεφάλι και στήθος ήταν γυναίκας και σύμφωνα πάντα με την μυθολογία οι λάμιες άρπαζαν άντρες και παιδιά και ποτέ γυναίκες. Ο Μύθος λέει ότι η λάμια είχε χάσει από ατύχημα όλα τις τα παιδιά και γι’ αυτό από θυμό και εκδίκηση έτρωγε μόνο παιδιά και άντρες. Κάτι ανάλογο ήταν και οι Σειρήνες που είχαν κεφάλι γυναίκας και σώμα πουλιού με φτερά. Στις παραστάσεις τις βλέπουμε με στήθος γυναίκας και να κρατούν μουσικό όργανο (συνήθως λύρα).
Επιστρέφοντας στην Αιγυπτιακή μυθολογία έχουμε την περίφημη Σφίγγα. Το περίφημο μνημείο που στέκει ακόμα σιωπηλό, κοντά στο συγκρότημα των πυραμίδων της Γκίζας περιμένοντας κάποιον να αποκαλύψει τα μυστικά του. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους χτίστηκε κατά την εποχή του Χάφρα (2800 π. Χ. περίπου) από ένα μονόλιθο που έμεινε ως πλεόνασμα από τους κατασκευαστές της Μεγάλης Πυραμίδας. Ένα μισοξαπλωμένο λιοντάρι με ανθρώπινο κεφάλι ύψους 21 μέτρων και πλάτους πάνω από 61 μέτρα, του οποίου το βάρος υπολογίζεται σε εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες τόνους. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αναφέρονταν σε αυτήν ως «ούχ» που σημαίνει «πελεκητό πράγμα» και μεταγενέστερες γενιές αναφέρονταν σε αυτήν ως «εικόνα του ανατέλλοντος θεού ήλιου». Η λέξη «Σφίγξ» χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες γιατί έμοιαζε με το δικό τους μυθολογικό τέρας. Οι άραβες, ο λαός που μας έχει δώσει πολλές πληροφορίες για την Αίγυπτο, ονόμαζαν την Σφίγγα ως «Πατέρα του τρόμου».
Όσον αφορά την Ελληνική Σφίγγα τώρα, ήταν και αυτή ένα τέρας με γυναικείο κεφάλι, σώμα λιονταριού και φτερά. Σύμφωνα με τον μύθο στέκονταν έξω από την Θήβα, καθισμένη σε ένα ψηλό βράχο και σκότωνε τους περαστικούς που δεν μπορούσαν να λύσουν τους γρίφους της. Μόνο ένας κατόρθωσε να λύσει το γρίφο της και αυτός ήταν ο Οιδίποδας. Η Σφίγγα του έβαλε το πασίγνωστο αίνιγμα στο οποίο έπρεπε να βρει ποιο όν περπατά το πρωί στα τέσσερα πόδια, το μεσημέρι στα δύο και το βράδυ με τα τρία. Ο έξυπνος Οιδίποδας απάντησε ο άνθρωπος, αφού όταν είναι μωρό (το πρωί) μπουσουλάει στα τέσσερα, όταν μεγαλώνει (το μεσημέρι) περπατά στα δύο, και στα γηρατειά (το βράδυ) χρησιμοποιεί μπαστούνι για να στηρίζεται (τρία πόδια). Αφού έλυσε το γρίφο έβγαλε το σπαθί του και την σκότωσε. Μία άλλη παραλλαγή του μύθου, πιο ενδιαφέρουσα μας λέει ότι αφού λύθηκε ο γρίφος η Σφίγγα έπεσε από το βράχο που κάθονταν, στον γκρεμό και αυτοκτόνησε.
Φαίνεται ότι και η Ελληνική αλλά και οι Αιγυπτιακή Σφίγγα χρησίμευαν για να προστατεύουν «κάτι». Μια Αιγυπτιακή επιγραφή που χρονολογείται από την εποχή του Χάφρα, απεικονίζει την Σφίγγα να λέει: «… Προστατεύω το παρεκκλήσιο του τάφου σου. Φρουρώ τον επιτάφιο θάλαμό σου. Αποκρούω τον απρόσκλητο ξένο. Ρίχνω τους εχθρούς στο χώμα και τα όπλα τους μαζί με αυτούς. Διώχνω τον μοχθηρό από το παρεκκλήσιο του τάφου σου. Καταστρέφω τους αντιπάλους σου στον τόπο που καραδοκούν και τον φράζω για να μην έρθουν άλλο πια…».
Μήπως οι Σφίγγες υπήρχαν σε ιερούς – «Θεϊκούς» τόπους; Μήπως προστάτευαν κάτι που οι κοινοί θνητοί δεν έπρεπε να δουν, και όταν αποτύχαιναν τον σκοπό τους, ξέροντας την τιμωρία των Θεών αυτοκαταστρέφονταν; (Ελληνική Σφίγγα). Πειράματα Γενετικής για φύλαξη ορισμένων τόπων έχουμε στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Κέρβερος το σκυλί – φύλακας του Κάτω Κόσμου, γιος Τυφωέως και της Εχίδνης, υποδέχονταν τους νεκρούς φιλικά, κουνώντας μάλιστα και την ουρά του, αλλά δεν άφηνε κανέναν νεκρό να περάσει και να γυρίσει πίσω στον τόπο των ζωντανών. Με τα τρία ή πενήντα κεφάλια του (Θεογονία Ησίοδου) και τα πάντα κοφτερά θανατηφόρα δόντια του καθώς και με την ουρά δράκου που είχε, τρομοκρατούσε όποιον ζωντανό ήθελε να «εισβάλλει» στην χώρα των νεκρών. Ο μόνος που κατόρθωσε να τιθασεύσει αυτό το πλάσμα ήταν ο Ηρακλής, ημίθεος γιος του Δία. Επίσης ο Κέρβερος αναφέρεται και ως : «φύλακας των πυλών του Ουρανού».
Άλλος ένα φύλακας ήταν και ο περίφημος Μινώταυρος, που ο Βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας είχε καταδικάσει να ζει στον περίφημο λαβύρινθο μέχρι τον θάνατό του από τον Θησέα. Γέννημα ενός άσπρου ταύρου («ουράνιου, όπως θα λέγαμε στην Αιγυπτιακή μυθολογία) και της άπιστης γυναίκας του βασιλιά, το ανθρωπόμορφο τέρας είχε το κεφάλι ταύρου και το σώμα ανθρώπου. Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι ότι σε μερικά αγγεία, παραστάσεις κλπ. στο κέντρο του Μινωικού λαβύρινθου αντί για τον Μινώταυρο απεικονίζεται ο Κένταυρος, κάτι που μας κάνει να υποψιαστούμε ότι αυτά τα δύο τέρατα συνδυάζονται ή έχουν κάποια σχέση. Το αντίστοιχο τέρας στην Αίγυπτο φαίνεται να είναι ο Ανούβις με κεφάλι τσακαλιού. Λέγονταν ότι επέβλεπε την μουμιοποίηση και φύλαγε τους τάφους των νεκρών. Επίσης συνόδευε τους νεκρούς στον Κάτω Κόσμο και ζυγίζοντας την καρδιά τους με «το φτερό της αλήθειας» έκρινε τους πεθαμένους για να αποφασίσει ποιος «θα κέρδιζε την δόξα της μέλλουσας ζωής». Τέλος μια παράξενη ιστορία έχουμε από τον περίφημο εξερευνητή Μάρκο Πόλο όσον αφορά τα κυνοκέφαλα τέρατα. Γράφει λοιπόν στο ημερολόγιό του: «Στα νησιά Ανταμάν, έξω από την Μπούρμα υπάρχει μια σκληρή φυλή κυνοκέφαλων ανθρώπων που τρώει οτιδήποτε συλλάβει».
Πάντως όλες μυθολογίες μαρτυρούν ότι τα πιο αποκρουστικά τέρατα ήταν τα τέρατα της θάλασσας, τα οποία πάντα τρόμαζαν όλους τους αρχαίους πολιτισμούς που σε όλα τα μέρη της Γης φρόντιζαν να τα αποφεύγουν. Οι πιο γνωστές θαλάσσιες φυσιογνωμίες που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας με την μορφή «παραμυθιών» είναι οι γοργόνες. Πολλές φορές μάλιστα έχουν αποτελέσει θέμα για κινηματογραφικές ταινίες. Ποιος δεν έχει δει την ταινία ‘’splash!’’ που στα ελληνικά μετονομάστηκε «Η γοργόνα», με τον Τόμ Χάνκς και την Ντάρυλ Χάνα. Ο πιο πρόσφατος μύθος μας έρχεται από την Γερμανία ως παραμύθι και λέγεται «Η Λορελάϊ». Ας δούμε τον μύθο αυτό όπως μας τον παρουσιάζει ο Μπερνάν Κλαβέλ στο βιβλίο του «Μύθοι και Θρύλοι απ’ όλες τις χώρες»: «…Η Λορελάϊ ήταν κάτι σαν σειρήνα, πανέμορφη, που τραγουδούσε ανεβασμένη στο βράχο της, για να μαγεύει τους θαλασσινούς και να τραβάει τα σκάφη τους πάνω στα βράχια. Όσο για όμορφη, ήταν πολύ. Τόσο που όμοιά της δεν υπήρχε. Κι η φωνή της ήταν υπέροχη. Όμως η Λορελάϊ δεν ήταν κακιά. Αντίθετα. Ήταν μάλλον καλή και τραγουδούσε για να κάνει τους ναυτικούς να ξεχάσουν το σκληρό επάγγελμα και τους κινδύνους του ποταμού, που πολλές φορές θυμώνει και τους πολεμάει. Λένε μάλιστα πως έδειχνε με το δάχτυλό της, στους ψαράδες, που βρίσκονταν τα ψάρια. Όμως γι’ αυτό δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Θα έλεγα πως είναι η φαντασία, γιατί οι γοργόνες ανήκουν στην οικογένεια των ψαριών και δεν τους αρέσει καθόλου να σπαρταράνε μέσα στα δίχτυα. Την ήξεραν όλοι οι βαρκάρηδες γιατί την έβλεπαν, κάθε ηλιοβασίλεμα, να χτενίζει τα ξανθά της μαλλιά που έφθαναν ως την μέση της. Όμως φυσικά, η παρουσία μιας τόσο όμορφης γοργόνας δεν μπορούσε να μείνει μυστικό των θαλασσινών. Στα καράβια, υπήρχαν πολλές φορές και επιβάτες και όσοι έβλεπαν μια φορά τη Λορελάϊ, δεν έπαυαν να μιλάνε γι’ αυτήν. Κάποια φορά, ο γιος ενός πανίσχυρου και πλούσιου κόμη, του Άλμπρεχτ, αποφάσισε να κλέψει τη Λορελάϊ και νάτον που φθάνει πάνω στο κατάμαυρο άλογό του και ζητάει από ένα γέρο βαρκάρη να τον οδηγήσει στη βάση του βράχου. Είναι σούρουπο, το φως είναι χρυσαφί και τα κύματα σταχτιά, η αγαπημένη ώρα της γοργόνας. Βρίσκεται πάνω στο βράχο της και αρχίζει να τραγουδάει. Ο νεαρός μένει με κομμένη την ανάσα και έπειτα αρχίζει να φωνάζει στο βαρκάρη: Πλεύρισε! Πλεύρισε στο βράχο! Ο γέρος αφήνει τα κουπιά και λέει ήρεμα: Αδύνατο… Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να πλευρίσει εδώ. Τα κύματα είναι άγρια και θα αναποδογυρίσουν την βάρκα μου σαν τηγανίτα. Ο νεαρός θυμώνει απειλεί, μα καθώς ο γέρος δεν τον ακούσει ζητάει: Πλησίασε όσο μπορείς. Θα καταφέρω να πηδήξω ως το βράχο. Έτσι και έγινε ο νέος πηδάει αλλά βρίσκεται στο ποτάμι και η βαριά του πανοπλία τον παρασέρνει γρήγορα στο βυθό προτού ο γέρος βαρκάρης προλάβει να βοηθήσει. Μαθαίνοντας το θάνατο του μοναχογιού του, ο κόμης Άλμπρεχτ θυμώνει πολύ. Τα βάζει με τους βαρκάρηδες και θέλει να εκτελέσει εκείνον που οδήγησε τον γιο του στο βράχο. Κανένας όμως δεν μιλάει και ο κόμης στρέφει τότε το θυμό του ενάντια στην Λορελάϊ. Λέει πως είναι μάγισσα και προστάζει τον αξιωματικό της φρουράς του να την κάψει ζωντανή. Παίρνει μια ντουζίνα άντρες, κατορθώνει και σκαρφαλώνει στο βράχο όπου έχει κρυφτή η κοπέλα και προσπαθεί να την πιάσει για να την τραβήξει κοντά του. Εκείνη τρομαγμένη αρχίζει να φωνάζει: Ποταμέ, βοήθεια! Ω! ποταμέ! Σώσε με απ’ το θυμό των ανθρώπων! Δεν έκανα κακό, σώσε με απ’ την αδικία! Και τότε, σαν κάποιος να τον κρατούσε και τον ξαφνικά τον άφησε, ο ποταμός αρχίζει και φουσκώνει. Οι στρατιώτες και ο αξιωματικός παρασύρονται. Κανένας δεν θα μάθει ποτέ τι απογίνανε, μα το σίγουρο είναι πως και η Λορελάϊ χάθηκε και αυτή κάτω απ’ τα νερά. Ποτέ δεν θα την ξαναδούμε στο βράχο της. Και όμως, μερικά βράδια, όταν ο ήλιος ρίχνει το χρυσάφι του στην πέτρα και το ποτάμι μοιάζει με τα ξανθά μαλλιά της Λορελάϊ, ακούγεται η φωνή της. Μια φωνή δροσερή και καθάρια σαν τις πηγές που γεννιούνται στη βάση των πάγων, μια φωνή που υψώνεται από το Ρήνο με το πρώτο φύσημα του νυχτερινού αέρα…».
Αν και λίγο μεγάλος ο παραπάνω μύθος, μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για την ζωή των γοργόνων έτσι όπως την είδαν οι άνθρωποι της σημερινής εποχής. Και λέμε την είδαν γιατί στο μύθο δεν υπάρχει τίποτα το φανταστικό. Αντιθέτως υπάρχουν στοιχεία πραγματικά. Αναφέρεται ο Ρήνος, η Γερμανία και το όνομα του κόμη.
Στην Ελληνική μυθολογία τον αντίστοιχο μύθο για τις γοργόνες τον έχουμε από την περίφημη Γοργώ (ή Μέδουσα). Το τερατώδες αυτό δημιούργημα των Θεών, περιγράφεται να έχει μαλλιά από φίδια, μεγάλους κυνόδοντες (κάτι σαν τους σημερινούς δράκουλες ή βρικόλακες, δηλαδή) και: «χαλκάς χείρας, χρυσάς πτέρυγας, με τας οποίας ίπτανται δια μέσου του αιθέρος». Έχουν επίσης ένα καταπληκτικό χαρακτηριστικό. Όσοι κοιτούσαν κατάματα τις γοργόνες, μετατρέπονταν σε πέτρα. Ο μοναδικός που μπόρεσε να νικήσει την Γοργώ, ήταν ο Περσέας, ο ημίθεος γιος του Δία και της Δανάης, που με την βοήθεια των Θεών κατέστρεψε αυτό το αποκρουστικό τέρας. Σύμφωνα με τον μύθο λοιπόν ο Περσέας εφοδιασμένος με πτερωτά πέδιλα (δεν μας θυμίζει τον Ερμή;), «κάλυμμα κεφαλής (κυνέην), το οποίον τας καθιστάς αόρατους» και «μία χάλκινην άρπην, την οποίαν του έδωσεν ο Ερμής, ίπταται δια μέσου του Ωκεανού και φθάνει εις τας Γοργόνας». Χωρίς να σχολιάσουμε, συνεχίζουμε το μύθο: κλείνοντας τα μάτια για να μην γίνει πέτρα, αφήνει το χέρι του να το καθοδηγήσει η Θεά Αθηνά και σκοτώνει το τέρας με το σπαθί του. Από το ακέφαλο σώμα του τέρατος βγαίνει ο Πήγασος, το περίφημο φτερωτό άλογο της Ελληνικής μυθολογίας. Τότε οι δύο αδερφές της Μέδουσας Σθεινώ και Ευρυάλη τον κυνηγούν αλλά τότε γίνεται κάτι το εκπληκτικό. Ο Περσέας δεν αφήνει τα δώρα των Θεών να πάνε χαμένα. Δοκιμάζει την «κυνέην» και αυτόματα γίνεται αόρατος. Ανεβαίνει πάνω στο καινούργιο του άλογο (τον Πήγασο) και φεύγει πετώντας. Το αρχαίο κείμενο μας πληροφορεί: «δεν δύναται να τον φτάσουν χάρις εις την κυνέην ήτις τον περικαλύπτει δια πυκνού σκότους». Όσον αφορά την πτήση: «ίπταται δια μέσου του διαστήματος του ουρανού και φθάνει εις την χώραν την πλησιεστέραν προς τον Θεόν Ήλιον (Αιθιοπία)». Ένα ενδιαφέρων στοιχείο είναι ότι το κεφάλι της Γοργώς έστω και κομμένο διατηρούσε την ιδιότητα να πετρώνει ότι κοιτάξει. Έτσι ο Περσέας έδωσε το κεφάλι σαν δώρο στην Θεά Αθηνά που το έβαλε επάνω στην ασπίδα της, συμπληρώνοντας έτσι το «μαγικό» οπλοστάσιό της.
Ανάλογα υδρόβια τέρατα είναι η Σκύλλα (η σχίζουσα) και η Χάρυβδη (η καταβροχθίζουσα) που βρίσκονταν στο στενό Ιταλίας και Σικελίας και έτρωγαν όποιον περαστικό καράβι περνούσε από εκεί. Εδικά για την Σκύλλα υπάρχει ο μύθος που μιλά για τον έρωτά της με τον Γλαύκο προτού φυσικά μεταμορφωθεί σε τέρας. Η Σκύλλα ήταν μια από τις πιο όμορφες νύμφες του Ολύμπου και ο Γλαύκος πρώην ψαράς που οι Θεοί τον μεταμόρφωσαν σε ψάρι αφού του έριξαν ένα περίεργο φυτό στα δίχτυα του το οποίο και έφαγε. «Τότε το σώμα του γέμισε λέπια, τα πόδια του ενώθηκαν σε ουρά ψαριού, τα χέρια του έγιναν πτερύγια και τα μαλλιά του πήραν το ίδιο χρώμα με τα φύκια». Μία μέρα ο Γλαύκος συνάντησε τη Σκύλλα που έκανε το μπάνιο της σε ένα λιμανάκι. Τότε την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Αυτός όμως ήταν τόσο άσχημος που η όμορφη νύμφη τρόμαξε και άρχισε να τον αποφεύγει. Μην ξέροντας τι να κάνει ζήτησε την βοήθεια της μάγισσα Κίρκης «που ήξερε πολλά μυστικά και την φοβόντουσαν ακόμα και οι Θεοί». Η Κίρκη κατά περίεργο τρόπο μόλις είδε τον Γλαύκο τον αγάπησε και του πρότεινε να μείνει μαζί της και να τον κάνει πιο ισχυρό απ’ όλους τους Θεούς. Ο Γλαύκος επέμενε ότι δεν ήθελε αυτήν αλλά αντίθετα ήθελε να τον βοηθήσει να αποκτήσει την αγάπη της πανέμορφης Σκύλλας. Εκείνη τότε του έφτιαξε ένα μαγικό υγρό και του είπε να το ρίξει στο μέρος που θα έκανε μπάνιο η αγαπημένη του. Έτσι και έγινε ο Γλαύκος πήγε στο λιμανάκι, έριξε το υγρό και περίμενε. Με τις πρώτες ηλιαχτίδες εμφανίστηκε η Σκύλλα που βούτηξε στα νερά για το συνηθισμένο της μπάνιο. Μόλις μπήκε στη θάλασσα, συνέβη κάτι το τρομερό. Η θάλασσα άρχιζε να κοχλάζει λες και έβραζε, το χρώμα της έγινε γκρίζο ενώ τεράστιες φουσκάλες έσκαζαν στην επιφάνειά της. Μετά από μερικά λεπτά βγήκε από τον νερό η Σκύλλα. Μόνο που δεν ήταν όπως πριν. Είχε μεταμορφωθεί σε ένα φριχτό τέρας που ούρλιαζε. Προχωρούσε πάνω σε δώδεκα τριχωτά πόδια οπλισμένα με χοντρά, μυτερά νύχια και είχε τρεις λαιμούς και έξη κεφάλια με κατακόκκινα μάτια. Τα έξη ορθάνοιχτα στόματα άφηναν να φαίνεται μια τριπλή σειρά από δόντια, όμοια με του λύκου. Τότε ο Γλαύκος κατάλαβε πως η κακία Κίρκη τον εκδικήθηκε που αρνήθηκε τον έρωτά της, δημιουργώντας το απαίσιο αυτό τερατούργημα. Το τέρας ξαναμπήκε στο νερό και κολυμπούσε στην Σικελία. Για μα στιγμή ο Γλαύκος νόμισε πως το τέρας θα εκδικούνταν την Κίρκη αλλά όπως είπαμε κανένας, ούτε οι Θεοί, δεν είχαν μπορέσει να τιμωρήσουν την μάγισσα. Φθάνοντας στο στενό τα κύματα της Θάλασσας πέτρωσαν το τέρας και θρύλοι λένε πως ακόμη και σήμερα διακρίνεται σαν φοβερός βράχος που τρομάζει τους ναυτικούς.
Το αντίστοιχο τέρας της μυθολογίας των Βαβυλωνίων είναι ο Οάννες. Αυτός ο Θεός – τέρας είχε μια εξέχουσα θέση στο πάνθεο των Μεσοποτάμιων Θεών. Ο Βυρωσσός ένας Βαβυλώνιος ιερέας φρόντισε να μας διηγηθεί την ιστορία του πολιτισμού του από την αρχή της δημιουργίας της. Έτσι στο αρχαίο κείμενο διαβάζουμε οτι μια ομάδα από ξένα αμφίβια όντα ήταν εκείνη που έφερε τον πολιτισμό στην χώρα του. Αρχηγός της ομάδας αυτής ήταν ο Οάννες. Ήταν ένας συνδυασμός ψαριού και άντρα που ενώ την ημέρα ήταν έξω το βράδυ ξαναγύριζε στο νερό αφού ήταν αμφίβιος. Ας διαβάσουμε την περιγραφή του Βυρωσσού από το αρχαίο κείμενο: «Ολόκληρο το σώμα του ζώου ήταν σαν σώμα ψαριού. Και κάτω από το κεφάλι του ψαριού είχε άλλο ένα κεφάλι, καθώς και πόδια, σαν τα ανθρώπινα, μαζί με την ουρά του ψαριού. Η φωνή του, επίσης και η γλώσσα του, είχε φθόγγους σαν τους ανθρώπινους. Μια απεικόνισή του έχει διατηρηθεί ως σήμερα… Όταν έδυε ο ήλιος, το Όν αυτό είχε τη συνήθεια να ξαναβουτάει στη θάλασσα και να μένει στα βαθιά όλη νύχτα, γιατί ήταν αμφίβιο». Το καλό με την υπόθεση του Οάννες είναι οτι οι Βαβυλώνιοι δεν τον αποκαλούσαν με μεγαλοπρεπή επίθετα, όπως θα έπρεπε γιατί ήταν ο «Θεός» τους, αλλά τον αποκαλούσαν «σιχαμερό» και «αποκρουστικό». Εδώ ερχόμαστε στην απόδειξη. Αν ο μύθος ήταν βασισμένος στην φαντασία των ανθρώπων και μόνο, (οι αντίπαλοι της θεωρίας των αρχαίων αστροναυτών και γενικά ο κόσμος θεωρεί οτι οι μύθοι είναι φαντασιώσεις των αρχαίων λαών) τότε ο Θεός που χάρισε τον πολιτισμό, την τεχνολογία και την καλοσύνη του στα δημιουργήματά του, θα παρουσιάζονταν καλοκάγαθος, όμορφος, ενάρετος και γενικά η φύση του και όλα γύρω του θα ήταν τέλεια. Αντιθέτως βλέπουμε πως ο Οάννες παρουσιάζεται αποκρουστικός, τερατογεννημένος και η μόνη επαφή που έχει με τους ανθρώπους είναι να τους μαθαίνει καινούργια πράγματα και να τους διδάσκει τον πολιτισμό.
Οι αρχαίοι χρονικογράφοι πάντα διατηρούσαν τις αρχαίες παραδόσεις, μύθους και θρύλους που φυσικά για την εποχή τους αυτά ήταν ιστορικά γεγονότα, και μόνο στις μέρες μας θεωρούνται «μύθοι». Άλλοι δυο χρονικογράφοι – «μάρτυρες» είναι ο Μανέθων και ο Ευσέβιος. Ο Μανέθων αρχιερέας και γραφέας των ιερών ναών της Αιγύπτου και ο Ευσέβιος επίσκοπος της Καισάρειας και πρωτοχριστιανικός χρονογράφος (πέθανε το 339 μ. Χ) μας έχουν διασώσει στοιχεία για μερικά ακόμα τέρατα. Τα κείμενα του πρώτου διασώθηκαν από τον δεύτερο και έχοντας μια πλήρη γνώση των κειμένων και των δύο βλέπουμε οτι οι περιγραφές τους αλληλοσυμπληρώνονται. Ας δούμε λοιπόν τι λέει ο Ευσέβιος για την Αίγυπτο: «…Υπήρχαν δε εκεί ορισμένα άλλα τέρατα, από τα οποία μερικά ήταν αυτοδημιούργητα και εφοδιασμένα με σχήματα, που παράγουν ζωή (με την ικανότητα να παράγουν ζωή) και ότι έπλασαν ανθρώπους με δύο φτερά. Ακόμη και άλλους με τέσσερα φτερά και δύο πρόσωπα και ένα σώμα και δύο κεφαλές, γυναίκες και άνδρες, και με δύο φύσεις, αρσενικές και θηλυκές. Και ακόμη και άλλους ανθρώπους με μηρούς αιγών και κέρατα στο κεφάλι. Και ακόμη άλλους με πόδια ίππων. Και άλλους με σώμα ίππους στο πίσω μέρος, οι οποίοι είχαν τη μορφή των ιπποκενταύρων. Οτι είχαν πλάσει και ταύρους με ανθρώπινα κεφάλια, και σκύλους με τέσσερα σώματα, των οποίων οι ουρές εξέρχονταν σαν ουρές ψαριών στην πίσω πλευρά από τα οπίσθιά τους. Και ίππους με κεφάλια σκύλων. Και ανθρώπους ως και άλλα ακόμη τέρατα, με κεφάλι ίππου και σώμα ανθρώπινο και με ουρές σαν ψάρια. Και επίσης διάφορα δρακοντοειδή τέρατα. Και ψάρια και ερπετά και φίδια και πλήθος από μαγικά όντα πολυειδή και με διαφέροντα μεταξύ τους σχήματα, των οποίων ομοιώματα φύλαγαν στον ναό του Βήλου το ένα δίπλα στο άλλο».
Η παραπάνω περιγραφή μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες. Ο Ευσέβιος μας περιγράφει τέρατα που είναι όμοια σε όλες τις «μυθολογίες». Κενταύρους, ένα είδος Μινώταυρου καθώς και ιπτάμενα όντα. Το συμπέρασμα; Όλες οι «μυθολογίες» έχουν ίδιες περιγραφές. Τα τέρατα υπήρχαν πραγματικά! Πως μπορεί ο Ευσέβιος που περιγράφει «δρακοντοειδή» να ξέρει την «μυθολογία» των Κινέζων που μας μιλάνε για ιπτάμενους δράκους δράκαινες των λιμνών; Η δύο απομακρυσμένοι πολιτισμοί είχαν την ίδια φαντασία ή τα τέρατα υπήρχαν.
Ποιο πάνω παραθέσαμε τις περιγραφές τεράτων από διάφορες μυθολογίες όλων των αρχαίων πολιτισμών, και είδαμε οτι συμπίπτουν έστω και αν οι πολιτισμοί που περιγράφουν το ίδιο τέρας (π. χ δράκοντες) απέχουν πολλά χιλιόμετρα μεταξύ τους. Έστω και αν τους χωρίζουν ωκεανούς, οι άνθρωποι ένιωθαν τον ίδιο φόβο για τα τερατουργήματα των «Θεών» τους. Ο φόβος που ένιωθαν θα πρέπει να ήταν μεγάλος για να διασωθούν αυτές οι περιγραφές μέχρι τις μέρες μας, και κάποιες από αυτές να μας συγκινούν ακόμη (γοργόνες). Αποδεικνύουμε λοιπόν ότι τα τέρατα αυτά υπήρξαν. Ποιός όμως από τους αρχαίους πολιτισμούς θα μπορούσε να κάνει γενετικά πειράματα; Κανένας, εξάλλου οι μύθοι λένε ότι τα τέρατα είναι προϊόντα των «Θεών». Εξωγήινοι που επισκέφθηκαν κάποτε την μικρή Γη μας δημιούργησαν αυτά τα ζώα είτε προς βάρος των ανθρώπων, είτε για την προστασία τους (βλέπε κέρβερο). Πως όμως αποδεικνύουμε ότι οι εξωγήινοι είναι αυτοί που έκαναν αυτά τα πειράματα; Ας φανταστούμε λίγο την τεχνολογία των «Θεών». Μπορούσαν να γίνονται αόρατοι, να διακτινίζονται, να κάνουν διαστρικά ταξίδια και τέλος, ναι, μπορούσαν να κάνουν βιολογικά πειράματα. Αν κάποιος έχει την τεχνολογία, και έχει αποκρυπτογραφήσει το DNA του ανθρώπου τότε η ένωση του με ζώα είναι κάτι το πολύ εύκολο. Ποιο πάνω αποδείξαμε οτι ο Ερμής καθώς και ο Ασκληπιός γνώριζαν τα μυστικά του. Ο πιο παρατηρητικός αναγνώστης θα έχει διαπιστώσει πλέον οτι ο Ερμής παρουσιάζεται σε όποιον μύθο και αν υπάρχουν «τέρατα». Ακόμα και εμείς στην σημερινή εποχή, με την ταπεινή μας τεχνολογία (και λέμε ταπεινή γιατί δεν έχουμε κάνει ακόμα διαστρικά ταξίδια, δεν έχουμε πάει ούτε καν πέρα από την Σελήνη) μπορούμε να κάνουμε βιολογικές αναμείξεις ζώων (προς το παρόν μόνο ζώα, γιατί δεν ξέρουμε από τι αποτελείται η βασική μορφή της ζωής, το DNA).
Ας δούμε που είχε φτάσει η επιστήμη της βιολογίας το 1987 έτσι όπως μα την περιγράφει ο Έριχ Φόν Νταίνικεν στο βιβλίο του «Είμαστε όλοι παιδιά των Θεών»: «Τον Απρίλιο του 1987 κατατέθηκαν 15 αιτήσεις ευρεσιτεχνίας για ζώα, που δεν υπάρχουν στην φύση. Για παράδειγμα, οι επιστήμονες του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τον αιγαμνό, μια διασταύρωση αιγός και αμνού, με βιογενετικό τρόπο. Η διασταύρωση αυτή του εργαστηρίου είναι στο μπροστινό μέρος πρόβατο και στο πίσω κατσίκα. Οι τρομαγμένοι κριτικοί ησύχασαν με την διαβεβαίωση, οτι το τέρας αυτό θα αποτελέσει μόνο το πρωτότυπο μιας σειράς, το μοντέλο της οποίας θα βελτιώνονταν, όπως υποσχέθηκαν οι Καλιφορνέζοι σχεδιαστές ζώων» (οι υπογραμμίσεις του γράφοντα). Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτα από τα παραπάνω. Εφόσον οι άνθρωποι, οι κοινοί θνητοί μπορούν να κάνουν «θαύματα», φανταστείτε τι μπορεί να πραγματοποιήσουν οι «Θεοί» με την τεχνολογία τους. Φυσικά στα πιο πάνω παραδείγματα δεν χρειάζεται πιστεύω να αναφέρω κάν τον κλωνισμό που μόλις τώρα μας παρουσιάστηκε, ενώ ξέρουμε ότι πειράματα γίνονταν από την δεκαετία του ’70, καθώς και το ότι Άγγλος επιστήμονας έχει κιόλας ήδη τα πνευματικά δικαιώματα για μία μελλοντική «ανακάλυψη». Την ένωση DNA ανθρώπου και ζώου!!! (περιοδικό Millenium, τεύχος 15).
Βέβαια ορισμένα από τα πειράματα, μπορούν βάση της θεωρίας των αρχαίων αστροναυτών να τα ερμηνέψουμε και ως όπλα. Παράδειγμα αποτελεί η Μέδουσα που η Αθηνά έβαλε επάνω στην ασπίδα της, ο Κέρβερος, το σκυλί φύλακας, καθώς και ο Πήγασος, που θα μπορούσε να ήταν ένα ανάλαφρο, όμορφο και γρήγορο ιπτάμενο όχημα. Επίσης αναφέραμε οτι ο Οάννες είχε και ουρά και πόδια, και κεφάλι ανθρώπινο και κεφάλι ψαριού. Μήπως ήταν εξωγήινος επισκέπτης με στολή ή το καλύτερο με στολή βατραχανθρώπου, αφού έρχονταν από το νερό; (κάτι σαν τον Ποσειδώνα δηλαδή). Ας σταματήσω εδώ όμως για να μην μπερδέψω τους φίλους/φίλες. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Εξάλλου ίσως όλα αυτά τα ερωτήματα να λυθούν στα προσεχή χρόνια. Ποιός ξέρει, οι Ολύμπιοι μπορεί ακόμα να παρακολουθούν την ανθρωπότητα και να συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους, ακόμα και τα γενετικά πειράματά τους. Υπάρχει κάποιος που να μην γνωρίζει το τέρας του Λόχ – Νές ή Νέσσυ, όπως λέγεται χαϊδευτικά; Το περίφημο Κράκεν (γιγάντιο καλαμάρι), ο πασίγνωστος Big foot της Αμερικής και του Καναδά ή το αντίστοιχο Γιέτι στο Θιβέτ εξακολουθούν να σκορπούν το τρόμο στους ανθρώπους αλλά και την περιέργεια στους ερευνητές.
