Πολλές υποθέσεις έχουν ένα πολύ σοβαρό υπόβαθρο, ασχέτως αν δεν γίνονται αποδεκτές από τους σκεπτικιστές ή κάποιες επίσημες αρχές. Κάποιες άλλες μοιάζουν αληθοφανείς, αλλά βασίζονται σε σαθρό «έδαφος” ενδείξεων ή στοιχείων.
Και οι δύο περιπτώσεις, κατά την γνώμη μας, βάζουν στο μυαλό σε σκέψη και το αναγκάζουν να δει μία διαφορετική πτυχή που μπορεί να κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές των στίχων του μεγάλου ποιητή. Απομένει στον καθένα από εμάς, να δει και να αντιληφθεί τι είναι πιο κοντά στην αλήθεια και στην πραγματικότητα. -d-
Αναφερόμαστε μόνο στους Έλληνες με πυγμή κι όχι σε Ελληνόφωνες και φυσικά αυτό είναι μόνο η αρχή… !
Ότι κι αν διαβάζετε παρακάτω μελετήστε το και ψάξτε το πολύ καλά…
Στην οδύσσεια της ραψωδίας ψ αναφέρεται ότι:
… τὴν δ᾿ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:
«δαιμονίη, τί τ᾿ ἄρ᾿ αὖ με μάλ᾿ ὀτρύνουσα κελεύεις
265 εἰπέμεν; αὐτὰρ ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ᾿ ἐπικεύσω.
οὐ μέν τοι θυμὸς κεχαρήσεται: οὐδὲ γὰρ αὐτὸς
χαίρω, ἐπεὶ μάλα πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστε᾿ ἄνωγεν
ἐλθεῖν, ἐν χείρεσσιν ἔχοντ᾿ εὐῆρες ἐρετμόν,
εἰς ὅ κε τοὺς ἀφίκωμαι οἳ οὐκ ἴσασι θάλασσαν
270 ἀνέρες, οὐδέ θ᾿ ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ ἔδουσιν:
οὐδ᾿ ἄρα τοί γ᾿ ἴσασι νέας φοινικοπαρῄους,
οὐδ᾿ εὐήρε᾿ ἐρετμά, τά τε πτερὰ νηυσὶ πέλονται.
σῆμα δέ μοι τόδ᾿ ἔειπεν ἀριφραδές, οὐδέ σε κεύσω:
ὁππότε κεν δή μοι ξυμβλήμενος ἄλλος ὁδίτης
275 φήῃ ἀθηρηλοιγὸν ἔχειν ἀνὰ φαιδίμῳ ὤμῳ,
καὶ τότε μ᾿ ἐν γαίῃ πήξαντ᾿ ἐκέλευεν ἐρετμόν,
ἔρξανθ᾿ ἱερὰ καλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι,
ἀρνειὸν ταῦρόν τε συῶν τ᾿ ἐπιβήτορα κάπρον,
οἴκαδ᾿ ἀποστείχειν, ἔρδειν θ᾿ ἱερὰς ἑκατόμβας…
(ΡΑΨΩΔΙΑ Ψ)
Μετάφραση:
Τότε ο Οδυσσέας ο πολυμήχανος γυρνώντας αποκρίθη:
«Καημένη, γιατί πας γυρεύοντας να μάθεις και με σπρώχνεις
να σου τα πω; Μα ας είναι, αγρίκα τα, δεν τα κρατώ κρυμμένα᾿
μα δε θα νιώσεις αναγάλλιαση, κι ουδέ κι ατός μου νιώθω
καμιά χαρά — που μου παράγγελνε σε πολιτείες να οδέψω
θνητών πολλές, κουπί καλάρμοστο στο χέρι μου κρατώντας,
σε ανθρώπους ως να φτάσω, θάλασσα που δεν κατέχουν τι είναι,
κι ουδέ ποτέ με αλάτι αρτίζουνε τα φαγητά που τρώνε,
κι ουδέ καράβια αλικομάγουλα ποτέ αγνάντεψαν, μήτε
κουπιά καλάρμοστα, που ως φτερούγες δρομίζουν τα καράβια.
Κι ένα σημάδι μου ‘πε ξάστερο — γιατί να σου το κρύψω;
Σα με ανταμώσει λέει στη στράτα μου κανένας πεζολάτης
και λιχνιστήρι πει στον ώμο μου πως κουβαλώ τον ώριο,
στο χώμα τότε μου παράγγελνε να μπήξω το κουπί μου,
κι αφού θυσίες προσφέρω πάγκαλες στο ρήγα Ποσειδώνα,
κριάρι και καπρί λατάρικο και ταύρο σφάζοντας του,
να στρέψω πίσω και στον τόπο μου τρανές βοδιών θυσίες…
Σε σχέση με όλα τα παραπάνω η αρχική κωδικοποιημένη φράση που είναι το κλειδί στην ιστορία είναι:
«ἀνέρες, οὐδέ θ᾿ ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ ἔδουσιν”
Δεν χρησιμοποιούν Αλάτι στα φαγητά τους.
Η λέξη αλάτι με προσθήκη του γράμματος Μ γίνεται Αλμάτι.
Αυτό είναι τυχαίο;
Η λέξη ἅλεσσι που προέρχεται από τις λέξεις:
ΑΛΣ – ΑΛΑΣ, σηματοδοτεί το αγροτικό οικοσύστημα της περιοχής που ήτο η τελευταία αποστολή του ήρωα και, αυτή δεν είναι άλλη από το σημερινό Αλμάτι του Καζακστάν (πρώην Άλμα Άτα) την μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Καζακστάν και πρωτεύουσα του από το 1929 έως το 1997, όπου η πρωτεύουσα αυτή μεταφέρθηκε στην Αστανά.
Εκεί βέβαια υπάρχει η οροσειρά Ζαιλιίσκι Αλατάου μεταξύ των ποταμών Μπολσάγια και Μαλένκαγια Αλματίνκα.
Το Καζακστάν ή Καζαχστάν (καζακικά: Қазақстан) ,όνομα «Καζάκ» προέρχεται από την αρχαιοτουρκική λέξη qaz, που σημαίνει «περιπλανιέμαι», αντανακλώντας τον νομαδικό πολιτισμό των Καζάκων. Το όνομα των Κοζάκων έχει την ίδια προέλευση. Η Περσική κατάληξη «-σταν» σημαίνει «χώρα» ή «τόπος του», επομένως η λέξη Καζακστάν μπορεί να μεταφραστεί ως «χώρα των περιπλανώμενων».
Για το λόγο αυτό ο θείος Όμηρος δίνει το παραπάνω στίγμα αναφέροντας ότι:
«ὁππότε κεν δή μοι ξυμβλήμενος ἄλλος ὁδίτης”…
Ακριβώς με τη λέξη: ” ὁδίτης” δηλαδή τον Οδοιπόρο και περιπλανώμενο ταξιδιώτης στο δρόμο του μεταξιού, που καθορίζει το νομαδικό πολιτισμό της εν λόγω περιοχής …
Βέβαια δεν είναι τυχαία ότι σήμερα εκεί βρίσκεται η γνωστή ΑΣΤΑΝΑ ως παγκόσμια κυβέρνηση πανθρησκεία.
ΠΗΓΗ iokh.gr
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΝΟΠΑΙΑΣ ΑΤΡΑΠΟΥ : ΔΕΝ ΥΙΟΘΕΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΘΕΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου